Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Brandwonden

'Mom....' Begint de jongen/ Daniël maar de vrouw wijst naar mij. Ik ga van Daniël af en doe een paar stappen achteruit. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. 'No.' Zegt de vrouw als ze ziet dat ik weg wil gaan maar ik creëer een zandstorm zodat ze me niet meer zien en laat me meenemen door de wind. Ik zweef over de boot en zie hoe de man langzaam bijkomt. Ik ga hoger en hoger en maak een wolkendek zodat niemand me ziet zweven. Moeder. Die vrouw is zijn moeder. En ik ging bijna met hun mee op het schip! Ongelovig schud ik mijn hoofd. Hoe kon ik zo dom zijn om bij een stel vreemdelingen aan boord te gaan? 'Achter je!' Ik schrik als de mysterieuze stem plotseling weer klinkt. Maar nu klinkt het meer paniekerig. Vlug kijk ik achterom en zie dat Daniël op nog geen tien meter afstand achter me aan zweeft op een soort wolk van vuur. Hoe doet hij dat? 'Alsjeblieft, stop! Je moet naar me luisteren!' Smeekt hij en probeert me in te halen. Maar in plaats van te stoppen laat ik de wind aanwakkeren en ga nu twee keer zo snel. Als ik achterom kijk zie ik dat ik een gigantische voorsprong heb maar dat Daniël twee gigantische vuurzwepen heeft gemaakt. Voordat ik kan reageren heeft hij ze om mijn polsen geslagen. Ik gil het uit van de pijn als het vuur mijn huid verschroeit. Doordat mijn concentratie nu helemaal weg is, is de wind weg en hang ik nu aan twee zwepen van vuur. Ik probeer de wind weer op te roepen maar het doet te veel pijn. Geschrokken trekt Daniël de zwepen terug. Maar hij doet dat zo onhandig dat ze nog eerst langs mijn wang en slaap schrapen voordat ik naar beneden val. Ik zie dat er onder me een oceaan zit en laat me door de wind afremmen. Ik kan nog net de kracht opbrengen om een cocon van lucht om me heen te maken voordat ik in het water val. Ik laat me rustig zinken en bekijk mijn polsen. Ze hebben allebei een gigantische brandwond die ongelofelijk veel pijn doen. Niet te spreken over de brandwonden op mijn gezicht. Wat moet die gast?