Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

onverwacht gesprek

'Laura.' Verdwaasd open ik mijn ogen. Het duurt een paar seconden voordat het tot me doordringt dat ik niet in mijn stenen tent lig, maar in een bos met gigantische bomen en lichte mist. Ik ben in de geestenwereld. 'Laura.' Klinkt het weer. Ik ga rechtop zitten. 'Waarom ben ik hier?' Vraag ik. 'Laura.' Ja, ik weet dat ik Laura heet. Wat hebben geesten toch? Ze weten je naam, ze roepen je maar komen niet tevoorschijn. Weet je wel hoe irritant dat is. 'Laura.' Ik sluit zuchtend mijn ogen en tel in gedachten tot tien, in een poging mezelf te kalmeren. 'Laat jezelf zien.' Zeg ik en probeer niet al te geïrriteerd over te komen. 'Aghaidh' Wat? 'Sorry, wat zei u?' Vraag ik terwijl ik als een malloot rondjes draai, zoekend naar de eigenaar van deze stem. 'Aghaidh.' Plotseling is er een knal en een lichtflits. Met een geweldige kracht wordt ik naar achteren geblazen en kom tegen een boom terecht. Kreunend wrijf ik over mijn rug. Was dat nodig? 'Aghaidh.' De stem klinkt nu veel helderder en dichterbij. Ik kijk op en zie haar. De maangeest. Haar zilveren haar wappert in de wind die plotseling is komen opzetten. 'Waarom ben ik hier?' Vraag ik. Maar de maangeest kijkt me alleen maar met een trieste blik aan. 'Er zal binnenkort iets vreselijks gebeuren. Iemand zal je verraden en hiermee je connectie met de geestenwereld verbreken. De geestenwereld voelt dit aan en elke keer als je hier komt probeert het je met al zijn kracht weer weg te krijgen. Als dit niet gebeurd zal de geestenwereld in groot gevaar zijn. Maar het brengt zichzelf al in gevaar door jou weg te krijgen. Het put zichzelf en de natuur hier uit. Daarom moet ik je vragen om zelf je connectie met de geesten te verbreken, voor anderen het doen. Kijk uit voor verraders. En onthoud: Aghaidh.' Zegt de maangeest met haar zachte en kalme stem. In de verte klinkt een schreeuw en de grond begint te bewegen. 'Ga.' Zegt de maangeest en verdwijnt. Zonder dat ik zelf iets doe lost mijn omgeving op en lig ik plotseling weer in mijn stenen tent. Met een ruk spring ik op en laat mijn tent in de grond verdwijnen. 'Wordt wakker. Er is iets gebeurd. Wakker worden!' Roep ik terwijl ik de andere tenten ook laat verdwijnen. Slaperig kijken de anderen naar me op. 'Wat heb jij opeens.' Mompelt Aria. 'Een gesprek gehad met de maangeest.' Zeg ik. Meteen is iedereen wakker. 'Wat? Ben je oké? Wat is er gebeurd?' Vraagt Dylan bezorgd en snelt naar me toe. 'Met mij is alles goed. Maar ze zei dat er binnenkort iets vreselijks zal gebeuren. Iemand gaat me verraden en zal zo mijn connectie met de geestenwereld verbreken. Om dat te voorkomen moet ik zelf mijn connectie verbreken. Maar ze zei niet hoe.' Leg ik uit. Iedereen is inmiddels om me heen gaan staan. 'En zei ze niks anders?' Vraagt Valora. 'Ja, ze zei steeds Aghaidh.' Zeg ik. 'Wat zei ze?' Vraagt Valora verbaasd. 'Aghaidh.' Herhaal ik. 'Aghaidh.' Zegt Valora me langzaam na. Ze heeft het nog niet gezegd of Daniël valt met een kreet op de grond. 'Daniël!' Roep ik geschrokken uit en snel naar hem toe. Stuiptrekkend en ijselijke kreten slakend ligt hij op de grond. 'Wat gebeurd er met hem?' Vraagt Aria bezorgd aan Valora, maar die haalt even bezorgd haar schouders op. Ik houd mijn handen boven Daniel's lichaam en beweeg ze heen en weer. Niks wijst erop dat er iets mis is met zijn lichaam. 'Hij is helemaal gezond.' Zeg ik verbaasd. 'Laura, misschien moet je achteruit gaan. Het kan gevaarlijk zijn.' Zegt Dylan zachtjes. Ik schud mijn hoofd. 'Ik laat hem zo niet alleen.' Zeg ik en strijk wat bezwete plukken haar uit Daniel's gezicht. 'Laura...' Probeert Dylan maar ik kap hem af. 'Nee, Dylan.' Dylan zucht en gaat naast me zitten. 'Dan bescherm ik je zo wel.' 'Tegen wat?' Dylan haalt zijn schouders op. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Van aarde maak ik een kommetje en geef die aan Aria. 'Kun je die vullen met water?' Aria is immers verder qua watersturen dan ik. Maar voor Aria dat kan doen komt Daniël zwaar hoestend bij. Met zijn ogen nog gesloten schiet hij naar voren. Opgelucht maar toch nog met een bezorgde uitdrukking klopt Valora hem op zijn rug. Als hij is uitgehoest gaat Daniël weer liggen. 'Daniël? Kun je me horen? Open alsjeblieft je ogen.' Zegt Valora zachtjes en schud Daniël voorzichtig door elkaar. Daniël gaat voor de tweede keer overeind zitten en gaat met zijn hand naar zijn hoofd. 'Ik... Ik voel me raar.' Zegt hij. Dylan pakt me bij mijn schouder om me naar achteren te trekken maar ik schud hem van me af. 'Daniël, kan je je ogen voor me open doen?' Vraag ik aan Daniël. Daniël's oogleden beginnen te trillen en dan opent hij eindelijk zijn ogen. Als hij me aankijkt spring ik geschrokken achteruit. Ik hoor hoe de anderen een kreet slaken of naar adem happen. Het laatste beetje van de grijze lenzen lost op in Daniel's ogen. Maar er komen geen felgroene ogen tevoorschijn. Nee, Daniël heeft grijs/groene ogen.