Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Welkom in Nederland.

Buiten adem kom ik bij het hutje aan. Als ik binnen kom springt iedereen op van de bank. 'Je hebt het gehaald.' Zegt Dylan opgelucht en vliegt me om de hals. 'Ik ben maar veertig minuten weggeweest.' Zeg ik verbaasd. 'En in die veertig minuten had heel veel kunnen gebeuren.' Over Dylan's schouder zie ik Daniël met zijn ogen rollen en ik moet op mijn lip bijten om niet in lachen uit te barsten. 'Dus, wat heb je mee?' Vraagt Aria. Ik maak me los uit Dylan's omhelzing en laat de rugzakken op de dekenkist ploffen. 'Kijk zelf maar.' Zeg ik gebarend naar de rugzakken. Enthousiast opent Aria de eerste rugzak, de rugzak met mijn kleding. 'Wat is dit?' Vraagt ze verbaasd en houd mijn telefoon omhoog. 'Hetzelfde als dit.' Zeg ik en pak Marc's telefoon uit de zak van mijn jackje. 'Oooh.' Zegt Aria en begint verder te kijken. Dylan komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'Je ziet er geweldig uit in die kleding.' Fluistert hij in mijn oor en tovert een creepy glimlach tevoorschijn. Ik schiet in de lach en duw hem weg. Dylan schiet nu ook in de lach en lacht zo hard dat ik hem met nog een duw van de bank krijg. Dylan grist een kussen uit mijn rugzak en gooit die naar me toe. Nog net weet ik hem te ontwijken. 'He.' Roep ik verontwaardigd en gooi het kussen terug. Recht in zijn gezicht. Een donderslag buiten verpest onze pret. 'Welkom in Nederland.' Zucht ik en doe gauw de deur en ramen dicht om de regen buiten te houden. 'Wat doe je?' Vraagt Daniël verbaasd. 'De hut drooghouden.' Antwoord ik. Wat anders? 'Je bedoeld ons drinkwater. Want je bent water vergeten mee te nemen.' Zegt Daniël. Mijn mond vormt een geluidloze o. Snel pak ik zo veel mogelijk kommen en glazen en zet ze op een rijtje voor de deur. 'No way dat ik naar buiten ga.' Mompel ik en gooi de deur open. Met behulp van watersturing zijn de kommen en glazen binnen de kortste keren gevuld. 'Je weet dat ik ook gewoon water uit het niks kan maken, he.' Helpt Aria ons herinneren. 'Ja, ik wou gewoon kijken of Laura zou flippen.' Grijnst Daniël. Ik kijk hem vernietigend aan en gooi dan zonder pardon een kom met water over zijn hoofd heen. 'Niet flippen.' Knipoog ik naar Daniël. Nu is het zijn beurt om mij vernietigend aan te kijken. 'Waarom ga je niet even afkoelen.' Zegt Daniël en gooit me over zijn schouder heen. 'Daniël! Zet. Me. Nu. Neer.' Roep ik uit als ik door heb wat hij gaat doen en mep hem met elk woord op zijn rug. 'Dylan kijkt me twijfelend aan en opent zijn mond om iets te zeggen, maar ik kijk hem gerustellend aan. Er is hier niks gevaarlijks aan. Ik wordt hooguit verkouden. Daar ga je echt niet dood aan. Daniël opent met zijn vrije hand de deur en zet me buiten in de stromende regen neer. 'Veel plezier.' Grinnikt Daniël maar voor hij naar binnen kan gaan heb ik al een stroom water op hem afgestuurd. Briesend draait hij zich om. 'Je gaat eraan.' Zegt hij en laat een vlammetje in zijn handen dansen. Met een simpele windvlaag blaas ik die uit. 'Kom naar binnen voordat je ziek wordt.' Grinnik ik dan en sleur hem mee naar binnen. Dylan slaat een deken om mijn schouders en kijkt me beschuldigend aan. 'Dat was heel dom.' Zegt hij. 'Oh, kom op. Het is maar een regenbuitje. Daar ga je echt niet dood aan.' Zeg ik en ga weer op de bank zitten. Als ik moet hoesten kijkt Dylan me veelbetekenend aan. 'O nee?' Vraagt hij grijnzend en gooit nog een deken naar me toe. 'Die telt niet.' Zeg ik.