Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Fata Morgana?

Hijgend ploeg ik door het gloeiende zand terwijl de zon langzaam onder begint te gaan. Ik ben nu al vijf uur non-stop aan het lopen. Ik kan pas van mijn krachten gebruik maak zodra ik zeker weet dat er niemand in de buurt is. En dat is op z'n minst rond middernacht. Gelukkig kon ik wel mijn water weer bijvullen met een simpele watersturingstechniek die ik ook had gebruikt met de golf. Dat betekent dus dat ik maar twee flessen drinken had hoeven meenemen in plaats van dertig. In de verte zie ik een stel palmbomen met een klein meertje in het midden. Ik schud mijn hoofd. Dat is al de zoveelste Fata Morgana van vandaag. 'Ga.' Geschrokken kijk ik om me heen. 'Ga.' Klinkt het nog een keer. Ik kreun. Niet weer die enge stem. 'Ga.' Zegt de stem voor een derde keer, maar deze keer dwingender. Ik zucht en begin richting de palmbomen te lopen. De vorige keer dat ik de stem negeerde had ik geen controle meer over mijn lichaam en kon ik plotseling door dingen heen lopen. Dus luister ik nu maar wel. Hoe dichterbij ik bij de plek kom, hoe scherper het wordt. Zou de stem dan alweer gelijk hebben? Jahoor. Zodra ik bij de palmbomen ben aangekomen hoor ik het water ruisen. Uitgeput laat ik me in de schaduw tegen een van de palmbomen zakken en pak een beker noodles uit de rugzak. ik haal wat water uit een onaangebroken waterfles en warm het op in mijn hand. Dat is ook zo vreemd. Ik kan wel water laten koken maar ik heb nog geen flauw idee hoe ik vuur moet sturen. En dat terwijl ik zonder problemen mijn nieuwe krachten ontdek. Krachten waarvan ik het bestaan niet eens wist. Laat staan dat ik ze had! Zuchtend laat ik in de beker met noodles glijden. Ik zou er alles voor geven om mijn normale leven weer een klein beetje terug te kunnen krijgen. Echt waar, ik houd van mijn vrienden. Maar dit is wel een beetje te veel van het goede voor een persoon die amper vijftien is. Het is bijna donker als ik mijn noodles op heb en mijn oogleden beginnen langzaam dicht te zakken. Een kort dutje kan toch geen kwaad? Voor de zekerheid zet ik het alarm op de telefoon op 2:00. Dat betekent dat ik drie uurtjes kan slapen. Zodra ik mijn ogen dicht doe zak ik ook meteen weg.

'Laura....' Ik sta plotseling in een mistig weiland en overal om me heen wordt mijn naam gefluisterd. 'Wie is daar?' Roep ik angstig. Plotseling verdwijnt de mist en wordt ik aangestaard door honderden felgroene ogen. Voordat ik kan reageren vormt er zich een zwart gat onder mijn voeten waar ik met een gil in val.

Met een ruk schiet ik overeind. Wat was dat voor een droom?

Omdat school is begonnen (no shit) kan het zijn dat er op sommige dagen niet geüpload wordt. Daarom ben ik voor beide boeken zoveel mogelijk aan het vooruitschrijven maar het kan alsnog zo zijn dat er op een dag niet geüpload wordt en dan weten jullie de reden.

Xxx

Ps. Heel erg bedankt voor de 1.1K! Het gaat echt super snel en ook super dat deel 2 ook goed ontvangen wordt. Heel erg bedankt!♡