DÜŞES

53:Lord Fernoin Ve Hizmetçi

3 gün sonra
"Anladın değil mi,evine sızacaksın.Kızı da al ki,benim kızım,babası öldü,zor durumdayız dersin.O da sizi alır.Sana güvenmesini sağla,üzgün bir dul profili çiz.O kadını tanıyorum ben,çocuklu bir duldan asla şüphe etmez o." dedi kontes Lensia tuttuğu kadına.Orta yaşlı bir kadındı.Ufak tefek ve biraz topluydu.Güvenilir bir gülümsemesi vardı.Anaçtı.

Yanına verdiği kız,-onu kızı diye tanıtacaktı yalandan-onu da köle pazarından satın almıştı.Onun casusları olacaklardı.Bir gün,onu öldüreceği zaman ona yol gösterecek,uygun zamanı haber vereceklerdi.Onlardan istememişti düşesi öldürmelerini.Zira bunu kendi elleriyle yapacağına yemin etmişti bir zamanlar.

***

Düşes Milena,oğlu Fernoin ile bir kenarda otururken,yeni gelen hizmetçilerine bakıyorlardı.Bir aileydi bu.Bir anne ve küçük kızı.Düşesin yakın hizmetçisi Zoella buyur etti onları.Üzerinde eski püskü bir kıyafet olan bu kadının sol elini tutan,Fernoin yaşlarında bir kız vardı.

Düşes,eliyle Zoella'ya git der gibi yaptı."İsminiz nedir,bayan?"diye sordu."İsmim..."duraksadı.
"Masella,efendim."dedi kadın."Ya kız?Bu kızın adı nedir?"diye sordu kadın bu kez.

"Adı Dollie."

"Dollie,senin kızın mı?"

"Evet leydim.Babası geçen yıl öldü.Perişan olduk."

Düşes kadına kesinlike güvenmişti.El çırptı."Zoella!" Zoella,kimsenin ne zaman geldiğini anlamadığı bir süre içinde girdi odaya."Düşesim?"dedi.Düşes gözlerini hizmetçilerden ayırmadan emir verdi."Bayan Masella ve kızı Dollie için temiz kıyafetler ayarla.Yatacakları yeri göster onlara."

Fernoin,kıza ilgiyle bakıyordu. Ne kadar güzel,diye düşündü. Güzeldi tabii.Kızın saçları bal rengindeydi ve gözleri maviydi.

Günün geri kalanı,lord Fernoin için olağan üstü sıkıcıydı.Yine, saraydan o yalaka adamlardan gelmiş ve kral ve kraliçe hakkında zırvalamıştı.Oğlu birşeyler öğrensin diye,onu da yanında tutuyordu Milena.

Milena sadece kendini ve oğlunu düşünürdü.Oğlunu,prensin kız kardeşlerinden biriyle evlendirerek oğlunu saray damadı yapacak,kralla akraba olacaktı böylece.

Sahiden bencil bir kadındı.Oğluna hep,"Biz güçlü olacağız oğlum,merhamet etmek yasak.Sen dünyanın nasıl bir yer olduğunun farkında değilsin henüz.Fakat ben ne acılar gördüm.Ezildim,dışlandım,satıldım.'Güçlü olacağım.'dedim hep. Ben onları ezeceğim."

Saraydan gelen adamla konuşma ilerledikçe,düşes kendini kaptırmıştı.Fernoin bunu fırsat bilerek masadan kalkıp gitti.Bahçeye çıktı.Annesi ona hep,"Sen lordsun,şöyle güçlü olacaksın,devlet işlerinden anlamak zorundasın,diplomasi bilmek zorundasın."derdi ama o bir lordun değil,çöpçünün oğlu olmayı yeğlerdi.

Çünkü hiç oyun oynayamıyordu.Bazen bumaltıcı lord kıyafetiyle dadısının elini tutarak gezerken,yarı çıplak oynayan yoksul çocuklarını kıskanırdı.Onların rahat hallerini,oyunlarını.Bu hiç adil değildi ona göre.Zaten,hayatın kendisi adil değildi.

Bahçede,bir kenarda oturan Dollie'yi fark etti."Hey Dollie!"diye koştu.Dollie,onunla yakın yaşta olan kız,geldiğini görünce kalktı ve silkindi.Başını öne eğdi.Canını sıkan bir diğer şeydi bu.Bu baş selamları,ani toparlanmalar.

"Otur."

"Lordum ben..."

"Dollie,otur."

İkisi de 14 yaşındaydı.Dollie oturdu.Lord Fernoin yanına ilişti."Ne yapıyordun burada,bu taşlarla?"diye sordu.Kızın önünde dizilmiş,on kadar taş görüyordu."Ah,şey...Taş oyunu lordum.Afedersiniz."Taşları toplamaya çalıştı.Lord Fernoin "Dur toplama!"diye bağırdı."Öğret bana da,olmaz mı?"

"E-elbette lordum.Öğreteyim." kız anlattı da anlattı.Lord Fernoin onu ilgiyle dinledi ve"Bu çok eğlenceli bir oyunmuş.Her gün oynamak istiyorum."dedi. "Seninle."

Dollie mavi gözlerini kırpıştırdı. "Emredersiniz,lordum."dedi.Lord Fernoin iç çekti."Yine mi bu emir olayı?"diye sordu."Emir vermiyorum Dollie.Rica ediyorum.Oynamak istemiyorsan söyle.Senden daha iyi bir oyun arkadaşı bulabileceğimden şüphem var ama..."

Dollie,aylardır ilk defa gülümsedi."Ah,elbette bunu isterim,seve seve.Zaten bende yanlız...Oynamayı sevmiyorum lordum."

Sonunda,bir arkadaş bulmuştu Fernoin.Hem de gözleri gök gibi masmavi bir köle kızı.