BİR GÜNLÜK SEN

Burda Bitsin.

Selam yaa mutluluktan havalara uçuyorum 2K yı geçtik inşAllah daha 200K'lara . Beğenip okuyany vote veren yorum yapan takipte kalıp bu bölümüde okuma fırsatı veren herkese çok teşekkür ederim :) Bu bölümü beni en çok mutlu eden kitabımızı daha onceden okuyan ve ricamız üzerine muhteşem kapak yapan kişiye ithaf edeceğim seni çok seviyorum ben :)
Serenayenyz e gelsin keyifli okumalar inşallah beğenirsiniz :) Gitmeden önce balımlar facebook grubumuz açıldı hepinizi bekliyoruz .

Grup adı : Bir Günlük Sen - Watpadd

Burak KOÇ

Alarmın iğrenç ve tiksindirici sesiyle uyandım . Saate baktığımda daha 9'a daha yeni geliyordu. Bugün yapmam gereken çok iş vardı . İlk önce o markete gidecektim . Eğer orda olan çocuk Batu'ysa ve bizi kafaya alıyorsa bunun bedelini ona çok ağır ödetecektim . Oylanmayı bırakıp yataktan kalktım . Bu aralar uykumu alamıyordum eve dahi doğru düzgün uğramıyordum. Ilık bir duş alarak üstüme siyah bir t-short ve altıma boru paça siyah bir pantolon giydim . Saçlarımı kurutarak karışık kalmasını sağladım . Salona indiğimde annem ve babam her zamanki gibi kahvaltı masasında oturmuş sohbet ediyorlardı. Annem'in yanağına bir öpücük kondurarak

"Günaydın annelerin bitanesi "

"Günaydın Burak "

Masaya oturacakken saate baktım 10:00 olmuştu . Ayak üstü bir şeyler atıştırdım .

"Ben çıkıyorum kendinize iyi bakın"

Dediğimde annem bana ters bir bakış atarak

"Yine mi o kızın yanına ?"

"O kız değil anne Ezgi"

"Herneyse Ezgi yüzünden evini aileni çok ihmal ettin bilmem bunun farkında mısın oğlum ? Bize bir kahvaltı kadar bile ayıracak zamanın yok."

Annemin dediklerine sinir olurken kendime hakim olmaya çalıştım . Annemin kalbini kırmak istemiyordum .

"Ezgi de benim ailem anne . Aynı sen gibi babam gibi . "

Son sözümü söyleyerek annemin bir şey demesine izin vermedim . Çünkü artık bu konuda söylenen her söz sinirimi bozuyordu . Annem ne ara bu kadar düşman olmuştu Ezgi'ye. Sinirle evin kapısını hızla çekerken arabanın kilidini açtım . Arabaya oturup emniyet kemerimi bağladım . Radyodan rastgele bir şarkı çalarken çoktan AVM yoluna koyulmuştum . Ya bu çocuk Batu'ysa o zaman nolur ? Darmadağın olmuş hayatlar yeniden toparlanmaya başlar . Ama eğer değilse bu kadar benzerlik fazlaydı . Gözümün önünde sanki Batu'nun başka beden bulmuş hali gibiydi . Gözümün önünde o morgun açılıp kapanan kapıları gelirken gözyaşlarımı serbest bıraktım.

"Çok özledim be kardeşim "

Yaklaşık 20 dakika kadar sonra AVM'ye gelmiştim . Arabayı park edecek uygun bir yer bulduktan sonra arabadan inerek kapıyı kilitledim . İçeri girdiğimde gözlerim o çocuğu ararken başka bir yere takılmıştı İpek onu ne işi vardı burda ? Eger o çocuğu görmüşse Batu sanar biz toparlanır diye beklerken o daha da dağılırdı . Hızlı adımlarla İpek'in yanına giderken o çocuğu görmemiş olması için adeta yalvarıyordum .

"İpek napıyorsun burada ?"

Dikkatini çektiğimde bana dönmüştü göz altları geçmiş adeta morarmış zayıflamıştı. Konuşacak hali bile yoktu . Onu böyle görmek içimi paramparça ederken İpek konuşmaya başladı ;