BİR GÜNLÜK SEN

Tamam/lanamadık

Merhaba ❤ Nasılsınız ? Bir önceki bölüm gözyaşı dökenlerden özür dileyerek başlıyorum . Bazen öyle anlar olur ki , ses çıkaramazsınız. Binevi hiçe dönüşür hayaller. Ve hayatlar arasına sıkışıp kalır bazı hayaller . Ne atabilir , ne de hayata katabilirsiniz onları . Ve siz ne olursa olsun hayallerinize dahil edin hayatı 💕 İyi okumalar ❤

Ezgi KOÇ

Nereye sıkılan kurşun öldürürdü insanı ? Şakağına mı kabine mi yoksa hayallerine mi ? Az önce gelen telefonla kalbimden vurulmuştum . Ve öyle acımasızdı ki hayat , en sevdiklerimizi bizden alacağını nispet yapar gibi göze sokuyordu . Ece'nin , kelimeleri aklıma geldikçe , şakağıma sıkmak istiyordum . Vuruldu çok kötü . Nasıl kötü olabilirdi ki o ? Benim o bakmaya kıyamadığım gözlerinin içine baka baka kim ateş etmişti sevdiğime ? Öpmeye doyamadan kızımdan sonra o da mı yarım bırakacaktı beni ? Yutkunamıyordum ! Ve bu öyle basit bir şey değildi ! Kalbinin diğer yarısının ölme ihtimalini düşünmek kalbinin kısa sürekli durmasına sebep oluyordu . Hayır Burak ! Ben bu sefer limanı da gemiyi de yakmak istemiyorum . Hastaneye yaklaşık 10 dakikalık bir mesafe kalmıştı . İçimde tarifi zor bir acı vardı . Sanki ... Sanki tamam oldum derken tamamlanamamışlık gibi... 

"Burak , seni bırakıp gidebilir mi Ezgi ? "

Babam , moral vermek istercesine ortaya bir soru attığında ;

"Gitmez . Ona kalsa koşar gelir o haliyle ama ... "

"Aması yok Ezgi , biz o ameliyathane önünde kaç kişiyi bekledik ? Hepsi ordan bir şekilde yara da alsa sapasağlam çıkmayı başarmadı mı ? "

"Öyle tabi Efe , ben kapıda çok bekledim ve beklettim . Ama bir kez kaybettik , bir kez öldük orda . Şimdi bekleme sırası bende ama ; içeriden sapasağlam çıkar mı , çıkmaz mı ?"

"Benim tanıdığım Burak , inatçının önde gideni . Ölümle kapışır ama ; o kazanır . Eğer giderse o zaman haddini bildiririm o densize . Bana , kardeşini asla yarım bırakmayacağım diye söz vermişti . "

Efe'nin , sözlerine acı bir şekilde gülümserken yan tarafımdan bebek pusetinde yatan Batu'ya baktım . Elimde yanağına dokunarak ;

"Şimdi seninle ben kaldık oğlum . Şimdi nasıl olacak bilmiyorum ama ; o kapıda babanı bekleyeceğiz . Biliyor musun baban seni çok seviyor . Seninle o kadar hayalleri vardı ki ... O... O hayallerin yarım kalmaması için bol bol dua edeceğim . Olur da bir şey olur , baban ordan çıkamazsa . Ben anneciğim ; orda bende kalacağım . Aşkım , sevgim , özlemim , gözyaşım , hayal kırıklığım ... "

Annem gözleri dolu bir şekilde kafasını cama çevirerek gözyaşlarını sildi .

Ne olur Burak , beni bırakma . Lütfen! İnan buna dayanamam . Ben her gece seni görerek uyumaya , seninle uyanmaya alıştım . Nefesim oldun Burak . Ve ben şimdi nefes alamıyorum . Çık gel Allah aşkına ! Nolur !

Hastaneye geldiğimizde , annem elimi avuçlarının içine alarak ;

"Biz Batu ile arabadayız . Onu merak etme . Ve kızım , bol bol sevdiğini söyle inan duyar . Bir tek seni duyar."

"Beni ağlatmaz dimi anne ? "

"Ağlatmaz ."

Arabadan inerek , hastaneden içeriye girdik . Ameliyatenin yolunu tutmuştuk . İçimde anlatılması zor bir şeyler vardı . Nefes aldıkça hani kalbinize ; ismini bilmediğiniz bir şeyler batar ve nefes almanızı zorlaştırır ya ? Heh ! Bu tam öyle bir şey . Ece , görüş alanıma girdiğinde gözleri ağlamaktan şişmişti . Beni görür görmez ayağa kalkarak önüme geldi . İlk defa yıkılmışken dik durmaya çalışır bir vaziyette baktım gözlerine .