BİR GÜNLÜK SEN

Ve Papatyalar Artık Solmaz

Merhabalar ✋ Fazla uzatmadan direkt olarak bölüme başlamak istiyorum . Sizleri çok seviyorum ❤ Bazı yerlere müzik koyacağım ama sizin farklı tercihleriniz olursa onu seçebilirsiniz . İyi okumalar. 

Ezgi Küçük

Hayatın bize getirdikleri her zaman bizi hoşnut kılmaz . Ayrılışlar olur vedalaşmalar... Hiç beklemediğin bir anda ortaya çıkan umutlar . Peki ya her zaman umutları için yaşamalı mıdır insan ? Bazen çabalamaların boşa çıkacağını bilse dahi çabalamalı mıdır ? Her insan nasıl farklı severse , o kadar farklı da umut eder . Şimdi yıllar öncesinde beni sevemeyen , bırakıp giden , beni istemeyen kişi ile evleniyordum . Hiç mi yorulmadım ? Çok yoruldum . Her seferinde çok farklı yaktı canımı .  Ağladım , isyan ettim , bağırıp çağırdım . Çoğu kez yıkıldım . Ama hiçbir zaman umudumu kaybetmedim buna izin vermedim . Her insan ikinci bir şansı hak eder derler . Her insan akıllanır . Burak'a bu kendimden eksilte eksilte verdiğim kaçıncı şans bilmiyorum , yolun sonunda pişman olacağımı bilsem dahi asla pes etmeyeceğim . Günlerden cumartesi ve artık bugün hayatımın miladı olacak . Hava oldukça güneşli ve çiçekler sanki bugün bir başka güzel görünüyor gözüme . Gece çok uyuyamama rağmen ; sabah güneşin o ısıtıcı ışıklarıyla uyanmak biraz daha farklıydı . Yatağıma oturmuş odama bakıyordum boş boş . Burayı çok özleyecektim ama kalan 11 ayımda hem ailemi hemde sevdiğim adamı ihmal etmeyecektim . Komidinin çekmecesini açarak siyah kalın kapaklı defterimi çıkardım . Bunu yeni almıştım . Sadece içerisinde yüzü takıldıktan bu tarafa yazılmış yazılar bulunuyordu . Ben gittikten sonra ; oğlum ya da kızıma benden hediye kalacaktı bu defter . Güçlü kalmayı bileceklerdi . Her annen nerde sorusuna buruk bir şekilde öldü demek yerine ; canları acısa da o çok güzel bir yerde bir gün bizde gideceğiz yanına diye cevap verecekler . Defteri komidine geri koymak yerine sırt çantama koydum . Kim bilir bu günden sonra bir daha ne zaman gelecektim buraya . Kapının tıklatılmasıyla doğruldum . Gir demek yerine kapının açılmasını bekledim . Bir müddet sonra kapı açıldı ve gelen Efe'ydi . 

"Gelebilir miyim Küçük Hanım ?"

"Tabiki abicim buyur... "

Abim , odaya girerek yatağıma oturdu .

"Demek evleniyorsun bitanem . Hemde birazdan kendini nasıl hissediyorsun ? Bak Ezgi , eğer büyüklerin baskısı yüzünden evleniyorsan şimdi vazgeç . "

"Abi , ilk başta cidden hazır değildim ama şimdi hazırım hem hayattan çekip gitmeden mutlu olmak benim de hakkım öyle değil mi ? "

"Hayattan çekip gitmek derken Ezgi ? Bilmediğim bir şey yok dimi ?"

Ne demiştim ben ! Yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirirken ;

"Abi çekip gitmek derken yani 40 yaşıma geldiğimde evlenecek değilim ya ondan bahsettim . Ne zaman öleceğimiz belli değil . Ondan dedim yani yanlış anlaşılmasın . "

"İyi bakalım öyle olsun . Sırf sabahın köründe kuaföre kadar yorulmayın diye eve çağırdım kuaför . Çok iyi yapmışım ağzını açıp tek bir kelime etme . "

"Abi ! Çok teşekkürler ya . "

Abim , ayağa kalkarak sıkıca sarıldı bana  ;