Against The Past I-III √

11. Nie masz pojęcia, przez co przeszłam, Luke.

Obudziłem się rano, chwilę przed dźwiękiem budzika. Musiałem przyznać, że poprzedni sen mnie zaintrygował, mimo że zdawałem sobie sprawę, iż obrazy wytwarzane przez umysł w tym stanie najczęściej nie mają nic wspólnego z prawdą.

Postanowiłem przestać o tym myśleć, więc dla odwrócenia uwagi sprawdziłem media społecznościowe. Nie było tam jednak nic ciekawego.

Westchnąłem, po czym chciałem odłożyć komórkę, ale zobaczyłem powiadomienie o przychodzącej wiadomości, którą natychmiast odebrałem.

Aspen: Miłego dnia :) Mam nadzieję, że Cię nie obudziłam.

Ja: Miłego dnia ;) Nie, nie obudziłaś.

Aspen: To dobrze. Powodzenia w pierwszym dniu szkoły!

Ja: (Nie) dziękuję ;) Co tam u ciebie?

Aspen: U mnie tak, jak zwykle, czyli nie najlepiej, ale nie przejmuj się tym, proszę... A co u Ciebie?

Ja: U mnie spk ;) ale jak mam się nie przejmować, skoro twierdzisz, że u Ciebie jest nie najlepiej?

Aspen: Normalnie. Nie wiesz nawet, kim jestem.

Ja: To nie ważne. Trochę Cię poznałem w ciągu tych kilku dni.

Aspen: Nie masz pojęcia, przez co przeszłam, Luke. Nie chcesz wiedzieć.

Ja: Chcę.

Aspen: Polemizowałabym. Dobra, nie będę Ci przeszkadzać, pewnie musisz się przygotowywać do szkoły.

Już zamierzałem jej odpisać, że nawet jeszcze budzik nie zadzwonił, ale złośliwa maszyna dokładnie w tym momencie przypomniała o swoim istnieniu. Westchnąłem, po czym wykonałem całą poranną toaletę, a następnie wziąłem plecak i zszedłem na śniadanie.

Przy stole czekała mama, która czytała gazetę, a ja aż się wzdrygnąłem na wspomnienie snu. Na szczęście, w nagłówku było coś o otwarciu nowej galerii handlowej, czyli nic szkodliwego.

- Tam masz jedzenie - powiedziała, pokazując ręką na blat kuchenny i równocześnie nie odrywając wzroku od czasopisma.

Westchnąłem, po czym zabrałem się za spożywanie przygotowanej potrawy. Nie rozumiałem, co w tym artykule ją tak zaciekawiło, że nawet się ze mną nie przywitała, ale postanowiłem jej o to nie pytać. Jeśli w najmniejszym stopniu mogłoby mnie zainteresować, to by mi na pewno powiedziała.

Po skończonym posiłku, wyszedłem z domu i udałem się do placówki edukacyjnej. Gdy przekroczyłem próg budynku, większość twarzy zwróciło się w moją stronę. Niektórzy szeptali i bez skrępowania wskazywali na mnie palcami, a ja się do nich uśmiechałem. W poprzedniej szkole byłem dosyć popularny, więc jakoś strasznie mi to nie przeszkadzało, co mnie mile zaskoczyło. Myślałem, że wśród większości nieznajomych nie będę aż tak wyluzowany.

Dumnym krokiem poszedłem w stronę sali o numerze trzydzieści, gdzie zaplanowaną miałem pierwszą lekcję. Pamiętałem mniej więcej, gdzie się znajdywała, z czasu, gdy trafiłem tu na wymianę.

Stanąłem pod klasą i czekałem na panią od francuskiego. Musiałem wejść do pomieszczenia chwilę później, niż wszyscy. Zaśmiałem się pod nosem. Nauczyciele robili straszne show z dojścia nowych do rocznika. W Stanach zawsze dziwił mnie system szkolnictwa.

Po chwili, zadzwonił dzwonek, a przy mnie znalazła się postać dorosłej kobiety.

- Nazywam się Laura Argent, będę cię uczyć francuskiego. Wejdziesz do sali, kiedy cię zawołam, dobrze?

- Dobrze - odpowiedziałem, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Zdawałem sobie sprawę z tego, co się szykowało. W tym momencie cały stres, który mi wcześniej towarzyszył, opuścił mój organizm.

"Niech rozpocznie się to przedstawienie" - pomyślałem, a parę sekund później usłyszałem głos nauczycielki, dochodzący z pomieszczenia obok.