KARANLIĞIN DEFNESİ

36-Sen Katil Olamazsın Kerem...

Hepinize merhaba;🙋

Kitabımı okuyan anneler varsa, hepinizin tek tek anneler gününü kutluyorum 🥰🥰
Kitabın yeni kapağı nasıl arkadaşlar beğendiniz mi? Ben bayıldım. Bunun için irtihalv çok teşekkür ediyorum ❤️❤️❤️
Ayrıca bölümü okuyup beğendiğiniz takdirde lütfen oy vermeden ve olumlu ya da olumsuz eleştirilerinizi yorumlamadan geçmeyin arkadaşlar 🙏🏼🙏🏼🙏🏼
Şimdiden teşekkürler ❤️

********

İlayda'yı, abimin şiddetinden bu kadarla bile kurtarabildiğimiz için şükrediyordum. Zorla üstünü giydirmeye çalıştığım güzel kızımın vücudundaki izlere, maalesef ki her geçen gün bir yenisi ekleniyordu.

"Hala, hala çok acıyor hala" 

Şu gözyaşlarım dünden beri, bir türlü dinmek bilmemişti. Yolunu bulmuş, devamlı akıyorlardı.

"İlayda seni o doğum gününe göndermek için çabaladığım güne lanet olsun. Hava al dedim, bunaldın dedim. Ah be halacım öldürecek misin sen bizi?"

Hıçkırıklarının arasından zorla konuşmaya çalışırken, yüreğinin ve bedeninin acısını yüzünden okuyabiliyordum.

"Hala ben bilseydim ... Bilemedim hala.."

"Tamam neyse olan oldu artık. Bir de ben gelmeyim üstüne, yeterince yıprandın"

Kollarını aniden boynuma doladığında, onun sıcaklığını ve yardıma ihtiyacı olduğunu hissetmek içimi dağlıyordu . Bunların altından nasıl kalkacaktık biz? Aklıma bu eve ilk geldiğimiz o gece gelmişti. Nelerle karşılaşacağımız konusundaki tedirginliklerim ile, şu an olanları gördükçe tahminlerimin aslında ne kadar da basit kaldığını düşünmeden edemedim. 

"Seni seviyorum hala. İyi ki varsın"

Ellerini tutup, az önce abimin yüzüne indirdiği kemerin yanağında bıraktığı izi öperek elimden geldiğince ona destek olmaya çalıştım. Onu iyice yanlışlarla dolu bir hayata göndermek istemiyordum.  Her şeyin en doğrusunu öğretmeye çalışsam da, elimden bu kadarı gelebilmişti. Aslında hata,en başından beri yine abimi dinlememekten ileri geliyordu. Aslıyı başka bir adamla yatakta basan abim o zaman İlayda'nın, annesi ile olan tüm bağlarını koparacaktı ve onu annesine bir daha asla göstermeyecekti. Gel gelelim babamın gereksiz zamanlarda tutan saçma sapan emirleri ile annemin merhameti o zamanlar buna engel olmuştu. 

"Aslı ne hata yapmış olursa olsun, o onun annesi her şeyden önce İlayda'yı düşünmeliyiz. Annesiz büyümemeli benim torunum" demişti. Bazen annesiz ya da babasız büyümenin daha iyi olabileceğini düşünemeden...

Aslında, abim de bugün yaşanan bu olay üzerine bir kere kızına sarılıp onun sıcaklığını hissedebilseydi belki de kızının yaptığı bu hata daha affedilebilir bir hal alacaktı ve bir ihtimal onu anlayabilecekti. Evet yine kızacaktı, yine dövecekti biliyordum. Bu durumda kendine hakim olabilecek baba zaten yok gibiydi. Ama abim şu zamana kadar kızını korumaktan, onun için endişe etmekten ona sevgisini ayıracak zamanı da, huzuru da kendin de bulamamıştı. 

Aslında kızını canından çok seviyordu biliyordum. Bu acımasız kişiliğine tezat,  "Kızım" dedi mi gözleri dolan bir abim vardı benim ama işte bu durum ona çok ağır gelmiş ve şuurunu kaybettirmişti. Onun da ne kadar üzüldüğünü ve gururuna yediremediğini anlayabiliyordum ve canı o kadar yanmıştı ki, bu sebeple kızının da canını yakmak istiyordu. Zaten bunu yapabilmek için de kafasını özellikle dumanlamıştı. Bugünkü vahşeti başka türlü yapamazdı çünkü. Gözü o kadar dönmüş durumdaydı ki, onu öldürmemek için duygularını bunu yaparak sonlandırmak istemişti. Buna bile şükür eder hale gelmek acıydı belki ama şu an durum buydu. Evet abimin hayatını tam olarak bilmesem de, onun aklındakileri ve kalbindekini çok iyi biliyordum.