KARANLIĞIN DEFNESİ

46.Babasının Oğlu

Merhaba canlarım🤗🤗

An itibariyle 'Karanlığın Defnesi' romantizm kategorisinde 25.800 hikaye arasından 21.sıraya yerleşmiş bulunuyor.
'Romantik' etiket aramasında da 41.500 hikaye içinde 19.sırada.💃💃
Bu, sadece eski bölümleri yayınlanan bir kitap için oldukça büyük bir ödül diye düşünüyorum. Siz değerli okuyucularıma çok ama çok teşekkür ediyorum. ❤️❤️❤️

Keyifli okumalar 😙😙

❄❄❄

"Evet artık bana bir açıklama yapacak mısınız?"

İlayda ve Merthan'ın birbirlerine olan bakışlarını, görmezden gelmek mümkün değildi. Karşıdan bakınca aslında ikisi de kendi çapında çok tehlikeli gözüküyordu. İlayda, Merthan'a iğrenir gibi bakarken, Merthanın 'dünya umrumda değil' duruşu insana rahatsızlık veren türdendi.

Acilen telefonu kapatıp kızıma açıklama yapmam gerekiyordu. Hattaki beyinsiz, beni de kendisi gibi akılsız zannettiğinden olsa gerek sürekli aynı şeyi tekrarlıyordu. Tahammül seviyemin git gide düştüğünü fark ettiğimde, telefonu karşımdaki dingilin yüzüne kapattım. Bahçe kapısından salona adım attığım gibi, İlayda'nın sabırsız, şaşkın ve endişeli ifadesi ile yüz yüze geldim.

"Baba bu ne demek oluyor?"

Kızıma karşı şu an oldukça sakin ve sabırlı olmalıydım. Fakat bu anlayışın ayarını kaçırırsam, o da bu ruh halini abartmakta gecikmezdi. Çünkü eline bir koz geçmişti ve artık tüm şımarıklığını bu konu üzerinden gerçekleştireceğinden hiç şüphem yoktu.

İlayda'nın cevabına karşılık, Merthan da oldukça şaşkındı.

"Gelecek olduğumdan, haberlerinin olmamasına gerçekten inanamıyorum baba... "

Bana başka birinin baba demesine tahammül edemeyen İlayda'nın, Merthan'a gönderdiği öfke dolu bakışları görmemek mümkün değildi.

"İlayda bak, tepkini anlıyorum ama bu durumda Merthan da en az senin kadar şaşkın. Onun da kısa zaman öncesine kadar bir kardeşi olduğundan haberi yoktu."

Merthan'a beni onaylaması için dönüp baktığımda, söylediklerimi tasdiklercesine İlayda'ya başını sallıyordu.

"İkinize de ayrı ayrı açıklamam gereken şeyler var. Sakin ve sabırlı olun lütfen"

"Sana inanamıyorum baba. Resmen yabancı ...işte ..ne..nereli olduğunu bile bilmediğim bir kardeş bozuntum varmış. Onu ne hakla bu eve getirirsin anlayamıyorum doğrusu... "

Bize yaptıklarından sonra bu evde sesini çıkarmaya korkan İlayda, beni yanıltmayıp saygısını bozmakta hiç gecikmemişti.

"Onun da babası olduğum için tabi ki İlayda. Sınırını aşma, benim de sabrımı tüketme kızım odana çık. Birazdan yanına geleceğim"

İlayda, bu sözümün üzerine hızlı adımlarla merdivenleri çıkıp kapısını da aynı hızla çarparak odasına kapandı. Merthan ise hala ne yapacağını bilemeyerek öylece ayakta duruyordu. Bu kadar tepkiyi o da beklemiyordu çünkü. Tuğçe'ye, İlayda'nın arkasından gitmesini gerektiren işareti verdikten sonra konuşmaya Merthan'dan başlamaya karar verdim. İlayda'nın da şokunu halasında atması şu an için en doğrusuydu. Söylememekle hata etmiştim belki ama bir şeyler benim için de çok ani olmuştu.

"Otur oğlum..Şimdi sen İlayda'nın hareketlerine takılma. Kendisinin şu zamana kadar bir kardeşi olduğundan haberi bile yoktu. Bu tepkiyi vermesi çok normal"

"Yok..sorun değil. Yani annem de bana anlatmasaydı, sonuç olarak benim de haberim olmayacaktı"

"Çünkü ikiniz de garip sebeplerle dünyaya geldiniz" dediğimde gülme isteğime engel olamamıştım.