Tylko on ✔

Rozdział 38

Pierwsze co słyszę po odzyskaniu kontaktu z rzeczywistością, to ciche pikanie. Dlaczego? Co to jest? To jakaś maszyna? Czy to musi być takie irytujące? Wciągam powietrze do płuc, do moich nozdrzy dociera zapach środków dezynfykujących. Nienawidzę tego, znienawidziłam to w chwili gdy poraz pierwszy weszłam do szpitala jako mała dziewczynka, szukając mojego taty. Tatusiu, gdzie jesteś? Dlaczego masz zamknięte oczy? Tatusiu proszę powiedz, że mnie kochasz, obiecuję, że już zawsze będę grzeczna. Mamusiu ja chcę do taty. Próbuję otworzyć, swoje ociężałe powieki, poruszyć ręką, cokolwiek...

Jak przez mgłę słyszę czyjeś słowa, nie mogę ich rozróżnić. Dlaczego? Chcę wiedzieć o czym rozmawiają. Docierają do mnie pojedyncze słowa. Domyślam się, że jeden z głosów musi należeć do Elliota, rozmawia o mnie, ciąży, dziecku. Chwila, dziecko?! Co z moją fasolką? Czy wszystko dobrze? Dobrze się czuje?
- Pani doktor, kiedy ona się obudzi? To już druga doba - słyszę zdruzgotany głos bruneta.
- Przykro mi, ale nie mogę dokładnie określić kiedy to nastąpi. Podczas upadku pacjentka mocno uderzyła się w głowę.
Cisza. Dlaczego jest cisza? Dlaczego nic nie mówią?
- Wszystko zależy od organizmu pani Any, mam nadzieję, że jest wystarczająco silna.
Jestem silna! Właśnie chcę otworzyć oczy ale nie mogę! Jestem silna, już prawie otwieram, widzicie? Czuję na policzku ciepłą dłoń, czuje jak Elliot całuje moje czoło i rękę, nie mogę się ruszyć.
- Proszę - szepcze, czuję jak moja dłoń staje się mokra. Czy on płacze? Dlaczego płacze? Kochanie, błagam nie płacz, wszystko będzie dobrze, obiecuję. Tylko nie płacz, proszę. Pod moimi powiekami zbiera się wilgoć. Chcę się już obudzić! Dajcie mi przytulić Elliota! Chcę wiedzieć co z dzieckiem! Proszę, muszę się obudzić! Znów słyszę to irytujące pikanie, teraz jest coraz głośniejsze. Zapada ciemność, zaczynam spadać w dół. Cały czas spadam...

Przepraszam za tak długą nieobecność 😟 nie wyrabiam ze swoim życiem 😡

Jak myślicie co dolega Anie? 😯