E.D.R.E.

-22-

Rüzgar'dan...

Bunu yapmamalıydım. Bu sefer çizgiyi aştın Rüzgar. Sadece Yaprak'a sahip olma arzusunun sadece onun için olmadığını kendime kanıtlamak istemiştim. Ama şimdi? Onu daha çok istiyorum. Ayrıca Toprak mıdır nedir kızın ağzı soğan kokuyordu ya.

Ah saçmalama Rüzgar. Git her şeyi anlat Yaprak'a. Evet evet çok yanlış anladı. Son iki haftadır ona ihanet etmedim ben. Bir erkek için bu uzun bir süre.

Annem "Yine ne yaptın Rüzgar!" bakışları atarken merdivenlere yöneldim. Evet, ya şimdi ya hiç oğlum. Odaya girdiğimde Yaprak büyük bir bavula eşyalarını koyuyordu. "Yaprak."

Sessizlik. Kız haklı. Ben onu başka bir erkeği öperken görseydim onun tepkisinin 35789 katını verirdim. "Yaprak ben özür-"

Yaprak sertçe bavulu kapattı. İşaret parmağını sallayarak üzerime doğru yürüdü. Bir dakika, onu ağlatmış olamam.

"Neden özür diliyorsun Rüzgar? Ha neden? Daha önce yapmadığın bir şey mi sanki? Yeter artık. Yoruldum tamam mı? Bana yorgunluktan başka bir şey vermiyorsun. Küçüklüğümden beri beni sahiplendin, nişanlınım dedin. Benim seni sahiplenmeme izin bile vermezken, sesimi çıkarmadım. Sen her gün başka biriyle sevgili olurken, ben kendimi sana sakladım. Sevgiliyi geç erkek arkadaşım bile olmadı benim. Ben hep alttan alıp aramızı düzeltmeye çalışırken, sen aramızı bozmak için her şeyi yaptın. Buna gözümün önünde arkadaşımı öpmekte dahil. Şimdi sakın benden özür dileme Rüzgar Seçkin. Sen benim hayatımı çaldın. Güzel, iyi olan her şeyi aldın benden. Ve şimdi geriye bunlar kaldı. Benden geriye bunlar kaldı Rüzgar Seçkin. Sadece bunlar."

Ağzımı açamadan bavulu eline aldı ve yanımdan geçerek kapıya yöneldi. "Ve şimdi on yedi yıldır ilk kez... özgürüm. Sen olmadan daha mutlu olacağıma emin olabilirsin. Nişanı ben attığıma göre artık sende özgürsün. Hayatını yaşa."

Son sözleri söylerken sesi kısıldı. Son kez odayı inceledi ve beni süzdü. Sonra kapıyı açıp gitti. Giderken söylediği o sözlerin içimi bu kadar açıtmaması gerekirdi. Ama çok... acıttı.

♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔

Yaprak'tan...

Sadece iki adım.

Evlerimizin arasında iki adımlık mesafe var. Annemden anahtarı isteyip çoktan yerleştim bile. Annemse ah Eylül anne... pardon teyzeyle vedalaşıyor. Telefonumun çalan sesiyle yerimden zıpladım. "Alo."

"Alo Yaprak."

"Buyurun benim."

"Hatırladın mı beni kamptan?"

"Ah evet."

"Teklifimi düşündün mü peki?"

"Evet ve cevabım..." derken lafımı kesti. "Cevabın?"

"Evet. Kabul ediyorum."

"Beni nasıl mutlu ettin bilemezsin!"

"Bende çok mutluyum."

"O zaman buluşuyoruz."

"Tabi. Yeri mesaj atarım."

"Tamam."

Olması gereken şey bu. Rüzgar olmadan yaşamam gerek. Onun yanında onsuzluğa alışmışken, bu o kadar zor olmamalı. O an gözümün önüne Rüzgar ile ilk büyük kavgamızı yaptığımız gün geldi. Beş yıl önceki o an.