E.D.R.E.

-46-Final

2 Gün Sonra...

Eser'den...

Aynadaki bene baktım. Gerçekten krem renk bana çok yakışıyor. Elbisem askısız diz üstünde biten şeker kız candy görünümü veren bir elbise. Ve ben saçımı salınca dalgalı saçlarımla uyum sağlıyor. Seçkin kanını çok seviyorum çok.

Kapı açıldı ve içeri annem girdi. "Eser hadi kızım. Herkes aşağıda seni bekliyor."

"Nasılım anne?" Kendi etrafımda döndüm. Annem yanıma gelip ellerimi tuttu. "Melek gibisin benim güzel kızım."

"Hadi inelim annem." Gülerek aşağı inerken annem bana kendi nişanını anlattı. Tüm arkadaşları babamın son anda kaçacağını düşünse de, babam annemi haklı çıkarmış ve nişanın sonuna kadar annemin elini bırakmamış. Acaba Eymen bugün ne yapacak?

Aşağı indiğimizde ağabeyimi gördüm. Yaprakla tartışıyordu. "Ben junior rüzgar istiyorum Yaprak."

"Daha erken dedim Rüzgar."

"Bana bak hatun deli etme beni."

"Sen zaten delisin."

Ve daha benzer birçok laf. Ah aşırı tatlılar. Onlara gülüp daha da ilerledim. Salon kalabalıktı. Babam ve arkadaşları, annemin arkadaşları, benim ve Eymen'in arkadaşları, ağabeyimin arkadaşları... derken salondan bahçeye taşma olmuş. Ay heyecanlandım şimdi. Derin nefes al kızım. Sakin ol. Bak Eymen'i düşü... bir dakika. Eymen nerede? Yoksa vaz mı geçti?

Sonsuza kadar evde kalacağım. Ah inanmıyorum beni nasıl bırakır?Pislik! Odun! Bir erkekten ne bekliyorsam? "Aşkım."

Belimdeki el kafamı çevirmeme neden oldu. Eymen takım elbisenin içinde, vücudunu belli eden gömleğiyle çok seksi duruyordu. "Sencede çok kalabalık değil mi Eser?  Ah heyecanlandım. Sonuçta bir kere nişanlanıyoruz. "

"Eymen sen..."

Cümlemi tamamlayamadım. Ben az önce neler düşündüm öyle? Onun sevgisinden nasıl şüphe ettim? Ah kötü kız. "Eser iyi misin?"

"İyiyim ben sadece seni göremeyince... vazgeçtin sandım ve sonra... ah nasıl böyle düşündüm?" Eymen gamzelerini ortaya çıkararak güldü. Belimi kavrayan elini daha çok sıktı. "Ah seni bu kadar severken vazgeçmek mi? Delisin sen."

Gözlerim sulandı. Ama ağlamadım. Evet bugün sadece kahkaha var. "Hadi yapalım şu işi."

Eymen'in eli belimde, içeri girdik. Hadi bakalım.

♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔♚ ♔

Doruk'tan...

Ah Eylül. Tüm ilkokul, lise, üniversite arkadaşlarını çağırmış. Sanki kendi nişanı. Hayır belki nişan sonradan bozulacak ayrılacaklar. Bu kadar insana ne gerek var. Hepsi anca ye babam ye. Bedava yemek bulsam bende öyle yapardım gerçi. Neyse. Konumuz bu değil. Konu elimdeki makasla artık kurdeleyi kesmem gerektiği. Elveda biricik kızım. Pislik Poyraz'ın oğlu. Ve kes... tim.

Büyük bir alkış koptu. Bu kadar insan olunca çok normal yani. Eymen önce benim ve Eylül'ün elini öptü. O sırada Eser Poyraz ve Hazan'ın elini öpüyordu.

Baba olmak. Ne kadar garip bir şey. Hayatının aşkından olan minicik çocuğunun büyümesi hatta evlenmesi, torunun olması. Ne kadar harika bir olay. İnsanoğlu sahip olduğu gücün farkında mı bilmiyorum. Ama ben biliyorum. İnsanın sahip olduğu en önemli şey... ailesi.

Kapıdan içeri Enes girdi. Yanında bir kız vardı. Vay sonunda bizim hayta birini buldu herhalde. "Vay kayınço!"

"Enişte." diyen Enes'e sarıldım. Ve kulağına fısıldadım. "Kim bu kız?" Enes geri çekildi ve kızı yanına çekti. "Bu Melis. Dilek teyzenin kızı. Bu sabah geldi."