End This War (Alegria Boys #3) (Published under MPress)

Kabanata 41

Kabanata 41

Punishment

Lahat ng araw pagkatapos nun ay naging impyerno para sa akin. Umuuwi ako ng bahay na wala paring pinapansin sa pamilya ko dahil sa nangyari. Pumapasok ako ng school na puro pambabastos ang nakukuha ko. At kahit kailan, hindi ko nakita si Hector.

"Okay lang naman siguro ang pinaglumaan na ni Hector, eh." Isang araw ay hinarangan ako ng iilang seniors sa corridor.

Wala ng tao dahil mag aalas sais na. Natagalan ako sa library para sa isang assignment.

Lalagpasan ko na sana ang grupo ng mga lalaki nang bigla akong hinigit nung isa.

"ANO BA?"

"Aba! May gana paring pumiglas kahit wala na yung tagapag tanggol niya ha?" Tumawa sila.

Ginapangan agad ako ng kaba. Hindi ako makapaniwala na ganito ang mangyayari pag wala si Hector sa tabi ko. But I just can't wait for him to save me... Hindi pwedeng lagi akong nakadepende sa kanya.

"Pa kiss naman oh? Kahit sa leeg lang?" Nanunuyang sinabi ng lalaking humigit sakin.

Nagtawanan sila. Sinubukan kong manampal pero nahawakan niya ang kamay ko.

"Uy! Hard to get parin pagkatapos laspagin ni Hector!"

Pakiramdam ko naubos ang dugo ko sa mukha sa sinabi ng lalaki. Hindi ko alam pero nag dilim ang paningin ko. Gustong gusto kong pumatay ng tao. Sabay sabay silang tumawa na mas lalong nag pairita sa buong sistema ko.

Habang abala sila sa pagtawa ay tinadyakan ko ang pagkalalaki nung nakahawak sa akin. Napayuko at napaupo siya sa sahig sa sobrang sakit. Kumaripas ako ng takbo papuntang gate. Naiiyak ako habang tumatakbo palayo. Panay naman ang habol ng iba niyang kasamahan.

"Manong!" Sumigaw ako nang nakita ko ang guard na nagbabantay sa gate ng school.

"Oh, Bakit, hija?"

"May humahabol sakin." Yumuko ako at hiningal sa kakatakbo. "Mga fourth year po. Binastos nila ako." Sumbong ko habang tinitingnan ng security guard.

"Hmm. Ikaw si Chesca Alde diba?" Ngumisi siya. "Sigurado ka bang binastos ka o nagpabastos ka?"

Nalaglag ang panga ko sa sinabi ng guard. Nasindak ako. Hindi ako makapaniwala na wala akong mapupuntahan! Na wala na akong kakampi! Na ubos na ang lahat lahat sa akin!

Hindi na ako nagpaalam sa guard. Mabilis akong umalis. Walang tricycle at kapag hihintayin ko pang magkaroon ay baka maabutan lang ako ng mga seniors na iyon!

"Chesca..." Narinig ko ang tawag ng isang pamilyar na boses sa akin.

Umiiyak na ako habang hinihingal na tumatakbo pababa. Para na akong baliw. Wala na akong mapuntahan. Wala na akong kakampi. Putangina! This feels like drowning but you don't fucking die! Sa sobrang kanegative ko ay gusto ko na lang mamatay! No... Chesca... Malakas ka. Kahit anong ibato, kaya mo, diba? May mga taong mas malaki pa ang problema sayo. May mga hindi makakain, may mga nawalan ng pamilya, pero hindi nila kailanman naisip na mamatay na lang. Hope, Chesca... That's all you need.