Sneeuwmeisje- HP Fanfiction (VOLTOOID)

Proloog

December 1992, het is koud in Weverseind. Het sneeuwt en de vlokken dwarrelen langzaam naar beneden. De temperatuur moet zeker onder het vriespunt liggen, gezien de rijp op de paar grote bomen die er staan. Weverseind is een kille straat die zeker in deze koude tijd van het jaar, nog meer kilheid uitstraalt. Veel mensen wagen zich dan ook niet op de gladde straat, ze blijven liever in hun warme huizen waar kerstbomen schitteren en kaarsjes liefelijk staan te branden. De vlammetjes branden, het lijkt wel een uitnodiging om lekker naar binnen te gaan en je te warmen aan de open haard. Om de hoek van Weverseind knerpt de verse sneeuw, een meisje van ongeveer 11 jaar komt de hoek omlopen. Haar bruine, gerafelde jurk lijkt een paar maten te groot en een sjaal is achteloos om haar schouders geslagen. Ze kijkt naar het eerste huis, ze lijkt te twijfelen. In haar hand heeft ze een blikken doosje vast die ze stevig omklemt. Deze mag ze niet vergeten of verliezen. Dit is namelijk het belangrijkste doosje van Bella Cleveland, zoals ze heet. Haar blauwe ogen kijken even schichtig naar de grijze deur en er flakkert een sprankje hoop in haar ogen. Ze veegt met een geïrriteerd gebaar haar lange blonde haar uit haar gezicht en stapt dan naar de deur. Er valt geen deurbel te bekennen maar een klopper hangt op de deur. Ze klopt eraan en wacht af. De schaamte komt even opzetten, als de deur langzaam open gaat. Maar ze weet dat ze moet, voor haar zieke moeder. Ze heeft longonsteking, al een hele poos. Ze moet medicijnen hebben maar ze hebben geen geld voor medicijnen, laat staan voor een fatsoenlijke maaltijd. Een jonge jongen van ongeveer haar leeftijd staat in de deuropening. "Ja?" vraagt het jongetje die gekleed is in een warme kersttrui en een zwarte broek. " Heeft u misschien wat geld over, mijn moeder is erg ziek" vraagt ze en ze rilt even van de kou. Een lange vrouw komt aangelopen en kijkt wat meewarig naar Bella." Hier meisje" zegt ze en doet 2 euro in het doosje. Dankbaar kijkt Bella haar aan." Dank u wel mevrouw" zegt ze opgetogen en ze begroet ze netjes. Daarna gaat de deur weer dicht en staat ze weer alleen in de sneeuw. Zo gaat het nou altijd, ze geven alleen geld en doen daarna de deur dicht. Als ze al open doen of geld geven, vaak genoeg is ze afgesnauwd. Ze slikt en verdringt snel de nare gedachten. Zo gaat ze al de deuren langs en dan komt ze bij het laatste huis van de straat. Ze heeft niet zoveel vandaag kunnen ophalen, ze hoopt bij het laatste huis nog wat te kunnen krijgen. Maar het huis ziet er niet echt bewoond uit. Ze loopt dichterbij en ziet tot haar blijdschap een schemerlampje branden. Ze gaat naar de deur maar ontdekt geen deurbel of klopper. Ze bonst hard op de deur en blijft netjes wachten. De deur gaat langzaam open. Een man met zwart, vettig haar tot zijn schouders en compleet in het zwart gehuld, doet open." Ja?' vraagt de man. Hij klinkt niet heel vriendelijk dus Bella besluit snel te gaan praten voordat hij de deur dicht smakt. " Heeft u wat geld over, mijn moeder is erg ziek en we hebben geen geld" vraagt ze en rilt weer. De man knikt." Kom maar binnen, je rilt van de kou" zegt hij en zijn blik lijkt verzacht te zijn. Dankbaar stapt ze naar binnen en de deur wordt dichtgedaan. Hij gaat haar voor naar een schemerige woonkamer en ze kijkt haar ogen uit als ze al die boeken ziet. " Wauw" fluistert ze zacht en de man glimlacht zwak." Ik hou van lezen" verklaart hij en Bella merkt nu zijn prachtige stem op. Hij praat langzaam en diep, zodat je elk woord duidelijk kan verstaan. " Ik heb wat thee opgezet, dan wordt je wat warmer". Dankbaar kijkt ze hem aan en de man glimlacht weer zwak." Het is het minste wat ik kan doen voor je, ga toch zitten" zegt hij en snel neemt ze plaats op een stoel die naast hem staat. " Hoe heet je?' vraagt hij en ze zet haar doosje op de tafel neer." Bella Cleveland" antwoord ze." En u?" vraagt ze beleefd. De man kijkt haar aan met zijn zwarte ogen." Noem me maar je, ik ben nog niet heel oud". Bella grinnikt en wacht op het antwoord." Severus Sneep, aangenaam". Bella knikt en ze mocht de man nu al. " Noem mij maar Severus, dat praat makkelijker" zegt hij en staat vervolgens op als de theeketel fluit.Vervolgens komt hij terug met twee koppen warme thee en legt er twee krakelingen bij. Daarna pakt hij een deken en komt op haar af. Zorgzaam drapeert hij die om haar schouders heen en ze glimlacht weer. " U- eh je bent erg aardig" zegt ze zacht en de man gaat weer zitten." Ik ben ook maar alleen, ik vind wat gezelschap wel prettig". Bella knikt en neemt een hap van de krakeling. 

----

De proloog/ eerste hoofdstuk is een feit! Ik ben er zelf erg trots op en ben erg benieuwd naar jullie reacties! Reacties en likes geven mij een erg fijn gevoel:)

XX Tamara