Sneeuwmeisje- HP Fanfiction (VOLTOOID)

Hoofdstuk 23

Het is inmiddels een paar weken later en Severus stormt het kantoor van Albus Perkamentus binnen." Severus, wat een haast!" zegt Albus licht verrast en ziet dan zijn gezichtsuitdrukking."Wat is er?" Severus slikt en kijkt hem recht aan. " Hij wil dat ik Bella meeneem naar een privé-ontmoeting". Het Schoolhoofd staat op." Oké, doe wat hij wil" zegt hij simpel. Severus staart hem vol ongeloof aan." Het is mijn leerling en nee, ik zal haar niet in het gevaar plaatsen" sist hij. " Severus" zegt de oudere tovenaar, zijn stem is streng. " Doe wat hij zegt, ik kan je niet missen en Bella kan jou ook niet missen". Severus kijkt hem aan met een knoop in zijn maag, het voelt verkeerd en slecht. Al weet hij dat hij niet anders kan, de Heer van het Duister zijn wil is zijn wet. Hij knikt dan en draait zich om, zijn hoofd gebogen en zonder te groeten loopt hij het kantoor weer uit. Bella staat iets verderop te wachten met een vragende blik. Ze heeft een jas aan die half dicht geritst is en heeft haar handen zenuwachtig in elkaar gekromd." Kom" zegt hij alleen maar en loopt via gangen naar de Hal waar ze naar buiten lopen. Ze passeren meerdere leerlingen die terug komen van de Uilenvleugel of van Zwerkbaltraining. Sommigen praten en lachen uitgelaten, sommigen praten zachter. Waarschijnlijk bespreken ze de antwoorden van huiswerk of andere dingen die hij niet mag weten. Normaal zou hij naar ze toegestapt zijn en ze aan het schrikken maken, vandaag niet.  Hij voelt zich gespannen zoals hij zich bijna nog nooit heeft gevoeld. Ze passeren bomen die zacht waaien, het is net het einde van de zomer. Sommige bomen laten al wat bladeren vallen en het begint in de avond ook al wat kouder te worden. Ze moeten een klein stukje lopen voordat ze het einde van Zweinstein bereiken, vanaf daar kunnen ze vrij Verschijnselen en Verdwijnselen. Soms kijkt hij naast zich, om te kijken of Bella zijn tempo bijhoudt. Gelukkig is dat het geval, al kijkt ze wat onzeker. Iets wat hij kan begrijpen. Dan staan ze stil op de plek waar Severus altijd vertrekt." Bella.." zegt hij met een serieuze stem. Ze kijkt op en lieve ogen kijken hem aan. Zijn mond vertrekt, dit is niet wat hij wil." Je zal je vader zo gaan ontmoeten.. het spijt me dat ik je niet eerder kon informeren". Even kijkt ze hem wat geschokt aan. " Oké.." krijgt ze pas na een tijdje uit haar mond." Een ding Bella, ik ben bij je en ik doe heel veel voor je om je weer veilig weg te krijgen". Hij ziet haar knikken en pakt haar hand vast. Haar plakkerige vingers klemmen zijn koude vingers vast en dan zijn ze vertrokken, in een wervel vol donkere lucht. 

--------------------------------

Hey! Ik zou graag willen weten wat je ervan vond dus laat een reactie achter :) Enige kritieken vind ik ook erg prettig. *hint hint* Fijne avond! X Tamara