Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 17

-καλημέρα, καλώς την.

Σηκώθηκε και της τράβηξε ιπποτικά την καρέκλα της για να καθίσει. Το γέλιο και η ευχαρίστηση δύσκολα κρύβονταν από τη φωνή του.

-Γεια σου, Αλεξάντερ, πώς είσαι;

Έβγαλε το παλτό της και το κρέμασε προσεκτικά στην ράχη της καρέκλας της.

-είμαι πολύ καλά, ειδικά τώρα που σε ξαναβλέπω. Μη μου πεις πως ήρθες εδώ τυχαία;

Βολεύτηκε στη δικιά του θέση κι άρχισε να κλείνει βιαστικά τα παράθυρα που είχε ανοιχτά στο τάμπλετ.

Η Ρόζαλιν ένιωσε τον εαυτό της να κοκκινίζει. Να πάρει, θάλασσα τα είχε κάνει. Πώς την είχε πατήσει έτσι; Τέτοια δεν έκανε ούτε σαν έφηβη.

-Για να είμαι ειλικρινής, άρχισε, νοστάλγησα κιόλας το καταπληκτικό αυτό τσάι.

-Τι κρίμα, κι εγώ που νόμιζα πως ήρθες να δεις εμένα.

Ο Αλεξάντερ ανασήκωσε τους ώμους δήθεν απηυδισμένος γνέφοντας στη σάντι να τους φέρει τη γνωστή πλέον παραγγελία.

-λοιπόν. Να υποθέσω πως το μήνυμά μου το είδες, έτσι δεν είναι;

-Ναι να το υποθέσεις. Με συγχωρείς πολύ που δε σου απάντησα μα σήμερα το πρωί το διάβασα και δε βρήκα το χρόνο.

Τα λόγια της ακούστηκαν βλακώδη ακόμη και στα δικά της αφτιά μα εκείνος, προς τιμήν του, κανένα σχόλιο δεν έκανε.

Αντίθετα, έπιασε τον χαρτοφύλακα που είχε ριγμένο στην αδειανή διπλανή καρέκλα και τον άνοιξε.

-αφού ήρθες λοιπόν ως εδώ μόνο και μόνο για να γευτείς ξανά το περίφημο earl gray καθώς και την τάρτα τους, τι λες να αξιοποιήσεις και λίγο δημιουργικά το χρόνο της παραμονής σου στο συγκεκριμένο μαγαζί; Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να κουβεντιάσεις μαζί μου μα αν αυτό δεν θα είναι το ίδιο ευχάριστο και για εσένα είσαι ελεύθερη να ρίξεις μια ματιά σε αυτό.

Πήρε το μεγάλο βαρύ βιβλίο και παραμερίζοντας τα ποτήρια του νερού το έσπρωξε ελαφρά προς το μέρος της.

Η Ρόζαλιν προσπάθησε να συγκρατηθεί μα αμέσως μόλις είδε τη λάμψη της ευχαρίστησης στο βλέμμα του έβαλε τα γέλια σαν να ήταν μικρό παιδί και το άρπαξε στα χέρια της, αφήνοντας επιτέλους τον ενθουσιασμό της να βγει ασυγκράτητος στην επιφάνεια.

-μα πού το βρήκες αυτό;

-Μεγάλη ιστορία, τι να σου λέω τώρα;