Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 12

-Πότε θα πας ξανά εκεί;

Η νάταλι ανασήκωσε τους ώμους της.

-δεν είμαι σίγουρη, μάλλον μεθαύριο. Περιμένω να με ειδοποιήσουν.

-Ναι βέβαια, αυτοί που μένουν σε τέτοια παλάτια είναι συνήθως πολυάσχολοι.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό της ρόζαλιν.

-Ο Ρόναλντ είναι, πρέπει να απαντήσω.

-Μα φυσικά, το συζητάς;

Η Ρόζαλιν άγγιξε την οθόνη της συσκευής.

-ναι, ρόναλντ, γεια σου.

-Πού είσαι αγάπη μου;

-Είμαι για καφέ με τη Νάταλι. Εσύ; Τι ώρα είναι αλήθεια;

-Πέντε και μισή.

-Καλά δεν το πιστεύω πώς πέρασε έτσι η ώρα;

-έχεις καλή παρέα γι'αυτό. Για μένα που δούλευα με κάποιον ελαφρώς στριφνό κύριο που κοντεύει να κλείσει έναν αιώνα ζωής οι τελευταίες ώρες κύλησαν αργά και σχεδόν βασανιστικά.

-Ναι αυτό μπορώ να το φανταστώ.

-άσε που δεν άκουγε ούτε τα μισά από αυτά που του έλεγα. Τέλος πάντων, άκου, είμαι έτοιμος να φύγω από το ιατρείο. Θέλεις να έρθω να σε πάρω και να πάμε για ψώνια ή προτιμάς να το κάνουμε αύριο και να έρθεις αργότερα στο σπίτι;

-Μια στιγμή να συνεννοηθώ με τη Νάταλι.

-θέλεις να φύγουμε τώρα ή σκοπεύεις να μου δείξεις κι άλλα σχέδια;

-Μπα δεν έχω άλλα. Ας πάμε. Θα συνεχίσω κι εγώ τη δουλειά και αν θέλεις το επαναλαμβάνουμε αυτό αύριο ή μεθαύριο αν μπορέσουμε φυσικά.

Η Ρόζαλιν κούνησε καταφατικά το κεφάλι και μίλησε ξανά στο τηλέφωνο.

-είμαστε έτοιμες. Πού θέλεις να συναντηθούμε;

-Εξαρτάται, πού είστε τώρα; Σε ποια καφετέρια πήγατε.

-στην αγαπημένη σου για να ζηλεύεις.

Ο Κέβιν κλείδωσε την πόρτα της σουίτας που είχε μόνιμα νοικιασμένη σε ένα από τα πιο ακριβά ξενοδοχεία του Λονδίνου και χαμογέλασε στην Κρίστα. Ήταν καθισμένη σε έναν καναπέ στο μικρό σαλόνι πριν από τις κρεβατοκάμαρες. Είχε τα πόδια της σταυρωμένα και η ήδη πολύ κοντή της φούστα είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Όσο κι αν του άρεσε αυτή η γυναίκα ποτέ δεν θα της επέτρεπε να μείνει μόνιμα στο σπίτι του.