Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 34

Η Νάταλι δέχθηκε εκείνο το παράξενο τηλεφώνημα λίγο πριν τη μία. Είχε μόλις επιστρέψει στο σπίτι της από την πρώτη της πρωινή εξόρμηση για ψώνια. Είχε επισκεφθεί ορισμένες από τις καλύτερες λονδρέζικες μπουτίκ, που είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη για τις πολλές και καλές επιλογές τους για τα βραδινά φορέματα.

Δεν ήταν πως το άντεχε η τσέπη της βέβαια ένα τέτοιο ρούχο με άνεση, ωστόσο το είχε αποφασίσει πως θα έκοβε από αλλού χρήματα για να μπορέσει να το αγοράσει. Το πιο πιθανό ήταν πως αν προέκυπτε σοβαρή ανάγκη θα ακύρωνε τις διακοπές της των χριστουγέννων. Είχε κλείσει από τώρα δωμάτιο σε ένα ακριβό ξενοδοχείο της Βιέννης, από τη μια επειδή ήθελε να την επισκεφθεί κι από την άλλη διότι ήταν απολύτως αποφασισμένη να πάει για σκι στην αυστρία όπως έκαναν οι πλούσιοι. Τα χρήματα για τις διακοπές της αυτές θα τα έπαιρνε από τον Κέβιν Μπάξτερ και θα της έμεναν και κάμποσα στην άκρη για να καλύψει ορισμένα ακόμη πρόσθετα έξοδα και τρύπες. Αυτή θα ήταν η δεύτερη φορά που θα πήγαινε στο ίδιο μέρος και είχε αποφασίσει να κάνει το ταξίδι αυτό όχι μόνο για να περάσει καλά μα και για να ξορκίσει τους δαίμονες του παρελθόντος. Την προηγούμενη φορά που είχε πάει εκεί ήταν με τη συντροφιά του πιο πρόσφατου φίλου της. Τον έλεγαν Λέσλι Ομπράιαν και ήταν μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου. Σε εκείνο το ταξίδι είχαν περάσει θαυμάσια, κι είχαν μάλιστα αρχίσει να κάνουν σχέδια και για αρραβώνες. Η Νάταλι έπλεε σε πελάγη ευτυχίας από τότε μην πιστεύοντας στην καλή της τύχη.

Ήταν όμορφος άνδρας ο Λέσλι. Δε διέθετε την ομορφιά ενός αρχαίου ελληνικού αγάλματος ή εκείνη ενός ρωμαίου πολεμιστή, είχε όμως ένα πολύ πλούσιο και γλυκό χαμόγελο κι ένα ζευγάρι ιδιαιτέρως εκφραστικά μάτια. Κι ο συνδυασμός αυτών των δυο χαρακτηριστικών του κέρδιζαν αμέσως τις γυναίκες. Το κακό ήταν πως εκτός από τη Νάταλι είχε κερδίσει κι άλλη μια, στα θέλγητρα της οποίας ο καημενούλης ο Λέσλι δεν είχε μπορέσει να αντισταθεί. Έτσι, η Νάταλι τους είχε πιάσει στα πράσα ένα βράδυ παρασκευής που είχε επισκεφθεί τον Λέσλι απροειδοποίητα στο διαμέρισμα του.

Η κοπέλα ήταν νοσοκόμα σε κάποια ιδιωτική κλινική, στην οποία νοσηλευόταν η μητέρα του Λέσλι και φαίνεται πως η ανησυχία του για αυτή, καθόλου ασυγκίνητη δεν την άφησε.

Η Νάταλι είχε ξεκλειδώσει φωνάζοντας χαρούμενα αναγγέλλοντας σαν χαζή την παρουσία της εκεί μέσα, δίνοντας τους την ευκαιρία τουλάχιστον να ευπρεπισθούν. Η κοπέλα, που ήταν κάμποσα χρόνια μεγαλύτερη της, είχε φορέσει ένα δικό της μπουρνούζι και είχε παραμείνει κρυμμένη για κάμποση ώρα στην κρεβατοκάμαρα του λέσλι. Μόνο που τα δυο ποτήρια του κρασιού, καθώς και τα ίχνη του κόκκινου κραγιόν στο ένα τους πρόδωσαν. Όχι βέβαια πως ήταν απαραίτητες οι ενδείξεις αυτές, αφού η ταραχή στο βλέμμα και στις κινήσεις του λέσλι δύσκολα άφηναν περιθώρια παρανόησης.