Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 42

"Η μέριλιν Ντιβάλ χάρηκε τόσο πολύ με το νέο που της έφερα στο σπίτι που έσπευσε να με αγκαλιάσει σφιχτά βάζοντας τα κλάματα. Μου είπε πως αν είχε δική της κόρη τότε δε θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερη τύχη για εκείνη από τη δική μου. Καθόμαστε θυμάμαι στο τραπέζι του πρωινού κι όσο εγώ της μιλούσα εκείνη διάβαζε την πρωινή της αλληλογραφία η οποία δεν ήταν και τόσο σημαντική όπως έλεγε.

Θυμάμαι καλά πως επέμενε να αρχίσουμε τις προετοιμασίες από την ίδια κιόλας μέρα, μα δεν παρέλειψε να με συμβουλεύσει να γράψω αμέσως στη μητέρα μου για να της πω τα τόσο ευχάριστα νέα. Η ίδια θα αναλάμβανε το γράμμα προς την αδερφή της. Δίσταζα κάπως να μιλήσω στη μητέρα μου για τον Αλεξάντερ, επειδή φοβόμουν πως θα κατέκρινε την απόφαση μου να παντρευτώ τόσο νωρίς μετά τους θανάτους του πατέρα μου και της αδερφής μου. Όμως έπρεπε να το κ΄νανω κι έτσι πίεσα τον εαυτό μου. Έγραψα κι έσβησα πολλές φορές κι όταν έκρινα πως το τελικό αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, πήρα το γράμμα και το έδωσα στην μέριλιν για να το διαβάσει και να το εγκρίνει. Μου είπε πως ήταν μια χαρά και πως θα το έστελνε μαζί με το δικό της.

Από την άλλη κιόλας μέρα και πριν έρθουν βέβαια οι απαντήσεις που περιμέναμε ξεχυθήκαμε στα μαγαζιά για να αρχίσουμε τα ψώνια μας τα οποία ήταν ατελείωτα. Ευτυχώς που υπήρχαν χρήματα στον λογαριασμό μου, μα όταν έκανα στη Μέριλιν μια σχετική νύξη μου χάιδεψε τα μαλλιά λέγοντας μου πως θα τα κανόνιζε αυτά με τη μητέρα μου και πως τόσο εκείνη όσο και η Φλόρενς θα μου έκαναν οπωσδήποτε μερικά ωραία δώρα.

Όταν έφτασαν οι απαντήσεις λίγο καιρό αργότερα, ανακουφίστηκα γιατί το γράμμα της μητέρας μου ήταν γεμάτο συγκίνηση κι όχι οργή. Χαιρόταν πολύ για εμένα και θα ερχόταν στο λονδίνο το συντομότερο δυνατό, μαζί με τη Φλόρενς βέβαια. Μα ήταν το γράμμα της ίδιας της Φλόρενς που με γέμισε με ενθουσιασμό διότι μου έλεγε εκεί πως το δώρο της για το γάμο μου θα ήταν το νυφικό, το οποίο θα το σχεδίαζε ειδικά για εμένα. Μου ζητούσε να καθίσω και να σκεφθώ πως περίπου το ήθελα και πως θα αρχίζαμε δουλειά αμέσως μόλις θα έφταναν.

Ο γάμος ορίστηκε για το Μάιο. Ήταν ο αλεξάντερ που το πρότεινε κι εγώ το δέχθηκα με μεγάλη χαρά. Με πήγε μια μέρα να γνωρίσω τους γονείς του που ζούσαν στο υπέροχο σπίτι στο οποίο θα μέναμε κι εμείς αμέσως μετά το γάμο. Είχα αγωνία για αυτή τη συνάντηση κι όπως αποδείχθηκε η αγωνία μου αυτή ήταν εντελώς δικαιολογημένη. Φορούσα θυμάμαι το καλύτερο μου φόρεμα, το οποίο όμως δεν άρεσε καθόλου στη μητέρα του Αλεξάντερ. Δε θα ξεχάσω ποτέ το επιτιμητικό βλέμμα που μου έριξε αμέσως μόλις μπήκα στο σαλόνι. Την κοίταξα κι εγώ για λίγο μα θαμπώθηκα από τα μετάξια και τα κοσμήματα της και κατέβασα το βλέμμα μου ως τα παπούτσια μου. Ήταν σκληρή κι αγέρωχη γυναίκα, μα ευτυχώς πέρα από κάποιες τυπικές ερωτήσεις δεν ξανασχολήθηκε καθόλου μαζί μου. Κι αυτό αντί να με προβληματίσει με ανακούφισε αφάνταστα.