Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 54

Η Ρόζαλιν απόρησε με τον ίδιο της τον εαυτό και με την εξωπραγματική βουλιμία που την κατέλαβε αμέσως μόλις γέμισε το πιάτο της με τα εδέσματα από τον πλουσιότατο μπουφέ του Κέβιν. Τίμησε τόσο τις γλυκές όσο και τις αρμυρές λιχουδιές και την ίδια ώρα άκουγε την ίδια της τη φωνή με ολοένα αυξανόμενη απορία να κουβεντιάζει για διάφορα θέματα με τον αλεξάντερ. Ιδέα δεν είχε πως εκείνος κρεμόταν από τα χείλη της και πως πάλευε μέσα από τις απαντήσεις και τις ερωτήσεις της να ανιχνεύσει όχι μόνο τη διάθεση της αλλά και τις ενδεχόμενες γνώσεις της για το πραγματικό διακύβευμα της βραδιάς.

Κάποια στιγμή η ρόζαλιν σχολίασε το χαβιάρι με τόση έμφαση που έμεινε να την κοιτάει ακόμη πιο παραξενεμένος.

-Μοιάζω με ηρωίδα μυθιστορήματος.

Αυτό το είχε πει αμέσως μόλις τελείωσε το πιάτο της.

-Τι θέλεις να πεις, γλυκιά μου; Δε βλέπω κανέναν δολοφόνο εδώ μέσα.

-Ναι μα δε μίλησα για αστυνομικό μυθιστόρημα.

Η στιγμιαία και σχεδόν ανεπαίσθητη σύσπαση των μυών στο πρόσωπο του καθώς και η κάπως ταραγμένη και βιαστική του απάντηση της έφεραν μεγάλη ικανοποίηση.

-Υπάρχουν και τα ρομάντζα, δε συμφωνείς;

-σαφώς και συμφωνώ, μα δεν το πίστευα πως ήταν κι αυτά της προτίμησης σου.

Ο Αλεξάντερ άφησε κάτω και το δικό του πιάτο και την αγκάλιασε από τη μέση.

-δε μου λες, γλυκιά μου, τι ώρα θα επιστρέψει αύριο ο γιατρός σου;

-νωρίς το μεσημέρι, γιατί;

-Για να δω τι περιθώρια έχω.

Εκείνη τη στιγμή μια μικρή ανάδευση στους καλεσμένους τους ανάγκασε να στραφούν για να δουν τι συνέβαινε.

Μια υπέροχη, τεράστια και καταστόλιστη τούρτα έκανε μόλις την εμφάνιση της.

-θαυμάσια δε δείχνει;

-Ναι, πόσο λες να κόστισε;

-Προτιμάω να μην το σκέφτομαι. Να κι ο κέβιν, τι λες; Πάμε να δούμε που θα την κόψει;

Η Ρόζαλιν έγνεψε και πήρε το τσαντάκι από τη διπλανή καρέκλα στην οποία το είχε αφήσει. Επιτέλους, τελείωναν οι τυπικότητες.

Ο Κέβιν έκοψε την τούρτα που ήταν μισή άσπρη και μισή καφέ, αφού προηγουμένως είπε δυο λόγια στους καλεσμένους, ευχαριστώντας τους για την αποδοχή της πρόσκλησης του και της παρουσίας τους στο σπίτι του.