Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 5

Λίγο αργότερα έμπαινε επιτέλους στο σπίτι. Την ώρα που ξεκλείδωνε είχε μια παράξενη αίσθηση που συνόρευε επικίνδυνα με το φόβο μα απέφυγε να κοιτάξει κάτω από την πόρτα. Δυο δώρα ήταν αρκετά για μια ημέρα.

Κρέμασε με προσοχή το παλτό της και πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρά της. Είχε κλείσει την θέρμανση φεύγοντας και τώρα το σπίτι ήταν κρύο. Πάτησε το κουμπί για να την ενεργοποιήσει ενώ έβγαζε και τα παπούτσια της.

Ξεντύθηκε βιαστικά και φόρεσε ένα παλιό τζιν κι ένα μπλε φαρδύ μπλουζάκι. Της άρεσαν τα άνετα ρούχα ειδικά όταν ήταν μέσα στο σπίτι.

Ύστερα μπήκε στην κουζίνα κι έβαλε το βραστήρα. Ήθελε διακαώς να πιεί μια τουλάχιστον κούπα τσάι. Όσο περίμενε το νερό να βράσει άνοιξε το ντουλάπι κι άρχισε να ψάχνει μέσα στα τόσα φακελάκια που είχε για να διαλέξει εκείνο που θα της άρεσε περισσότερο τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Κατέληξε σε ένα με άρωμα γιασεμιού και πήρε δυο. Ήταν βέβαιη πως αμέσως μόλις θα γύριζε ο Ρόναλντ θα έψαχνε κι εκείνος μια αχνιστή κούπα.

Μόλις έβρασε το νερό έριξε μέσα το δικό της φακελάκι ανοίγοντας και το ψυγείο. Είχε αποφασίσει να μαγειρέψει κάτι για το δείπνο τους αν και το ήξερε πως ο ρόναλντ δε θα είχε καμιά αντίρρηση να πάνε έξω για φαγητό.

Βρήκε δυο φιλέτα κοτόπουλο και τα ακούμπησε στον πάγκο εργασίας. Πρόσθεσε μετά και το βάζο με το ρύζι κι άρχισε να ανακατεύει τα διάφορα βαζάκια των μπαχαρικών. Θα έφτιαχνε κοτόπουλο με κάρυ που ήξερε πως εκείνος το λάτρευε.

Τότε άκουσε το κινητό της να χτυπάει μα πολύ αμυδρά. Κατάλαβε πως το είχε ξεχάσει μέσα στο τσαντάκι της. Απάντησε χωρίς να προλάβει να δει την ταυτότητα του καλούντος.

-Παρακαλώ;

-Πού είσαι πια;

Η χαρούμενη φωνή της Νάταλι ήρθε να της φτιάξει λίγο τη διάθεση.

Επέστρεψε στην κουζίνα κι άρχισε να κόβει το κοτόπουλο στερεώνοντας το κινητό ανάμεσα στο αφτί και τον ώμο της.

-συγγνώμη, δεν το άκουσα, πήρες ξανά;

-Άλλη μια φορά. Πού είσαι;

-στο σπίτι. Μαγειρεύω.

-αλήθεια; Τυχερός που είναι ο ρόναλντ...

-έλα αν θέλεις, υπάρχει φαγητό και για εσένα.

-Μπα όχι, σε ευχαριστώ. Είμαι πολύ κουρασμένη, αφού στην πραγματικότητα πριν από λίγο γύρισα στο σπίτι μου.