Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 47

Η Νάταλι έπεσε κλαίγοντας στην αγκαλιά της Ρόζαλιν. Αυτή ήταν μια από τις πραγματικά σπάνιες φορές που καθόλου δεν είχε ενδιαφερθεί για τις ενδυματολογικές επιλογές ούτε τις δικιές της μα κι ούτε και για αυτές της φίλης της. Την άρπαξε δυνατά και γαντζώθηκε από πάνω της θέλοντας να της δείξει όχι μόνο πόσο την αγαπούσε μα και πόσο πολύ είχε μετανιώσει για όσα της είχε πει την τελευταία φορά που είχαν συναντηθεί.

Όταν κάποτε τραβήχτηκε λίγο διαπίστωσε πως και η Ρόζαλιν δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Το συνήθως αψεγάδιαστο κι ατάραχο της πρόσωπο έδειχνε τώρα ολοφάνερα σημάδια κατάπτωσης κι έντονης κούρασης. Ευτυχώς όμως εκείνη δεν έκλαιγε, το αντίθετο μάλιστα, προσπαθούσε να της χαμογελάσει αν και κάπως δειλά.

Κι αυτό έδωσε και στην ίδια κουράγιο. Της πήρε τα χέρια και τα έσφιξε δυνατά στα δικά της.

-Θα με συγχωρήσεις, έτσι δεν είναι;

-εγώ το ξέχασα κιόλας όλο αυτό. Εσύ όχι;

Η Ρόζαλιν είχε προσπαθήσει να μιλήσει ανάλαφρα και τα κατάφερε κιόλας ως ένα βαθμό.

-Κι εγώ το ίδιο.

Χαμογέλασαν η μια στην άλλη με ολοφάνερη και βαθιά ανακούφιση.

-δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι, Νάταλι, είσαι η μόνη μου αδερφή τώρα πια, ποτέ μην το ξεχνάς αυτό.

-δεν πρόκειται να το ξεχάσω κι αν θέλεις να μάθεις είμαι πολύ περήφανη γι'αυτό.

-πολύ ωραία, και τώρα που το ασήμαντο αυτό περιστατικό πέρασε στη σφαίρα της λήθης κι όχι του παρελθόντος ελπίζω, έλα να καθίσουμε γιατί αλλιώς όλοι θα αρχίσουν να μας παρακολουθούν πολύ σύντομα αν δεν το κάνουμε.

Η Νάταλι γέλασε αν και λίγο βεβιασμένα, αφού δεν είχε απαλλαγεί εντελώς από όλα τα στρώματα της προηγούμενης βαριάς αγωνίας της. Έσπευσε όμως να πάρει τη Ρόζαλιν από το χέρι και να καθίσουν μαζί σε έναν μεγάλο καναπέ που χωρούσε άνετα και μια Τρίτη κοπέλα.

-Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γευτώ εκείνο το παγωτό φράουλα το οποίο ποτέ δεν το έφαγα, έλιωσε σχεδόν ανέγγιχτο το πιστεύεις;

-Βέβαια το πιστεύω. Καλή ιδέα έχεις, σκέφτομαι να σε μιμηθώ.

Η Ρόζαλιν ακούμπησε δίπλα της τα πράγματα της και μετά χάιδεψε για μια στιγμή το χέρι της φίλης της.

-δε νομίζεις πως έχουμε και οι δύο αρκετά προβλήματα ώστε να προκαλούμε κι άλλα επιπρόσθετα;