Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 55

Όταν συνήλθε η Ρόζαλιν το κατάλαβε πως δε βρισκόταν στο σπίτι της από τις έντονες μυρωδιές των φαρμάκων και των καθαριστικών που γέμιζαν το χώρο. Για λίγο όλα της φαίνονταν θολά, όμως σιγά- σιγά, καθώς τα λεπτά κυλούσαν, άρχισε να θυμάται. Οι μνήμες την πλημμύρισαν με μια παράξενη σφοδρότητα όμως αντί να αρχίσει να τρέμει και πάλι, όπως ακριβώς είχε κάνει και λίγο πριν τον πυροβολισμό, παρέμεινε εντελώς ήρεμη στη θέση της σαν κάποιος να την κρατούσε εκεί ακινητοποιημένη. Τα μάτια της τα κρατούσε επίτηδες κλειστά, σαν να ντρεπόταν να αντικρύσει τους γύρω της, όμως το αντιλαμβανόταν πως δε θα το μπορούσε να μείνει για πολύ έτσι.

Κι όταν το πήρε πια απόφαση κι ετοιμάστηκε να τα ανοίξει, ένιωσε ένα απαλό χάδι στο χέρι. Μα ποιος ήταν αλήθεια αυτός που τη χάιδευε; Μήπως ο αλεξάντερ; Αν ναι θα τον έδιωχνε αμέσως.

-Γεια σου, όμορφη, μήπως ξύπνησες και μας κοροιδεύεις όλους;

Η φωνή αυτή, η τόσο γνωστή κι αγαπημένη ανήκε φυσικά στον Ρόναλντ, κι έτσι η Ρόζαλιν άνοιξε τα μάτια και τα κάρφωσε πάνω του.

-Ρόναλντ...

Προσπάθησε να μιλήσει αλλά εκείνος της έσφιξε το χέρι και μετά σηκώθηκε και κάθισε πάλι ακόμη πιο κοντά της.

-μην προσπαθείς να μιλήσεις ακόμη, δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου...

Όμως η Ρόζαλιν τον αγνόησε.

-Πότε ήρθες;

-Χθες βράδυ.

-Πόση ώρα είμαι εδώ

Προσπάθησε να ανασηκωθεί μα δεν τα κατάφερε.

-μην κουνιέσαι, όμορφη, έχεις μερικά καλώδια πάνω σου.

Ο ρόναλντ της χάιδεψε τα μαλλιά.

-Πότε ήρθα;

-Τελικά είσαι πολύ πιεστική. Χθες το βράδυ ήρθες, μαζί ήρθαμε, μπήκα βλέπεις μαζί σου στο ασθενοφόρο αφού είμαι γιατρός.

Η Ρόζαλιν προσπάθησε να αφομοιώσει τις πληροφορίες.

-Μια μέρα πέρασε λοιπόν;

-Ναι.

-Ρόναλντ... πού με βρήκες; Έγιναν πολλά και...

-Το ξέρω, γλυκιά μου, ηρέμησε.

-Μη με λες έτσι, μόνο όμορφη να με λες.

Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα κι εκείνος βιάστηκε να της τα σκουπίσει.

-εντάξει δε θα σε ξαναπώ.

-δε θα έπρεπε να είσαι εδώ... Τι έχω; Πόσο σοβαρό είναι...