'Birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın,
Başından başlayabilirim...'
Ferhat Göçer~ Yıllarım gitti

....
"Ağlamak
Sonunu bilmediğim bir boşluğa
Bağırışlarımın son bulmayacağı
Gözyaşlarımın akıp gideceği derin bir çukur...
Mümkün değil.
Son bulacak.
Herşeyin sonu olduğu gibi
Mutlaka bir çıkmaza saplanıp kalacak
Sonunu bilmediğim bir boşluktayım
Kırık bir kalp
Karmaşık bir akıl
Yorgun düşmüş bedenim ile
Boşlukta sesimi duyurmak niyetim
Sesimi duyan varmı?"
Aylin elindeki kalemi masaya bırakıp derin bir nefes aldı. Ayağa kalkıp pencereden caddeyi izledi. Sonra gözü şiir defterine çarptı. İçini rahatlatıp yazdığı o defter çok şey anlatıyordu. Onun yerine anlatacak o kadar çok şeyi vardı ki o defterin, gülümsedi. Sonra günlüğü aklına geldi. Adımlarını günlüğüne doğru yöneltti. Çekmecenin ilk gözünden günlüğünü alıp tüm sayfaları başından sonuna çevirirken orta sayfada bir yazı farketti.
"KURAL 1: GİDEN GERİ DÖNMEZ" yazıyordu. Acıdan zor da olsa bir gülümseme kattı yüzüne. Tüm nefesini içine çekip verdiğinde kalemi alıp defterin arka sayfasını çevirdi.
"KURAL 2: İNSANLAR ACIMASIZ, GÜVENME!" yazdı bu seferde büyük harfler ile. Sonra kalemi elinden bıraktı masaya doğru yürüdü. Masadaki bir bardak suyu içip gözleri yatağına daldı. Uyumak istemiyordu aslında. Bugün olanları sindirmesi lazımdı. Batu'nun ona dedikleri ile yaptıklarının arasındaki tezat hareketleri aklını karıştırdı. İlginç biriydi onun için. Penceresini açıp başını dışarı koydu. Gülümsedi yeniden. Gökyüzüne çevirdi başını.
"Baba kızın kötü değil artık. Ama iyi de değilim" dedi Aylin gözleri dolmak üzereyken annesinin sesini duydu. Ayak sesleri Aylin'in odasına yaklaştığında Aylin yatağına hızla hareket edip gözlerini kapattı.
Annesi, Aylin'in odasının kapısını aniden açıp içeriye girdi,
"Uyumadın mı daha?" Dedi Ayşe hanım. Kızının uyuduğunu farkettiği zaman yanına doğru sessiz adımlar ile uyandırmadan gitti. Sırtı dönüktü ona ama yanına oturup saçlarını okşadı Aylin'in.
"Hayat devam ediyor kızım. Bak bana ölmedim. Annen yaşıyor. Bak gökyüzüne baban da orda. Mutlu olmayı hak ediyorsun. Güzel kızım" dedi Ayşe hanım ağlayarak. Sonra gözü pencereye kaydığı zaman pencerenin açık olduğunu gördü. Pencereyi kapatmak için ayaklandı. Tam kapatacağı sırada tekrar açtı sonuna kadar pencereyi.
Başını dışarı çıkarıp gökyüzüne baktı.
"İyi geceler hayatım" dedi Ayşe hanım. Gülümsedi. Ama gözyaşları durmak bilmedi. Pencereyi zorda olsa kapatıp Aylin'e baktı. Üzerini örttü ve ışıkları kapatıp son kez sağ gözünden akan yaşları silip odayı terk etti Ayşe hanım.
Aylin yatağında olanları duyduğu zaman kendini tuta tuta ağlıyordu. Annesi odayı terk ettiği zaman daha kuvvetli ağladı. Ve kendini iyi hissedene kadar da ağlamayı bırakmadı.
Uyumuştu. Saat 04.56 olduğu zaman gözlerini zorda olsa farketmeden kapatıp uyuyakaldı gözyaşları içinde.
Sabah 06.00'da alarm çalmıştı. Göz kapakları birbirine o kadar sıkıca bağlıydı ki uyanmak istemiyordu. Ama zorda olsa uyandı. Banyoya girdiği zaman gözleri şişmişti. Uykuya ihtiyacı vardı. Bu gözleri ile annesinin karşısına çıkamazdı. Yüzünü hızla yıkadı. Hazırlanıp merdivenlerden yavaşça inerken annesine yakalandı,
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GEÇMİŞİN İZLERİ
General Fiction"Bir dilek hakkın olsa ne isterdin" diye sordu Zeynep. "Çocuk olmak isterdim " dedim. Çocuk olmak. Eğer çocuk olarak kalsaydım. Batu yanımdan gitmiş olmayacak tüm bu kötü anıları yaşamamış olacaktım. Batu giderken aslında anılarımı hayallerimi de al...
