"Bir dilek hakkın olsa ne isterdin" diye sordu Zeynep.
"Çocuk olmak isterdim " dedim. Çocuk olmak. Eğer çocuk olarak kalsaydım. Batu yanımdan gitmiş olmayacak tüm bu kötü anıları yaşamamış olacaktım.
Batu giderken aslında anılarımı hayallerimi de al...
" İnsanın en değerli olduğu vakit ölüm vakti değil midir?"
BÖLÜM ŞARKISI; HAZAN VAKTİ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümün bir kısmını Batu'nun ağzından yazıyorum... ...
Benim hayatımda hiç beyaz ışık olmadı. Yaptıklarım yolumu hep kararttı. Pişmanlıklarım ile baştan sona kadar acı çektirdim kendime...
Ölürken bile beyaz ışık yerine karanlık bir yolda yürüdüm... Ama benim karanlık dünyamın beyaz ışığı sevdam oldu...
Bana ışık tutup nereye doğru ilerleyeceğimi gösterdi.....
Başta karanlıktı her yer... Sadece yürüyorum.... Hiçbir yere çarpmadan, hiçbir düşüncem olmadan yürüyorum. Ölüme giden yol böyle miydi?
Sonra Aylin çıkıyor karşıma... O karanlık yolda bembeyaz giyinmiş onu takip etmemi istiyor... Ettim de...
Sonra ne mi oldu?
Acı çektiğimi hissettim...
Arabada canım kat ve kat daha çok acırken gözlerimi araladım... Mustafa'nın ağlamaklı bakışları ile karşılaştım... Babam geldi... Hissediyordum... Ölmemiştim...
Ama baygın düştüğümü hatırlıyorum sonunda.....
...
4 saat sonra...
"Seni seviyorum... Seni seviyorum. Sakın ama sakın bir daha gitme... Beni kendinle sınama Doğuş..." Dedi Aylin. Bakışları benim en hassas yerimi yerinden söküyordu. Kalbimin... Ona olan özlemim çoktu. Ona olan sevgi çoktu. Ona ait olan kalbim her zaman onda kalacaktı....
Sevdiğim kadın... Leyla - Mecnun misali... İmkansıza dönüşen bir aşktı artık bizimkisi... Ama sorun şu ki... Ben giden sevgime... Benden giden kadın için hiçbir şey yapamıyor ve bana geri gelmesini bekliyordum... Mecnun bile değilim Leyla'mın karşısında Mecnun olamıyorum...
"Özür dilerim" dedim Aylin'e dolan gözlerim ile bakarak... Canım her iki taraftan da acıyordu. Sırtımdan ve kalbimden...
Aylin, ağlamayı bırakıp yanıma doğru uzandı... Bir günlüğüne hatta bir kaç dakika da olsa bu mutluluk bana yeterdi bile...
Sonra uykumdan uyanıldım... Uyanır uyanmaz ilk iş yatağına bakmak oldu. Yoktu... Sevdiğim kadın... Leylam, Aylin'im yoktu... Sadece baş bile konulmamış bir yastık vardı.
......
"Baba, Aylin... Aylin... Nerede?" Diye sordu Batu telaşla... Belli ki herşey bir rüyadan ibaretti... Rüyada olsa belki de olmasını istediği şeyi bir kaç dakika içinde gördü. Ve dünyanın en mutlu kişisi oldu...
