"Bir dilek hakkın olsa ne isterdin" diye sordu Zeynep.
"Çocuk olmak isterdim " dedim. Çocuk olmak. Eğer çocuk olarak kalsaydım. Batu yanımdan gitmiş olmayacak tüm bu kötü anıları yaşamamış olacaktım.
Batu giderken aslında anılarımı hayallerimi de al...
"Eskimeyen hatırlar kalbimi delip geçiyor ve kapanmaz yaraya dönüyordu. "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayır anne inmeyeceğim. Hatta o gidene dek ben burda duracağım." Dedi Aylin büyük bir haykırışla çığlık attı odasında. Kızgındı... Yıllardır doğru dürüst yüzünü görmediği, konuşmaya cesaret edemediği sığınacağı kişi olması lazımken ona uzak olması çok kötüydü. Israr etti Aylin aşağı inmeme konusunda. Çünkü Aylin'in uzak kaldığı abisi Şevket bey gelmişti... Yıllardır tedavi görüyordu. Ara ara eve uğrar sonra geri giderdi.
"Kızım yapma böyle abin o senin" dedi Ayşe Hanım. İkisinin birbirine dargın olmasını hiç istemiyordu. Defalarca kızı Aylin'le bu konu hakkında konuştu, oğlu Şevket ile de konuştu ama yıllardır arasında olan bu gerginliği atamadı Ayşe hanım.
"Anne görmek istemiyorum onu. Yine o gidene kadar odamda olacağım tamam mı?" Dedi Aylin. Çıldırmış gibiydi. Gözyaşlarını dışarı vurmak istiyordu ama kızgınlığından bir şey yapamıyordu yenik düşmek istemiyordu.
Derken Aylin'in odasına gelen kalın, sert, ve tıpkı o yıllara ait kızgın ses odasına geldi.
"Bırak anne şunu ne hali varsa görsün. Yıldızlara bakıp babamla konuşurken bir sor bakalım terbiye ne diye? Ağlamakla olmuyor herşey......" Dedi Şevket bey sinirliydi. Sözleri ile kavga etmeye başladı Şevket bey. Annesi Şevket'in ağzını kapatıp dışarı çıkardı.
"Şşşttt oğlum." Dedi Ayşe hanım. Aylin göz pınarlarında ki o doluluk hissini farkedince tepki vermeden kapıyı ikisinin yüzüne sertçe vurup arkasından kilitledi.
"Aylin... Kızım aç kapıyı..." Dedi Ayşe hanım kapıya vurarak. Onun canının nasıl yandığını hissediyordu. Çünkü Şevket'in söylediği o sözler sanki kendisine de söylenmiş gibi hissetti. Ayşe Hanım'da her gece yıldızlara bakıp eşi Mehmet'e el sallar ve perdeleri açıp gökyüzüne bakarken uyuya kalırdı...
"Bırak şunu anne elbet pişman olacak." Dedi Şevket ve annesi Ayşe Hanım'ın elinden tutup aşağıya indi.
Aylin kapının arkasına oturup sessizce ağlamaya başladı. Sonra ayağa kalkıp pencereden yukarı baktı. Hava kararmamıştı. Ama gökyüzünde diyeceklerini babasına söyleyecek biri vardı...
Ay'
Usulca konuştu.
"Gördün mü? Babama bir şey söyleme. Sadece onu çok sevdiğimi söyle olur mu?" Dedi Aylin sonra yatağının köşesinde babasının ölmeden önce Aylin'e hediye ettiği bilekliği gördü. Ağlaması daha çok arttı. Bilekliği eline alıp kokladı ve öptü. Gözyaşları bir türlü dinmedi. Çünkü Şevket bey gelirken ardından sanki bir fırtına getirmiş gibi gelmişti.
