"Bir dilek hakkın olsa ne isterdin" diye sordu Zeynep.
"Çocuk olmak isterdim " dedim. Çocuk olmak. Eğer çocuk olarak kalsaydım. Batu yanımdan gitmiş olmayacak tüm bu kötü anıları yaşamamış olacaktım.
Batu giderken aslında anılarımı hayallerimi de al...
"Aşkın en acımasız yanı; Ağzından çıkmaya cesareti olmayan sözlerin, yürekte fırtınalar koparmasıdır."
BÖLÜM ŞARKISI; Nazan Öncel - Gitme Kal Bu Şehirde
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Derler ya, insan kaderinden kaçamaz diye. Onlar bu sefer kaçmak yerine teslim olmayı tercih etmişlerdi. Onlar teslim olmak yerine bu sefer pes etmek zorunda kaldılar....
"Düşünüyorum bazen, Ben diyorum baba, Ben, Neden ben?
Seni kaybedecek ne yaptım? Batu'yu kazanacak ne yaptım? Annem gibi biri mesela, o muhteşem kadın nasıl annem oldu?
Ben bunları haketmek için ne yaptım mesela?
Mutluluğum hep hüzünlerim ile bir oldu.
Hiçbir zaman tek yaşayamadım mutluluğu...
Baba, geri dönsen bile eskisi gibi olamayacak şeyler var, eskiden olsa herşey daha iyi olurdu. Ben ilk günkü o kız çocuğu gibi hala ordan oraya koşuyor olurdum. Ama şimdi olamıyorum. Olamam da...
Ben yorgunum, ziyadesiyle, fazlaca...."
Aylin günlüğünü yazmayı bırakıp gülümsedi. Okul bitmişti. Çoğu şey bitmiş, kız isteme hazırlığı başlamıştı. Herşey kusursuz ve en güzel şekilde olmalıydı onlar için. Çünkü onlar için mutluluk sadece bir defalık bir şeydi.
Aylin masasından kalkıp annesinin onun için hazırladığı çeyiz sandığına doğru yürüdü. Üstündeki örtüyü alıp sandığın önünde eğildi Aylin. Sonra yavaş yavaş sandığı açtı. Çünkü bu sandık bu odaya girdiğinden beri içinde ne var ne yok merak ediyordu. Sebebi merakından değildi. O koskaca kutuda çeyiz diye adlandırılan eşyaların nelerden ibaret olduğunu öğrenmek istiyordu Aylin. En köşede duran el yazmaları gözüne çarptı. Aylin en üstte duran pamuk gibi bembeyaz olan kenarları da kar işlemeli olan yazmanın birini aldı. Eski gibi bir şeye benziyordu ama Aylin buna aldırış etmeden yazmayı alıp sandığı kapattı ve ayağa kalkıp aynaya doğru ilerledi.
Nasıl kullanıldığını pek bilmiyordu Aylin. Sonra odaya Aylin'in annesi girince,
"Çeyizine mi baktın?" Diye sordu Ayşe hanım Aylin'in hemen yanında duran küçük tabureye oturdu.
