"Bir dilek hakkın olsa ne isterdin" diye sordu Zeynep.
"Çocuk olmak isterdim " dedim. Çocuk olmak. Eğer çocuk olarak kalsaydım. Batu yanımdan gitmiş olmayacak tüm bu kötü anıları yaşamamış olacaktım.
Batu giderken aslında anılarımı hayallerimi de al...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Her veda, mutlu sonla mı biter? Ya da vedasız gidişler pişmanlık mı verir insana?
Batu yağan yağmuru pencerenin en köşesinden sakince izliyordu. Önce yağmur damlalarının yağma hızını, sonra o damlaların önce yere sonra pencereye çarpmasını izliyordu. Pencereye çarpan yağmur damlalarına uzunca bir müddet baktı. Cama çarptıktan sonra yavaş yavaş yere düşüyordu...
Düşmek diye düşündü Batu. Düştüyse eğer, bir yağmur damlası olabilir mi tekrar?
Zamana ihtiyaçları vardı belki de... Koskoca 2 ay geçti Aylin'i görmemesinin üstünden... Koskoca 1 ay geçti Aylin'in gelip tekrar gitmesinin üstünden...
1 ay önce eğer uyansaydı o gece... Uyanabilseydi o gün... Ölümle yaşam arasında seçeneği bile olsa Aylin'e sıkı sıkı sarılıp ölmeyi isterdi...
Çok mu kırmıştı onu?' diye düşündü Batu... Sonra odasının bir diğer camına baktı... Gülümsedi... Cam buğulu bir şekilde duruyordu... Oraya doğru ilerlediği zaman baş parmağını buğulu olan cama dokundurdu ve aklından geçen o kelimeyi yazdı.
" Seni seviyorum. Aylin♥Batu "
Derin bir nefes aldığı zaman camın ardından kapının önünde duran bir kadın gördü. Yüzünü göremiyordu. Simsiyah giyinmiş bir şekilde tam kapının önünde duruyordu. Sonra evin zilini çaldı. Batu merdivenlerden inerken hızla kapıyı açtı. Ama hiç kimse yoktu etrafta. Anlam veremeden dışarı çıkıp etrafa göz gezdirdi. Kimse yoktu. Soğuktu hava, hızla içeri girip kapıyı kapattı ve odasına tekrardan çıktı. Penceresinden baktığı zaman, tekrardan o kadını gördü. Geri gidiyordu. Yüzünü bir türlü göremedi. Sonra yanına yaklaşan mavi bir arabaya binip gitti.
Umursamadı bunu. O kadar çok sıkıntısı varken, böyle saçma sapan birşey ile ilgilenmek istemedi. Sonra doğruca masada duran resim defterine doğru yöneldi. Yarıda kalan resmine göz attı... Resmi tamamlamak için hazırlandığında durakladı. Bugüne kadar çizdiği o resimler aklına geldi. Çizdiği resimlerine bakındı.
İlk tanıştıkları yer vardı resimde. Aylin ile Batu'nun eskiden oturduğu bir ev ve Batu'nun otururken dondurma yediği ve Aylin'in ise ona mendil uzattığı bir resimdi... Gülümsedi Batu. İlk tanışma anını resmetmişti çünkü. Eskileri hatırladı. Onunla geçirdiği o zamanı hatırladı.
Bir diğer sayfaya geçtiği zaman, Aylin'in ilk kez oyun teklifini kabul ettiği bir resim vardı. Batu evin kapısını açmış bir şekilde Aylin'e bakıyordu ve Aylin ona top uzatmış bir şekilde onu oyun oynamaya davet ediyordu. Batu bu resme daha çok gülümsediği zaman,
