Bir ölür, bin diriliriz, yinede bu vatanı korumaktan vazgeçmeyiz! diye başlamıştı herşey, ta ki Özel Takım'ı o görev darmadağın edene kadar. Evet, burdaki askerler Özel Takım'da görevlerini sürdürüyorlardı, canını Vatan'a verebilecek 8 genç asker ve...
Ömer'in yüzünün bir taraf yaralanmıştı zira zemin bu sefer futbola evrilişli değil sertti. Yüzbaşı bile ne yaptığını anlayamazken, askerlerden biri, Çınar, yarasının üzerine buz getirip bastırdı. Ömer'in aklı şu aralar hiç yerinde değil gibiydi. Önce Yavuzu görmüş, yani gördüğünü sanması, ona deli muamelesi yapan Albay ve ikizler. Gözünün önüne her seferinde Yavuz ve Alya geliyordu. Kalkıp koğuşa gitti diğer askerler o sırada aralarında antrenman yaparken. Aynadan kendisine baktı, yarasına göz çevirdi ardından, daha sonrasında bulduğu bantı üzerine yapıştırdı, kanıyordu hala yarası, kanamasına rağmen Ömer bir sızıntı dahi hissetmiyordu; normal bunca acıları atlatan adam sızlanmıyorsa, küçücük bir yaraya niye sızlanıp boşuna acı çeksin. Sonuçta Cemal Süreyya abimiz ne demiş, keşke hep çocuk kalsaydık da, en büyük yaramız dizimizde ki yara olsaydı.
"Her gece ölüyorum ben, Defne olmasaydı, burda bile olmazdım, bu mu bana acı vericek?" dedi Ömer yarasını kastederek. Telefonunu alıp Defneye mesaj attı, parkta buluşmaları için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Üstün şop yeteneğim sjsjsjsj)
Saatler sonra Ömer ve Defne parkta buluştu.
"Defne'm" diyebilmişti sadece Kızılı yanağındaki banta bakarken.
"Ne tür delilik yaptın sen yine?"
"Yaa yok bir şey boşver şunu, biraz seni seveyim, seni sevelim diyorum mesela bana sıkıca sarılabilir misin, ama hiç olmadığı kadar?"
Defne Ömer'e hiç olmadığı kadar, bırakmayacakcasına sarıldı; "He şimdi anlat derdini güzel adam, kim üzdü seni? Ne oldu sana?"
Arkadan biri; "Ömer?" diye seslendi.
Ömer arkasını döndüğü gibi görüdüğü kişiye sarılıp elimi öptü.
"İsmail Abi'm! Hoşgeldin!"
"Asıl sen hoşgeldin evlat asıl siz (!) hoşgeldiniz"
İsmail Abiyle Defneyi tanıştırdı Ömer, ardından İsmail abi onlara bir sandal turu yapmayı önerdi. Defne hemence kabul etti, Yüzbaşıyı ikna etmek biraz zaman alsada, ayın ve yıldızların aydınlatığı o karanlığın altında bir sandal turu yapmayı kabul etmişti.
"Defne kızım da bahsettiğin kadar güzel, ve duruymuş Ömer evladım"
"Öyledir benim helalim"
Sandal hafif hafif salanıyorken Defne Ömer'in kolunun altına girmişti.
"Allah mutluluğunuzu daim etsin çocuklar" dedi İsmail abi.
