Deserve To Be Loved

Chapter 22

Gwen chandel POV

I woke up with a headache. Even if im laying my head off the pillow made my head hurt like a shit.

Iminulat ko ang aking mata, Asan ako?

Napatingin ako sa kamay ko na nakapatong sa aking dibdib.

Bakit ako naka dextrose?

"Finally your already awake" sabi ng isang pamilyar na boses. Napalingon ako sa kanya.

Pinaningkitan ko siya ng mata. I laid downback as i remembered, im holding a knife, I commited suicide. Napabangon ako.

Ibinaba ko ang kumot na naka kumot sakin hanggang legs. Nasasaksak ko ba ang sarili ko? Bakit ako nandito?

"You commited suicide, Why are you trying to kill yourself? Alam mo bang maraming tao na nasa bingit na ng kamatayan at nag aaksaya ng pera at ginagawa ang lahat para lang mabuhay, tapos ikaw? Sasayangin mo lang ang buhay na binigay sayo ng panginoon"

Tumikhim siya pag kasabi niya noon at kinuha ang diyaryo na nasa harapan niya.

"Kung nag tataka ka kung paano ka nakapunta dito, at kung bakit buhay ka pa"

"Ano bang nang yari" tanong ko at niyakap ang Tuhod ko.

"Pinuntahan kita sa unit mo, then i saw you. You're trying to kill yourself. Mabuti nalang ay nawalan ka ng malay bago mo napatay ang sarili mo, at pasalamat ka ay walang masama na nangyari sayo at sa baby na dala dala mo"

"Ano bang dapat kong gawin? Iniwan na ako ng taong minahal ko. At sinukuan na din ako ng taong mahal ko at mahal ako, pinahalagahan ako, inalagaan ako. Im just nothing and worthless." Saad ko.

Bumuntong hininga siya.

Kinurot ko na ang sarili ko para pigilan ko ang pag bagsak ng kuha ko.

Napaka walang kwenta ko! Gusto kong magdrama ngayon kaso nakakahiya, hiyang hiya na ako. Nakita niya kung gaano ako ka miserable. Gusto kong maging malakas at matatag.

But how?

"Everyone makes mistakes. When someone walks out on you, let them go. Don't go after them they will find their way back to you, may oras din na mamarealize nila yung halaga mo. If not, someone out there, is better than them. " sabi nito habang nakatakip pa rin sa mukha ang dyaryo.

"Bakit mo ba ako tinutulungan? Sana hinayaan mo nalang ako, ayoko ng mabuhay" wala sa sariling sagot ko.

Tumawa siya ng mapait.

"Kung hindi kita tutulungan mas lalo kang magiging miserable. Alam mo, sa tingin ko you need more advice. Hindi naman ganyan ang pag kakakilala ko sayo Gwen chandel" ibinaba niya ang dyaryo at ngumiti. Tumawa pa ito na dahilan ng pag kunot noo ko.

"Some people say, hindi ko kayang mabuhay ng wala siya ha..ha..ha...is it funny right? and you, isa ka sa kanila"

Binato ko siya ng saging na nandito sa desk. Hirap na ako pero nakuha pa niya akong asarin.

"Oh bakit ka ng babato? Hindi ba totoo?" He said then he laugh.

"pwede ba? Hindi ako nakikipag biruan at hindi ako nakikipag lokohan. Kaya please! Mag seryoso ka naman" inis na saad ko.

"Fine, fine im sorry" pag paumanhin nito.

Tumikhim ako at sumandal ako sa couch nitong hospital bed. Hindi ko alam kung hanggang kelan ba ako dito.

"Sometimes, you just have to accept the fact that some people only enter your life as a temporary happiness" saad niya.

Yeah he's right. Tempory happiness lang. Tila ayoko na maniwala sa kahit na ano at sino. Iniwan na ako ni Ranz dahil sa katangahan ko. Hindi ko siya masisisi Dahil ako din naman ang may kasalanan.