Lovers by Accident

Part 2

Άρης

"Αρη πού είναι η μπλε ζακέτα μου; Έχω φάει όλο τον κόσμο να τη βρω. Τα νεύρα μου!" μου αποκρίνεται η Νικόλ και χτυπάω ελαφρώς το κούτελό μου σε ένδειξη απόγνωσης.

Για ό,τι χάνεται εδώ μέσα είμαι εγώ υπεύθυνος, ανεξάρτητα από το αν το έχασα όντως εγώ ή εκείνη. Τελικά η συγκατοίκηση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ειδικά, αν η δουλειά σου, σου επιβάλλει να είσαι συγκεντρωμένος.  Εμ...με όλα αυτά...αποσυντονίζομαι.

Σηκώνομαι από την καρέκλα, με αργά βήματα βγαίνω από το γραφείο μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα, από όπου ακούω τη φωνή της Νικόλ, της αρραβωνιαστικιάς μου. Με το που τη βλέπω, μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Έχει σχεδόν ξαπλώσει κάτω και ψάχνει κάτω από το τραπέζι και τα ντουλάπια. Πολύ λογικό.

"Νικόλ, η ζακέτα σου δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάτω από αυτά τα ντουλάπια" της αποκρίνομαι και, αμέσως, στρέφει το κεφάλι της προς τα εμένα. "Στοιχηματίζω, πως την έχεις αφήσει στην ντουλάπα σου ή στον καλόγερο" συνεχίζω, καθώς της σκάω ένα χαμόγελο.

Σηκώνεται πάνω και με πλησιάζει αργά αργά. Διακρίνω ένα πονηρό βλέμμα από μέρους της και καταλαβαίνω τι πρόκειται να ακολουθήσει.

"Και εσύ...πώς είσαι τόσο σίγουρος Άρη;" με ρωτά, καθώς περνάει τα δάχτυλα των χεριών της στο στέρνο μου και με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. Αυτή η γυναίκα είναι τόσο σέξι. Δεν μπορείς να της αντισταθείς.
Με μια κίνηση τα χείλη μου έχουν βρεθεί με φόρα πάνω στα δικά της και τα χέρια μου ταξιδεύουν σε όλα τα σημεία του σώματός της.

Με τη Νικόλ γνωριζόμαστε εδώ και περίπου 7 χρόνια...από τότε, δηλαδή, που τελείωσα τις σπουδές Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετακόμισα στο Λονδίνο για να ειδικευτώ στο επάγγελμά μου. Μόλις 2 χρόνια πριν, αρραβωνιαστήκαμε και από τότε συγκατοικούμε. Στην αρχή, αρνήθηκα να προχωρήσω σε συγκατοίκηση, γιατί λόγω της δουλειάς μου, θα έλειπα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, οπότε δε θα είχε νόημα ένα τέτοιο βήμα. Εκείνη, όμως, κατάφερε να με πείσει ότι δεν έχει σημασία που δε θα βλεπόμαστε όλη τη μέρα...αλλά ότι θα κοιμόμαστε και θα ξυπνάμε μαζί συχνά.

Δε λέω...έχει ένα δίκιο. Πώς αλλιώς θα συνεχιζόταν η σχέση μας; Ή θα ήμουν αποκλειστικά προσηλωμένος στη δουλειά μου ως γιατρός, και άρα δε θα είχα κάποιο δεσμό ή θα προσπαθούσα να εξισορροπήσω αυτά τα δύο, προκειμένου να έχω και τη δουλειά μου και τον έρωτα στη ζωή μου. Τελικά, επέλεξα το δεύτερο και δεν το έχω μετανιώσει.