Lovers by Accident

Part 47

Ιφιγένεια

Ο Νίκος πλησιάζει την πόρτα και αφού μου ρίξει μια ματιά, την ανοίγει.
Γεμάτη απορία περιμένω να δω ποιος μπορεί να είναι και όταν τελικά βλέπω, τα μάτια μου γουρλώνουν και το σαγόνι μου πέφτει στο πάτωμα.

"Δημήτρη...;" τον ρωτάω γεμάτη έκπληξη.

"Ιφιγένεια...σε ικετεύω...μη με διώξεις..." μου ζητάει και γυρίζω να κοιτάξω το Νίκο, ο οποίος δείχνει να μην καταλαβαίνει.

"Νίκο...σου ζητώ συγγνώμη γι'αυτό. Θα μπορούσες να περάσεις αργότερα; Θέλω να συνεννοηθούμε και για το Σάββατο..." του υπενθυμίζω και σηκώνει τα φρύδια του στιγμιαία.

"Θα...θα βγούμε δηλαδή;" με ρωτάει τσεκάροντας το Δημήτρη.

"Ναι" του απαντώ  με ένα χαμόγελο στα χείλη και μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Εντάξει. Τα λέμε" μου αποκρίνεται πιο αποφασισμένα από πριν και βγαίνει από το δωμάτιο.

Ο Δημήτρης ρίχνει το βλέμμα του στο δικό μου και αρχίζω να αισθάνομαι απαίσια. Στο μυαλό μου τριγυρίζουν όλες οι στιγμές που πέρασα μαζί του. Κάθε στεναχώρια, λύπη και χαρά. Ήταν πάντα δίπλα μου...και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο μου είχε λείψει η παρουσία του. Μονάχα τώρα συνειδητοποιώ πόσο με πονά που τον απομάκρυνα από  κοντά μου.

"Δημήτρη...τι θέλεις εδώ;" τον ρωτάω προσπαθώντας να κρύψω κάθε σπιθαμή στεναχώριας που με διακατέχει.

"Επίτηδες περίμενα αυτούς τους δυο μήνες. Ήθελα να σε αφήσω μόνη σου να σκεφτείς. Όμως τώρα...τώρα θέλω να με αφήσεις να σου εξηγήσω. Νομίζω, ότι έχω το δικαίωμα και...την ανάγκη να το κάνω!" μου αποκρίνεται αποφασιστικά και ξεροβήχω.

"Τι θέλεις ακριβώς να μου πεις; Ότι δεν το έκανες επίτηδες; Ότι δεν ήθελες να με πληγώσεις; Τι δικαιολογία θα βρεις;" τον ρωτάω σχετικά ψύχραιμη και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε, απογοητευμένος.

"Ήμουν μπροστά στο ατύχημα και είδα τα πάντα. Παρατήρησα τη στιγμή που θέλησες να περάσεις το δρόμο απρόσεκτα, χορεύοντας, καθώς και το αυτοκίνητο του Άρη που έπεσε πάνω σου βίαια. Και οι δυο φταίτε. Τόσο εσύ...όσο  και εκείνος...ήσασταν τρομερά απρόσεκτοι! Και προτού αρχίσεις να μου λες...ότι σου επιρρίπτω τις ευθύνες και να με ρωτάς με ποιανού το μέρος είμαι, θέλω να σου ξεκαθαρίσω...ότι δεν μπορώ την αδικία. Και εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα!
Ο λόγος για τον οποίο...δε σου μίλησα εγκαίρως για τον Άρη...είναι γιατί θεώρησα άδικο να τον δώσω στεγνά και να μην του αφήσω περιθώρια να σου εξηγήσει. Μου ζήτησε χρόνο...και του τον έδωσα. Δυστυχώς, όμως, άργησε!" μου εξηγεί και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.