Lovers by Accident

Part 42

Ιφιγένεια

"Σου τα λέγαμε κορίτσι μου. Έπρεπε να μας είχες ακούσει, όταν σου ζητούσαμε να έρθεις μαζί μας στη Θεσσαλονίκη. Αλλά είχες τρελή εμπιστοσύνη σε αυτόν το γιατρό της κακιάς ώρας...και--"

"Φτάνει! Αρκετά μπαμπά! Δε θέλω να μου ξαναμιλήσετε για εκείνον! Το μόνο που θέλω...είναι να φύγω από εδώ μέσα το συντομότερο" λέω στον πατέρα μου και γνέφει καταφατικά. 

Εδώ και λίγη ώρα, έχει φύγει ο Άρης και έχουν έρθει οι γονείς μου στο δωμάτιο. Δεν του άφησα περιθώριο να μου μιλήσει περαιτέρω. Δεν μπορώ να το πιστέψω...ότι μου έκρυψε κάτι τέτοιο! Εκείνος με χτύπησε...εκείνος με διέλυσε...

"Ιφιγένεια...εμείς πάμε να μιλήσουμε με τον προϊστάμενο του γιατρού σου και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να αλλάξεις, άμεσα, νοσοκομείο" μου αποκρίνεται η μητέρα μου και ξεροκαταπίνω. Αυτό ήταν. Όλα τελείωσαν. 

"Φροντίστε να μη μάθει εκείνος,  πότε φεύγω! Δε θέλω σε καμία περίπτωση να τον ξαναδώ!" τους προειδοποιώ και δείχνουν  να συμφωνούν. 

"Μείνε ήσυχη" μου απαντά ο πατέρας μου και μαζί με τη μητέρα μου, ανοίγουν την πόρτα και βγαίνουν από το δωμάτιο. 

Δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Δε μου είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό. Δε θέλω καν να τον αποχαιρετήσω...
Με κατέστρεψε. Όσο σκέφτομαι, ότι όλον αυτόν τον καιρό μου κρατούσε κρυφό ότι εκείνος με χτύπησε...μου έρχεται πραγματικά να ουρλιάξω! Γιατί στο καλό μου απέκρυψε κάτι τέτοιο; Δεν αντέχω...

Η πόρτα χτυπάει και εύχομαι να μην είναι σε καμία περίπτωση ο Άρης. 
Χωρίς να δώσω απάντηση, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Δημήτρης, <ο κολλητός μου>! 
Δεν ξέρω καν πια...ποιον να εμπιστευτώ...

"Καλώς τον!" του αποκρίνομαι ειρωνικά και ξύνει το σβέρκο του. Με πλησιάζει αργά και σηκώνω το ένα μου φρύδι. 

"Ιφιγένεια...δεν έπρεπε να το μάθεις με αυτόν τον τρόπο..." 

"Σώπα ρε μεγάλε! Και πώς έπρεπε να το μάθω; Μήπως να μην το μάθαινα και ποτέ;" τον ρωτάω γεμάτη θυμό και ειρωνεία και αποφεύγει να με κοιτάξει. 

"Σου ζητώ συγγνώμη. Πραγματικά, πιστεύω ότι έπρεπε να σου είχα μιλήσει...όμως ο Άρης...μας ζήτησε να τον αφήσουμε να στο πει ο ίδιος..." μου αποκρίνεται και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου απογοητευμένη. 

"Ευτυχώς που έχω και <φίλους> και μπορώ να τους εμπιστεύομαι..." του απαντώ, για ακόμα μία φορά ειρωνικά και πάει να με πλησιάσει ακόμα περισσότερο.

"Ιφιγένεια...σε παρακαλώ...μη μιλάς έτσι. Ξέρεις πολύ καλά, ότι θέλω μόνο το καλό σου και αν και προσπάθησα επανειλημμένα να σου δώσω να καταλάβεις, ότι ο Άρης...δεν είναι για εσένα, εσύ επέμενες."

"Ναι...ρίξε μου και το φταίξιμο τώρα! Ήξερες ότι εκείνος με χτύπησε...και δε μου το είπες ποτέ! Ποιος; Εσύ που υποτίθεται ότι είσαι ο καλύτερός μου φίλος...η οικογένειά μου! Δεν ξέρω ποιον πρέπει να λυπηθώ! Εμένα; Εσένα; Εκείνον; Όπως και να έχει...νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να πηγαίνεις...δε θέλω να σε βλέπω. Μου θυμίζεις...πόσο ψεύτικος ήσουν τελικά όλο αυτό το διάστημα!" του αποκρίνομαι θυμωμένη, με ψυχρό τόνο στη φωνή μου και γουρλώνει τα μάτια του έκπληκτος. 

"Δεν μπορεί να το εννοείς στρουμφάκι μου. Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι δεν είμαι φίλος σου! Σε παρακαλώ...κατάλαβε με..." 

"Όλοι μου ζητάτε να σας καταλάβω...εμένα...ποιος θα με καταλάβει; Ποιος θα μπει στη θέση μου...να δει πώς αισθάνομαι αυτή τη στιγμή; Να νιώσει τον πόνο που με διακατέχει; Νομίζεις ότι μου είναι εύκολο όλο αυτό; Το μόνο που θέλω...είναι να απομακρυνθώ από όσους με πλήγωσαν. Δε χρειάζομαι την παρουσία τους...όταν η απουσία τους μου είναι πιο απαραίτητη!" του εξηγώ και παρατηρώ ότι δακρύζει. 
"Δημήτρη...δε χρειάζεται ούτε να κλαις...ούτε να στεναχωριέσαι. Η εμπιστοσύνη...είναι σαν το γυαλί. Αν σπάσει...δεν ξαναφτιάχνεται. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο και για τους δυο μας...να χωριστούν οι δρόμοι μας. Λυπάμαι...αλλά δεν μπορώ". συνεχίζω να του αποκρίνομαι ψύχραιμα και κλείνει τα μάτια του σφιχτά. 

"Σε παρακαλώ...συγχώρεσε με! Δεν αντέχω να σε χάσω! Δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή χωρίς τη δική σου παρουσία..." μου εκμυστηρεύεται και τα μάτια μου δακρύζουν ακόμα περισσότερο. 

"Λυπάμαι Δημήτρη. Τον κάλυπτες. Και τώρα...αν δε σου κάνει κόπο...μπορείς να πηγαίνεις..." τον παροτρύνω πιο στεναχωρημένη από ποτέ και εκείνος με πλησιάζει το ίδιο συντετριμμένος και με φιλά στο μάγουλο απαλά. Φέρνει τα χέρια του γύρω μου και με αγκαλιάζει σφιχτά, όμως δεν κάνω καμιά προσπάθεια να του ανταποδώσω την αγκαλιά. Κλείνω τα μάτια μου και τα δάκρυά μου συνεχίζουν να τρέχουν βιαστικά στο πρόσωπό μου. 
"Αντίο Δημήτρη..." συνεχίζω και απομακρύνεται από κοντά μου. Με κοιτάζει λυπημένος για μερικά δευτερόλεπτα. 

"Αντίο Ιφιγένεια...ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις..." μου αποκρίνεται και κατευθύνεται αργά προς την πόρτα, γεμάτος δάκρυα. Την ανοίγει, και αφού μου ρίξει μια τελευταία ματιά, βγαίνει έξω και την κλείνει. 

Θέλω να πεθάνω. Θέλω να σταματήσω όλον αυτόν τον πόνο που αισθάνομαι. Δεν αντέχω...

Εικόνες από τις πρώτες ημέρες που γνώρισα τον Άρη, τριγυρίζουν ανάκατες στο κεφάλι μου. Η γνωριμία μας, οι συζητήσεις μας, το φλερτ, οι αγκαλιές...το πρώτο μας φιλί...τα φιλιά του γενικά. Όλα τελείωσαν. Θα φύγω...και δε θα τον ξαναδώ. Εκείνος...θα παντρευτεί και θα κάνει τη δική του οικογένεια...και εγώ δε θα μπορέσω να ξαναπερπατήσω ποτέ στη ζωή μου! Πώς μπορεί να φταίει εκείνος; Γιατί έπρεπε να συναντηθούμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί έπρεπε να τον ερωτευτώ; 

Τι να πω και για το Δημήτρη; Πίστευα ότι ήταν ο μόνος που δε θα με πλήγωνε ποτέ! Νόμιζα...ότι δεν είχαμε τίποτα κρυφό ο ένας από τον άλλον...όμως είχα άδικο. Προτίμησε να με αφήσει να ζω στην άγνοια. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως, τελικά, να έπρεπε να πάθω για να μάθω!  

++++

Έχει περάσει ένα μισάωρο από την ώρα που οι γονείς μου πήγαν να μιλήσουν στον προϊστάμενο του Άρη. Δεν ξέρω πού βρίσκεται...και πραγματικά...αυτή τη στιγμή δε με ενδιαφέρει να μάθω. Θέλω να φύγω όσο πιο μακριά του γίνεται. 

Η πόρτα χτυπάει και, χωρίς να απαντήσω για ακόμα μία φορά, ανοίγει και μπαίνουν μέσα οι γονείς μου. 

"Κορίτσι μου...σου ετοιμάζει τα πράγματα μια νοσοκόμα. Σε δυόμιση ώρες πετάμε για Θεσσαλονίκη"  μου αποκρίνεται η μητέρα μου και ξεροκαταπίνω. 

"Δεν πιστεύω να ξέρει ο Άρης;" ρωτάω και κουνάνε αρνητικά τα κεφάλια τους. 

"Όχι. Ζητήσαμε να μην ενημερωθεί. Είσαι σίγουρη γι'αυτό...έτσι;" με ρωτάει η μητέρα μου και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου κουρασμένη. Ψάχνω μέσα μου μία τελευταία επιθυμία να τον δω...όμως τίποτα...

"Δε θέλω καν να τον αποχαιρετήσω" της απαντώ και μου γνέφει θετικά. 

++++++

Η ώρα έχει περάσει και κατευθυνόμαστε με τους γονείς μου στο ταξί που καλέσαμε. Το μυαλό μου δεν είναι στη θέση του. Αισθάνομαι πιο αποκαρδιωμένη από ποτέ. Ο πόνος που νιώθω...είναι απερίγραπτος. Μέσα σε λίγη ώρα...έχασα από τη ζωή μου τον κολλητό μου, που είχα ως αδερφό μου...και τον άνδρα με τον οποίο είμαι τρελά ερωτευμένη. Τον άνθρωπο με τον οποίο...ονειρεύτηκα και έζησα λίγες από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. 
Τώρα φεύγω μακριά του...και δε θα τον χαιρετήσω ποτέ. Ούτε το κουράγιο έχω...ούτε τη θέληση να το κάνω...

Θα πεθάνει μέσα μου. Θα περάσει καιρός, για να συμβεί αυτό...όμως θα γίνει. Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα...που θα ξυπνήσω...και δε θα τον θυμάμαι. Θα έχω ξεχάσει τα χάδια του...και την αίσθηση των χειλιών του στα δικά μου. Θα ξεχάσω την ύπαρξή του...μια για πάντα...

Αντίο Άρη...

---------

Άρης

Όλο μου το σώμα αντιδρά στον πόνο που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. Η καρδιά μου έχει γίνει χίλια κομμάτια...και δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως για να τα ενώσω. Δεν μπορεί ο άγγελός μου να με μισεί. Δεν μπορεί να μη θέλει να με ξαναδεί! Δε θέλω να φύγει. Δε θα αντέξω την απουσία της...

Έχοντας πάει μια βόλτα για να ηρεμήσω, αποφασίζω να επιστρέψω στο νοσοκομείο. Πρέπει να της μιλήσω. Θέλω να την πείσω να μη φύγει..
Βάζω το αυτοκίνητό μου μπρος και κατευθύνομαι προς το νοσοκομείο πραγματικά θλιμμένος. 
Όταν φθάνω, παρκάρω το αυτοκίνητο και, αφού μπω μέσα, προχωρώ προς το γραφείο του Στιβ. Του μίλησα πριν για την Ιφιγένεια και για το γεγονός ότι το έμαθε. 

"Άρη..." μου αποκρίνεται, όταν τον εντοπίζω έξω από το γραφείο του. Μου φαίνεται ανήσυχος. Τι συνέβη; 

"Τι έγινε Στιβ;" τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε απογοητευμένος. 

"Άρη...η Ιφιγένεια..." προσπαθεί να μου πει και σμίγω τα φρύδια μου γεμάτος περιέργεια. 

"Τι η Ιφιγένεια; Έπαθε κάτι;" τον ρωτάω τρομοκρατημένος και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. 

"Η μικρή...έφυγε..." μου απαντά και γουρλώνω τα μάτια μου έκπληκτος. 

"Τι εννοείς έφυγε;"

"Έφυγε Άρη...αλλάζει νοσοκομείο...και μάλλον χώρα..." 

Πώς είπε; Δεν μπορεί να έφυγε το Ιφιγενειάκι μου! Δεν μπορεί να έφυγε...χωρίς καν να με χαιρετήσει!

Την έχασες Αρη...όλα τελείωσαν...

*******

Έφυγε η Ιφιγένεια...χωρίς να αποχαιρετήσει τον Άρη. Έκοψε επαφές με το Δημήτρη...και γυρίζει Θεσσαλονίκη...

Ό,τι και να πω...=//