Lovers by Accident

Part 34

Άρης

Αυτός με παρακολουθεί τόσον καιρό; Για ποιον λόγο το κάνει αυτό;
Τα μάτια του <τρέχουν> αμήχανα σε όλον το χώρο και έπειτα, γυρίζει να με αντικρίσει. 

"Τι εννοείς; Ήρθα για την Ιφιγένεια" μου απαντάει και κουνάω το κεφάλι μου γεμάτος αμφιβολία.

"Δημήτρη...είναι βράδυ και γνωρίζεις πάρα πολύ καλά...ότι δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις! Για άλλον λόγο βρίσκεσαι εδώ πέρα...και για το καλό σου...εξήγησε μου αμέσως!" σχεδόν τον διατάζω και σμίγει τα φρύδια του. Με κοιτάζει αγριεμένος. 

"Δεν καταλαβαίνω πού το πας! Ήρθα για την Ιφιγένεια σου είπα!" συνεχίζει να μου λέει και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

"Γιατί με παρακολουθείς Δημήτρη τόσον καιρό; Τι προσπαθείς να μάθεις;" τον ρωτάω και σηκώνει το ένα του φρύδι. 
"Μίλα ξεκάθαρα! Έχω καταλάβει ότι δε σου γεμίζω το μάτι...αλλά τι ακριβώς θέλεις να μάθεις;" προσθέτω.

"Θες αλήθεια να σου μιλήσω ξεκάθαρα; Ξέρεις Άρη...έχω παρατηρήσει...ότι οι προθέσεις σου για την Ιφιγένεια...είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που θα έπρεπε να είναι!"

"Τι είναι αυτά που λες;" τον ρωτάω και μου κάνει νόημα να βγούμε από το νοσοκομείο. Τον ακολουθώ. 

"Ήθελες να μιλήσουμε ξεκάθαρα...οπότε...θα μιλήσουμε ως άντρα προς άντρα! Έχω καταλάβει...ότι γουστάρεις την Ιφιγένεια...και σε καμία περίπτωση δε θα μπορέσεις να με πείσεις για το αντίθετο! Σε έχω δει άπειρες φορές να έρχεσαι μέσα στη νύχτα...για να βεβαιωθείς ότι είναι καλά. Έχετε βγει μαζί και τις προάλλες κατάλαβα ότι ζήλεψες πολύ που βγήκε μαζί μου έξω--"

"Δεν--" πάω να πω, αλλά με διακόπτει. 

"Μη Άρη...δεν ωφελεί! Κάθε φορά που τη βλέπεις κοντά σε κάποιον άλλον ταράζεσαι ολόκληρος! Είσαι ερωτευμένος μαζί της...και το γνωρίζεις πολύ καλά! Δε με πειράζει το γεγονός  ότι ένας άνδρας νοιάζεται τόσο πολύ για την Ιφιγένεια...ίσα ίσα που χαίρομαι πραγματικά που ξέρω ότι θέλεις το καλό της...όμως Άρη...για το Θεό! Είσαι ο πιο ακατάλληλος για εκείνη!" 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ετοιμάζομαι να μιλήσω ειλικρινά μαζί του. Δε γίνεται να κρυφτώ άλλο από εκείνον. Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. 

"Γιατί πιστεύεις...ότι δεν της αξίζω; Ναι...είναι αλήθεια ότι η Ιφιγένεια είναι σημαντική για εμένα...και πραγματικά...δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να την πληγώσω..." 

"Άρη...αν θες πραγματικά να μάθεις για ποιον λόγο σε παρακολουθούσα...τότε θα σου εξηγήσω αμέσως. Ήθελα να είμαι σίγουρος για τις προθέσεις σου. Κατάλαβα ότι η Ιφιγένεια ήταν κομμάτι σου από ένα σημείο και μετά...όμως συνειδητοποίησα ότι...δεν της αξίζεις, γιατί πρώτον, είσαι αρραβωνιασμένος και πίστεψέ με...η Ιφιγένεια δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση να μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Ο σημαντικότερος, όμως, λόγος είναι ότι εσύ την οδήγησες στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα Άρη...και ξέρουμε πάρα πολύ καλά και οι δύο...ότι όταν μάθει ποιος είσαι πραγματικά...σίγουρα θα σε μισήσει. Πρέπει να καταλάβεις...ότι ό,τι και αν συμβεί...στο τέλος θα είσαι εσύ εκείνος που την πλήγωσε περισσότερο...ακόμα και αν το έκανες άθελά σου..." μου αποκρίνεται και κλείνω τα μάτια μου. 

Έχει δίκιο. Εγώ φταίω. Εγώ είμαι εκείνος που καταβάθως μισεί. Πώς θα μπορούσα έστω και για μια στιγμή να πιστέψω, ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος; Όταν η Ιφιγένεια μάθει...τι της έκανα...δε θα θέλει σε καμία περίπτωση να με δει στα μάτια της. Δε θα θέλει να ξέρει τίποτα για εμένα. Και μόνο στην σκέψη ότι δε θα την ξαναδώ...ότι δε θα την ξανά αγκαλιάσω...η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει σε χίλια κομμάτια. 

"Δημήτρη...είμαι ερωτευμένος μαζί της. Η Ιφιγένεια...έχει δώσει νόημα στη ζωή μου. Είχα ξεχάσει πώς είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο στα μάτια και να λες < είμαι ευτυχισμένος και μόνο που σε έχω στη ζωή μου>. Ξέρω πολύ καλά ότι είμαι αρραβωνιασμένος με τη Νικόλ...όμως δε νιώθω πια ό,τι ένιωθα κάποτε για εκείνη. Θέλω να χωρίσω μαζί της και θα το κάνω.
Πίστεψέ με...κάθε μέρα...κατηγορώ τον εαυτό μου για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ιφιγένεια...και εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, σε εκείνη τη μέρα..." 

"Όμως Άρη...ο χρόνος δε γυρίζει πίσω..." μου αποκρίνεται και παίρνω βαθιές αναπνοές. Κλωτσώ άτσαλα ένα πετραδάκι στο δρόμο. Έχει δίκιο. Γαμ*το! Έχει δίκιο!

"Δημήτρη...μισώ τον εαυτό μου..."

"Πρέπει να της μιλήσεις...και ξέρεις πάρα πολύ καλά...ότι δε θα καταλήξει καλά όλο αυτό. Σε καταλαβαίνω όμως...πώς να μην ερωτευτείς την Ιφιγένεια; Είναι πραγματικά μοναδική...ξεχωριστή. Δε μοιάζει σε τίποτα με όλες τις άλλες γυναίκες που πιθανότατα έχεις γνωρίσει. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο και πιο τραγικό παράλληλα; Η μικρή νιώθει το ίδιο για εσένα! Δε γνωρίζει, όμως, ότι εσύ...την κατέστρεψες. Δεν ξέρει ότι ακόμα και οι άνθρωποι που νοιάζονται για εκείνη...μπορεί να την πληγώσουν! Άρη...ό,τι και αν έχεις στο μυαλό σου...σε ικετεύω...μην την πληγώσεις! Της αξίζει να είναι ευτυχισμένη..." μου αποκρίνεται ειλικρινά και κλείνω και πάλι τα μάτια μου. 

Ο Δημήτρης μου ρίχνει μία τελευταία ματιά και φεύγει. Μένω μόνος μου έξω από το νοσοκομείο να με χτυπάει το δροσερό αεράκι. Ανατριχιάζω ολόκληρος. 
Αποφασίζω να επιστρέψω στο δωμάτιο της Ιφιγένειας και να μείνω δίπλα της ως το πρωί. Δε θέλω να την αφήσω μόνη της. Δεν αντέχω να είμαι μακριά της...όταν το μόνο που θέλω...είναι να την νιώσω κοντά μου. 

Μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο και κατευθύνομαι προς το δωμάτιό της. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Κλείνω και προχωρώ προς το μέρος της. Τα μάτια της είναι κλειστά και το μόνο που ακούγεται είναι η αναπνοή της. 
Φτάνω κοντά στο κρεβάτι και βγάζω τα παπούτσια μου. Χωρίς να την μετακινήσω, κάθομαι και αργά ξαπλώνω δίπλα της. Κινείται ελάχιστα, όμως δεν ξυπνάει. Χωρίς να χάσω λεπτό, φέρνω τα χέρια μου γύρω της και την αγκαλιάζω. Τα χέρια μου ακουμπούν το απαλό της δέρμα και το σώμα μου είναι κολλημένο στο δικό της. Η καρδιά μου χτυπάει ασταμάτητα...και νομίζω ότι θα λιποθυμήσω. 

Η Ιφιγένεια αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και ανοίγει τα μάτια της. Το βλέμμα της πέφτει, αμέσως, στο δικό μου και δεν κάνω καμία προσπάθεια να το αποφύγω. Τα μάτια της λάμπουν στο σκοτάδι. 

"Ά-Άρη..." μου αποκρίνεται τρέμοντας στην αγκαλιά μου και την αγκαλιάζω πιο σφικτά. 

"Σςςς...κοιμήσου...είμαι εδώ τώρα" της απαντώ και καταλαβαίνω ότι η καρδιά της χτυπάει το ίδιο γρήγορα με τη δική μου. 

"Άρη...γιατί το κάνεις αυτό;" με ρωτάει αδύναμα και πλησιάζω τα χείλη της. Τη φιλάω πολύ απαλά και σχεδόν αμέσως, απομακρύνομαι ελάχιστα. 

"Γιατί σε θέλω" καταφέρνω να της πω και τη βλέπω σοκαρισμένη για ακόμα μία φορά. 

"Ά-Άρη...δεν π-πρέπει να είσαι εδώ!" μου αποκρίνεται και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου. 


"Δε με θέλεις;" τη ρωτάω και μορφάζει. Τα δάχτυλα του χεριού της ακουμπούν απαλά το μάγουλό μου. Η καρδιά μου πεταρίζει μέσα μου. 

"Εσύ...τι λες;" μου απαντά με ερώτηση και χαμογελώ ελάχιστα. 

"Ιφιγένεια...σε θέλω δίπλα μου...και μπορώ να νιώσω πως αισθάνεσαι το ίδιο..." της λέω και παίρνει μια βαθιά ανάσα. 

"Άρη...δεν είσαι δικός μου. Ποτέ δε θα γίνεις..." μου αποκρίνεται με ένα παράπονο στη φωνή της. 

"Είμαι δικός σου...και μπορείς να το νιώσεις..."

++++++

{Το επόμενο πρωί}

Ιφιγένεια

Ανοίγω τα μάτια μου και παρατηρώ ότι ο Άρης δε βρίσκεται δίπλα μου. Κοιμηθήκαμε πράγματι αγκαλιά...ή όλο αυτό ήταν απλώς ένα όνειρο; Το βλέμμα μου γυρίζει προς το κομοδίνο μου, πάνω στο οποίο, παρατηρώ ένα χαρτί, που γράφει κάτι. Το πιάνω στα χέρια μου και το ξεδιπλώνω. 

Καλημέρα στον όμορφο άγγελο...


Διαβάζω το χαρτάκι και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Εντοπίζω το αρχικό γράμμα του Άρη κάτω δεξιά και καταλαβαίνω αμέσως ότι ο Άρης μου το έγραψε. Νομίζω ότι θα λιποθυμήσω. Κοιμηθήκαμε πράγματι αγκαλιά...και μάλιστα χθες με φίλησε. Δεν το ονειρεύτηκα...

Η πόρτα ανοίγει και κρύβω, αμέσως, το χαρτάκι. Μπαίνει μέσα ο Δημήτρης και μόλις με εντοπίζει, χαμογελά και με πλησιάζει. 

"Καλημέρα στρουμφάκι!" μου αποκρίνεται και του χαμογελώ, όντας ακόμα σοκαρισμένη από το ραβασάκι και από το γεγονός ότι ο Άρης δεν έφυγε από το πλευρό μου όλη τη νύχτα. 

"Καλημέρα Δημήτρη μου. Πώς είσαι;" τον ρωτάω και έρχεται να καθίσει δίπλα μου στην καρέκλα. 

"Πολύ καλά...εσύ; Μου φαίνεται λάμπεις βέβαια...δεν ξέρω γιατί σε ρωτάω" μου απαντά και γελάω. 

"Δημήτρη...πιστεύεις ότι...είμαι όμορφη;" τον ρωτάω και παραξενεύεται. 

"Τι ερώτηση είναι αυτή μικρή; Δε σου έχω πει ότι είσαι πανέμορφη;"

"Όμως...μήπως δεν είμαι τόσο...ώστε να βρίσκομαι στην καρδιά του;" τον ρωτάω και αμέσως καταλαβαίνει ότι αναφέρομαι στον Άρη. Σοβαρεύει. 

"Μικρή..."

"Δημήτρη...μπορείς να μου φέρεις έναν καθρέπτη; Θέλω πολύ να δω πώς είμαι. Έχω τόσον καιρό να κοιταχτώ στον καθρέπτη!" 

"Σοβαρά τώρα;" 

"Ναι..." του απαντώ και ξύνει το σβέρκο του. 

"Εντάξει...θα σου φέρω."


*******

Έτοιμο το επεισόδιοο <3 
Ο Δημήτρης, λοιπόν, τον παρακολουθούσε...

Το επόμενο σε 2-3 μέρες <3