Lovers by Accident

Part 39

Ιφιγένεια

Η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα και καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες να μη δείξω το πόσο με στεναχώρησε. Ήταν λες και μου έριξε μία πέτρα απευθείας στην καρδιά. Ήταν όλα ένα ψέμα...

"Ιφιγένεια...σου ζητώ συγγνώμη...που δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Δε σου άξιζα...ούτως ή άλλως. Θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα..." μου αποκρίνεται ξερά, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια και παίρνω μια βαθιά αναπνοή. 

Με κοίταζε στα μάτια και μου έλεγε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου. Ότι με ήθελε τρελά και άλλες τέτοιες μπούρδες. Μέχρι χθες με φιλούσε γεμάτος πάθος...και σήμερα έρχεται και μου λέει αυτό;

"Να είσαι σίγουρος γι'αυτό!" του απαντώ γεμάτη σιγουριά και ξαφνιασμένος γυρίζει, τελικά, να με κοιτάξει. Δεν υπάρχει περίπτωση να του δείξω, πώς πραγματικά αισθάνομαι. Νομίζω πως τον άφησα αρκετά να παίξει μαζί μου. Είχα δίκιο. Παιχνίδια ήθελε...
Αρραβωνιασμένος είναι βλέπεις! Δε θα άφηνε το <σίγουρο> για να είναι μαζί μου...
Μόνο υποσχέσεις!

"Ιφιγένεια..." πάει να μου πει και του σκάω ένα χαμόγελο.

"Όχι Άρη. Δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις. Το πήρα το μήνυμα! Άλλωστε δε θα ήθελα δίπλα μου έναν υποκριτή και δειλό σαν εσένα!" του απευθύνομαι με το χαμόγελο ακόμα στα χείλη και όταν είναι έτοιμος να απαντήσει, σηκώνω το χέρι μου και του κάνω νόημα να σωπάσει.
Με διέλυσε. 

++++

Η υπόλοιπη ώρα πέρασε βασανιστικά αργά και με το ζόρι κρατιόμουν να μη βάλω τα κλάματα. Με τον Άρη δεν είπαμε τίποτα παραπάνω...μονάχα με καθοδηγούσε με τις ασκήσεις μου. 
Τον ψεύτη! Είχα δίκιο! Ήθελε μόνο να περάσει καλά την ώρα του! Πώς μπορούσε να με αγκαλιάζει και να με φιλάει με τόσο πάθος; Πώς με κοιτούσε στα μάτια και μου έλεγε όλα αυτά τα λόγια; 


+++++

----------

{ΤΡΕΙΣ ΜΉΝΕΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ}

Έχουν περάσει τρεις μήνες από εκείνην τη μέρα, που ο Άρης μου είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου και ότι ποτέ δεν ήταν. Κάθε μέρα είναι και πιο δύσκολη για εμένα. Έρχεται στο δωμάτιο...με βοηθάει με τις ασκήσεις, στη διάρκεια των οποίων είμαστε και οι δύο μούγκα, και έπειτα γίνεται καπνός. Κάθε μέρα το ίδιο. Τον βλέπω μόνο τα πρωινά, καθώς αποφάσισε ότι θέλει να κάνει μόνο πρωινές βάρδιες. 

Ο Δημήτρης δε γνωρίζει. Τον έχω αφήσει να πιστεύει ότι δεν έχει συμβεί τίποτα παραπάνω με τον Άρη και ότι δεν τον θέλω πια. Ξέρω, όμως, ότι δεν είναι χαζός. Πάντα καταλαβαίνει όσα έχω και όσα δεν έχω να του πω. 
Και εκείνος...δεν μπορεί να έρχεται να με βλέπει σε καθημερινή βάση πλέον. Έπιασε δουλειά και δεν έχει το χρόνο να το κάνει. Όποτε βρίσκει χρόνο, όμως, έρχεται να με δει. Κάθε φορά μου ζητάει συγγνώμη, επειδή δεν μπορεί να βρίσκεται συνεχώς κοντά μου. Είναι υπέροχος και ελπίζω να το ξέρει. 

Η κατάστασή μου είναι καλύτερη από ό,τι ήταν πριν από τρεις μήνες. Τα πόδια μου τα αισθάνομαι πιο δυνατά και έχω μεγαλύτερες αντοχές στις ασκήσεις θεραπείας μου. Καμία, όμως, τρομερή πρόοδος. Δεν ξέρω, αν θα ξαναπερπατήσω. Αμφιβάλλω, αν θα μπορέσω να ξαναχορέψω σε αυτή τη ζωή. Το πιο άσχημο είναι ότι νιώθω τους πάντες να με εγκαταλείπουν. Οι γονείς μου επικοινωνούν πού και πού μαζί μου, αλλά και πάλι...δεν είναι δίπλα μου. Ο Δημήτρης, καταλαβαίνω ότι έχει δουλειά και έτσι δεν τον παρεξηγώ...όμως ο Άρης είναι πιο απόμακρος από ποτέ...

Μόνο ο αδερφός του έρχεται αραιά και πού να καθίσει μαζί μου και να μου κάνει παρέα. Πίστευα ότι θα είχε φύγει τόσον καιρό...όμως για κάποιον λόγο είναι ακόμα στο Λονδίνο. 

Η πόρτα χτυπάει και ξεροβήχω. 
"Παρακαλώ;" 

"Ο Ιάσονας είμαι...να περάσω;" με ρωτάει και χαμογελάω. Δεν έλεγα τίποτε άλλο; 

"Ναι...βεβαίως!" του αποκρίνομαι και, χωρίς να χάσει λεπτό, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα χαμογελαστός. Στα χέρια του κρατάει κάτι χάρτινες σακούλες δώρου. Παραξενεύομαι. 
Αφήνει στην άκρη τα πράγματα και έρχεται προς το μέρος μου, για να μου δώσει ένα φιλί στο μάγουλο. 

"Πώς είσαι κούκλα;" με ρωτάει και συνεχίζω να του χαμογελώ. 

"Καλά είμαι Ιάσονα...εσύ;" τον ρωτάω και ξεφυσάει. 

"Καλά μωρέ...εδώ τρεξίματα..." μου απαντά δείχνοντας προς τα πράγματα που κουβαλούσε και σμίγω τα φρύδια μου μεταξύ τους. 

"Ψώνια βλέπω" παρατηρώ και δαγκώνει τα χείλη του. 

"Ναι, η αλήθεια είναι ότι γύρισα τα μαγαζιά σήμερα. Θέλεις να σου δείξω τι πήρα, να μου πεις τη γνώμη σου; Φοβάμαι μήπως υπερκαλύψω το γαμπρό βέβαια..."μου αποκρίνεται γελώντας και κοκαλώνω. Τον ποιον; 

Για μια στιγμή δεν μπορώ ούτε να αναπνεύσω. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει γρήγορα και ασταμάτητα. 

"Για ποιον γαμπρό μ-μιλάς Ιάσονα;" τον ρωτάω, καθώς του χαμογελώ αχνά και χτυπάει το χέρι του στο κεφάλι του.

"Για τον αδερφό μου καλέ! Δε σου είπε ότι παντρεύεται σε δύο εβδομάδες;" μου ανακοινώνει και τα μάτια μου γουρλώνουν. Τι κάνει λέει; 

"Π-Παντρεύεται ο Άρης;" τον ρωτάω γεμάτη απογοήτευση, χωρίς όμως να το δείχνω. Δεν το πιστεύω. Παντρεύεται...


"Ναι...αυτός είναι και ο λόγος, που είμαι ακόμα στο Λονδίνο. Περιμένω και τους γονείς μας να έρθουν, να γίνει ο γάμος και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θα καθόμουν για να δω και το ανιψάκι μου...όμως πρέπει να επιστρέψω!" μου αποκρίνεται και γουρλώνω για ακόμα μία φορά τα μάτια μου. Ανιψάκι; Ας μου πει κάποιος ότι είναι ένας εφιάλτης. Ας με διαβεβαιώσει κάποιος ότι όλο αυτό είναι μια κακόγουστη φάρσα!
"Δεν το περίμενα ότι ο Άρης θα έφτιαχνε τόσο σύντομα τη δική του οικογένεια. Εγώ ακόμα δεν έχω βρει την κατάλληλη" συνεχίζει να παραληρεί και εγώ προσπαθώ να επεξεργαστώ και να χωνέψω αυτό που μόλις άκουσα...

"Μισό...Ιάσονα! Θα γίνει ο Ά-Άρης πατέρας;" τον ρωτάω, όντας ακόμα σοκαρισμένη από τα νέα και γελάει. 

"Ναι βρε κουτό...τι λέμε τόση ώρα; Η Νικόλ είναι τεσσάρων μηνών..." προσθέτει και ξεροκαταπίνω. Τι είναι λέει; Δε νιώθω καλά. Αρχίζω να ζαλίζομαι και αδυνατώ να αναπνεύσω. 

"Ι-Ιάσονα...λ-λίγο νερό..." του ζητάω και πιάνει από το κομοδίνο το μπουκάλι με το νερό και βάζει λίγο στο ποτήρι μου. Μου το δίνει και πίνω γρήγορα. 

"Όλα καλά; Έγινε κάτι; Να φωνάξω τον Άρη;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου αστραπιαία πέρα δώθε αρνητικά. Τι να τον κάνω τώρα; Να με αποτελειώσει;

"Ό-Όχι...ζαλίστηκα λίγο...αλλά είμαι καλά τώρα..." του αποκρίνομαι και με κοιτάζει ανήσυχος. 

"Καλώς. Αν χρειαστείς το οτιδήποτε μου λες..." μου τονίζει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και με το ζόρι κρατιέμαι να μην κλάψω. Παντρεύεται. Ο Άρης παντρεύεται και...θα αποκτήσει παιδί...
"Τώρα που το σκέφτομαι...έχω πρόσκληση για συνοδό...και μιας και δε θα ήθελα να πάω μόνος...τι θα έλεγες να με συνοδεύσεις εσύ στο γάμο;" με ρωτάει ανίδεος και αρχίζω να ξεροβήχω. Να δω τον Άρη να παντρεύεται; Για κανένα λόγο σε αυτόν τον κόσμο! 

"Μ-Μπα...δε νομίζω ότι θα ήταν και πολύ καλή ιδέα..." προσπαθώ να του αρνηθώ, όμως δεν το βάζει κάτω. 

"Γιατί; Φοβάσαι μην επισκιάσεις τη νύφη; Ξέρω ότι, αν εμφανιστούμε μαζί...θα υπερκαλύψουμε το ζευγάρι...όμως δεν πειράζει...μία φορά παντρεύεται ο Άρης...και είμαι σίγουρος ότι δε θα ήθελες να χάσεις αυτό το γάμο. Ξέρω ότι τον συμπαθείς!" μου αποκρίνεται και μου έρχεται αναγούλα στην σκέψη να παντρεύεται τη Νικόλ και εγώ να τους βλέπω. Πράγματι δε με ήθελε ποτέ. Ζει τη ζωούλα του...χωρίς να τον νοιάζει. Θα γίνει πατέρας. Και εμένα θα με ξεφορτωθεί σε λίγο καιρό...
Γιατί τον θέλω ακόμα; Γιατί δεν αντέχω στη σκέψη ότι θα παντρευτεί άλλη; 

Προτού του απαντήσω, χτυπάει η πόρτα και, χωρίς να περιμένει απάντηση, ανοίγει και μπαίνει μέσα. Είναι ο Άρης. Η καρδιά μου χτυπιέται σαν τρελή μέσα μου και δεν μπορώ να την ηρεμήσω. Εικόνες από τα φιλιά μας και τις στιγμές μεταξύ μας, μου έρχονται στο μυαλό και τα μάτια μου υγραίνονται. Γιατί δε λέω να καταλάβω ότι δε σήμαινα τίποτα για εκείνον; Γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ ότι δεν τον ενδιαφέρω;

"Γεια σου Άρη...την κουβέντα σου είχαμε!" λέει ο Ιάσονας και το βλέμμα του Άρη πέφτει στο δικό μου και έπειτα γυρίζει να κοιτάξει τον αδερφό του. Είναι τρομερά σοβαρός και δεν μπορώ να διακρίνω στα μάτια του κανένα συναίσθημα.

"Δε λες να ξεκολλήσεις από την Ιφιγένεια μικρέ!" του αποκρίνεται και ξεροκαταπίνω. Και εκείνον τι στο καλό τον νοιάζει; 

"Όχι, λυπάμαι...δεν μπορώ. Είναι πειρασμός η μικρή" του απαντά και σηκώνω τα φρύδια μου έκπληκτη. Ο Άρης γυρίζει να με κοιτάξει για ακόμα μία φορά. Υπάρχει μια ένταση στο χώρο...αλλά δε δίνω σημασία. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαμογελάω. Το σώμα μου τρέμει ολόκληρο και τα μάτια μου είναι έτοιμα να δακρύσουν. 

"Η ώρα η καλή Άρη...και καλοδεχούμενο το μωρό! Είμαι σίγουρη ότι θα γίνεις φοβερός μπαμπάς..." του αποκρίνομαι και ανοιγοκλείνω στιγμιαία τα μάτια μου, για να εμποδίσω τα δάκρυά μου να κυλήσουν...



********
Καταρχήν, ζητώ συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω. Είμαι άρρωστη και δυσκολεύομαι να βρω το κουράγιο να γράψω. Προσπαθώ, πάντως, να ανεβάζω δύο επεισόδια την εβδομάδα!!!

Όσον αφορά το επεισόδιο...ο Άρης παντρεύεται :(( Άσχημα τα πράγματα...

Επίσης, σας ευχαριστώ, γιατί χάρη σε εσάς, έφτασα τις 7k+ προβολές!!! <3 <3