Lovers by Accident

Part 15

{Γειαααα σας!!!! =) Θα ήθελα πολύ να σας ευχαριστήσω, γιατί το "Lovers by Accident" έφτασε τις 1k προβολές!!! ^_^ <3 <3 <3 }

Ιφιγένεια

Δεν το πιστεύω ότι άφησε να εννοηθεί, ότι τους έχω πολλούς μαζί. Πώς τόλμησε να μιλήσει έτσι για εμένα...τη στιγμή που δεν με ξέρει; Πώς μπόρεσε να πει κάτι τέτοιο μπροστά στον Chris; 

Τον παρατηρώ να κοιτάζει μία εμένα και μία το πάτωμα. Καταλαβαίνω ότι πιθανότατα μετάνιωσε γι'αυτό που μόλις ξεστόμισε. Ο Chris έχει μείνει να μας κοιτάζει.

"Chris...συγγνώμη που σου ζητάω κάτι τέτοιο...αλλά θα μπορούσες να φύγεις; Καλύτερα να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και για τα λουλούδια. Είναι πανέμορφα" του αποκρίνομαι και εκείνος κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. 

"Ναι, βεβαίως. Μην στεναχωριέσαι. Πανέμορφα, όπως εσύ!" μου λέει και έρχεται να με φιλήσει στο μάγουλο. Έπειτα, προχωρά προς την πόρτα, ρίχνει μια ματιά στον Άρη και βγαίνει τελικά από το δωμάτιο.

Δεν κοιτάζω τον Άρη. Δε θέλω να τον βλέπω...ούτε να τον ακούω μετά από τον τρόπο που μου μίλησε! Με ποιο δικαίωμα...είπε κάτι τέτοιο; Ποιος νομίζει ότι είναι;

"Ι-Ιφιγένεια...δεν...εγώ...δεν ήθελα να σου μιλήσω με αυτόν τον τρόπο" μου λέει όσο πιο αμήχανα γίνεται και με την  άκρη του ματιού μου καταλαβαίνω, ότι με πλησιάζει. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και αισθάνομαι τα μάτια μου να καίνε. 

Όχι Ιφιγένεια...μην κλάψεις! Όχι μπροστά του! Δε χρειάζεται να του δείξεις την αδυναμία σου...

Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και καταβάλλω προσπάθειες να μην ρίξω ούτε ένα δάκρυ. Με απογοήτευσε απίστευτα η συμπεριφορά του...νιώθω σαν μία απαίσια, ξετσίπωτη κοπέλα που πηγαίνει με όλους. Ποιος; Εγώ! Που δεν έχω κάνει τίποτα παραπάνω από εκείνο το αναθεματισμένο φιλί στο Λύκειο. Γιατί μιλάει χωρίς να γνωρίζει; Γιατί τα λόγια του με επηρέασαν τόσο πολύ;

Γιατί τα άκουσες από εκείνον Ιφιγένεια.

Και τι σημαίνει αυτό; Είναι απλά ο γιατρός μου. Τίποτα παραπάνω...τίποτα λιγότερο!

Σου ψιλοαρέσει...παραδέξου το! 

Σκάσε σπαστική συνείδηση!

Νιώθω ότι με πλησιάζει ακόμα περισσότερο και ξαφνικά, το χέρι του ακουμπάει απαλά τον ώμο μου.

"Συγγνώμη. Είμαι απαίσιος. Δεν ξέρω γιατί σου μίλησα με αυτόν τον τρόπο. Δεν...δεν εννοούσα τίποτα από αυτά που άκουσες" μου αποκρίνεται και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία.