Lovers by Accident

Part 11

Άρης

"Άρη θέλω να μιλήσουμε. Αν βρεις έστω και λίγο χρόνο για εμένα, πέρνα από το σπίτι" μου αποκρίνεται στο τηλέφωνο η Νικόλ και καταλαβαίνω, ότι είναι τρομερά εκνευρισμένη.

"Καλώς...θα περάσω από εκεί σε λίγο". 

"Μου λείπεις Άρη" μου λέει με έναν πιο τρυφερό τόνο αυτή τη φορά.

"Έχεις να με δεις μόνο λίγες ώρες Νικόλ".

"Όχι...δεν καταλαβαίνεις. Εννοώ ότι μου λείπεις γενικά" μου τονίζει και επικρατεί μια αμήχανη σιωπή και από τις δυο γραμμές. Προφανώς μιλάει για την απόμακρη συμπεριφορά μου τον τελευταίο καιρό.

"Συγγνώμη αγάπη μου. Κι εμένα μου λείπεις. Λυπάμαι που όλα αυτά τα γεγονότα μας απομάκρυναν". 

"Τα λέμε Άρη" μου αποκρίνεται και μου το κλείνει. Τα πράγματα μαζί της είναι ένα κανονικό χάος. Κι εμένα μου λείπει. Δεν είναι ψέμα...απλώς το ατύχημα με έχει κάνει να μη σκέφτομαι τίποτα πέρα από αυτό. Εγώ φταίω. Τα έχω κάνει όλα άνω κάτω στη ζωή μου. 

Κοιτάζω το ρολόι μου και παρατηρώ ότι έχει μεσημεριάσει. Φωνάζω τον Στιβ στο γραφείο μου για να τον ενημερώσω ότι θα πάω στο σπίτι. 

"Μιλήσατε με τη Νικόλ;" με ρωτάει ο Στιβ και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. 

"Ναι...απλά...δε συζητήσαμε διεξοδικά την κατάσταση μεταξύ μας. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν. Μου ζήτησε να πάω σπίτι για να μιλήσουμε, όποτε βρω χρόνο."

Ο Στιβ κάνει μια γκριμάτσα, που φανερώνει ότι συμφωνεί με αυτό.

"Έτσι είναι φίλε μου. Σε λίγο καιρό...ενδέχεται να παντρευτείτε και η γυναίκα αυτή σε χρειάζεται. Μην πετάξεις όλα αυτά τα χρόνια στα σκουπίδια...λόγω του ατυχήματος. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Έχε υπομονή".

Κλείνω τα μάτια μου για λίγο. Αισθάνομαι τρομερά εξαντλημένος. Είμαι άυπνος και κατάκοπος. όλη αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει τις τελευταίες εβδομάδες. Η μόνη μου ελπίδα είναι το γεγονός, ότι η Ιφιγένεια άνοιξε επιτέλους τα μάτια της. Όχι. Η βλάβη δεν είναι καθόλου μικρή...όμως μπορεί, αν το παλέψει, να καταφέρει να ξαναπερπατήσει. Ελπίζω, ότι δε θα θελήσει να τα παρατήσει. Εύχομαι να κατάλαβε, πως όσα της είπα χθες δεν ήταν απλά μερικές μπούρδες, για να περάσει η ώρα.

"Εύχομαι όλο αυτό να βγει σε καλό Στιβ...γιατί πίστεψε με...δε θα το αντέξω. Από τη μία η γυναίκα της ζωής μου περνάει δύσκολα και εγώ έχω απομακρυνθεί, εντελώς, από εκείνη και από την άλλη η μικρή με χρειάζεται όσο τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω ποια έχει προτεραιότητα. Αν περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου στο σπίτι...η Ιφιγένεια δε θα δει πρόοδο άμεσα. Αν πάλι είμαι στο νοσοκομείο τις περισσότερες ώρες, η Νικόλ θα παραπονιέται ότι δε βλεπόμαστε καθόλου, και με το δίκιο της.