Lovers by Accident

Part 62 (Τελευταίο)

{Διαβάστε το με τη μουσική να παίζει!!! <3}

Ιφιγένεια

Κέρδισα τις οντισιόν! Κατάφερα να κλέψω τα βλέμματα και την παράσταση εκείνη την βραδιά. Ακόμα θυμάμαι εκείνη την όμορφη στιγμή...όταν οι κριτές μου ανακοίνωσαν, ότι με θέλουν στην ομάδα της Balletschool . Επιτέλους το όνειρό μου...είναι πραγματικότητα!

Έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από την ημέρα των οντισιόν...και πραγματικά...έχουν αλλάξει πολλά. 
Σε λιγότερο από μία μέρα θα πάρω μέρος στην πρώτη μου παράσταση με τη Balletschool και δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφθανε αυτή η στιγμή. Μετά το ατύχημα...κάθε ελπίδα μου είχε γίνει καπνός και οι στόχοι μου...είχαν πατήσει πάτο. Όμως, σήμερα είμαι εδώ και ετοιμάζομαι να κάνω την τελευταία μου πρόβα, πριν από την παράσταση! Είναι να μην πιστεύεις στα θαύματα...έπειτα από κάτι τέτοιο; 

Ο Δημήτρης ήθελε να έρθει μαζί μου στην πρόβα και εννοείται πως δεν του αρνήθηκα. Θα ήταν εντελώς τρελό να μην τον αφήσω να έρθει...όταν όλο αυτό...το αφιερώνω σε εκείνον. Χάρη σε εκείνον βρήκα το κουράγιο να ασχοληθώ και πάλι με τον χορό και να προσπαθήσω για ακόμα μία φορά να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. 

Είναι ερωτευμένος. Συνεχώς μου μιλάει για την μαθητευόμενη του Άρη, τη Δανάη. Δεν έχει βρει ακόμα το κουράγιο να της ζητήσει να βγουν. Πρώτη φορά ο Δημήτρης ντρέπεται να κάνει κίνηση. Πάντοτε, διεκδικούσε με θάρρος όσα ποθούσε και δεν άφηνε τον φόβο και την αβεβαιότητα να τον καταβάλει. Προσπαθώ να τον πείσω...ότι αξίζει να ρισκάρει και ας μην τα καταφέρει...γιατί, τελικά, νόημα έχει...να παλεύεις γι'αυτά που γουστάρεις...και ας σε οδηγήσουν στη φωτιά...
Μόνο, όταν ρισκάρεις είσαι ελεύθερος...

Είναι ειρωνικό...το ξέρω... 
Υπήρξα πραγματικά δειλή. Ακόμα δεν αισθάνομαι θαρραλέα. Μπορεί να φίλησα πρώτη τον Άρη...όμως πρώτη τον απομάκρυνα από κοντά μου. Όλους αυτούς τους μήνες...γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άλλαξε μία για πάντα τη ζωή. Δεν αισθάνομαι η ίδια Ιφιγένεια με εκείνη πριν από το ατύχημα. Δίπλα του έμαθα τι είναι έρωτας...και γεύτηκα μερικές στιγμές ευτυχίας...στις οποίες έβαλα ένα τεράστιο τέλος...και αυτό...γιατί ήμουν δειλή...

Δεν τον έχω δει εδώ και έναν μήνα. Από τότε που ο Δημήτρης πήρε εξιτήριο, δεν ξαναπάτησα στο νοσοκομείο...και έτσι έχω να τον δω από τότε. Δεν έχει νόημα να τον αναζητάω. Δεν έχει καν νόημα να τον σκέφτομαι. Ό,τι είχαμε τελείωσε...δεν ήταν ποτέ γραφτό μας...