Lovers by Accident

Part 43

Άρης

Δεν μπορεί να έφυγε. Δεν είναι αλήθεια. Δε θα έφευγε...χωρίς να με αποχαιρετήσει! Ας μου πει κάποιος...ότι θα γυρίσει. Ο άγγελος μου...θα επιστρέψει...

"Στιβ...κόψε τις βλακείες...και πες μου...πού είναι η Ιφιγένεια!" σχεδόν τον διατάζω, πλήρως αναστατωμένος και ξεφυσάει. Δεν είναι καλό αυτό. Δεν είναι καθόλου καλό!

"Άρη...σου είπα ότι έφυγε. Ίσως αυτή τη στιγμή να είναι στο αεροδρόμιο. Ίσως να βρίσκεται στον αέρα...ένα είναι το σίγουρο: δε βρίσκεται στο νοσοκομείο. Άκουσα, ότι ήθελε σαν τρελή να φύγει από εδώ μέσα. Ζήτησε να μη σου πουν τίποτα...δεν ήθελε να σε ξαναδεί..." μου αποκαλύπτει. Τα μάτια μου γουρλώνουν και αρχίζουν να υγραίνονται. Δεν μπορεί. Δεν είναι αλήθεια!

"Στ'αλήθεια...δεν ήθελε καν να με δει;" τον ρωτάω πιο στεναχωρημένος από ποτέ και γνέφει καταφατικά. 

Προφανώς και δεν ήθελε να σε ξαναδεί Άρη! Την κατέστρεψες! Της συμπεριφέρθηκες απαίσια!

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, όλο μου το σώμα το αισθάνομαι βαρύ και αδύναμο. Δε θέλω να τη χάσω. Δεν μπορώ να ζήσω δευτερόλεπτο μακριά της. Είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορώ να την κάνω να το δει. 

"Δυστυχώς Άρη...πληγώθηκε. Νομίζω ότι...πρέπει να την ξεχάσεις. Έχεις άλλωστε και έναν γάμο σε λίγο καιρό...ένα παιδί που θα έρθει σε λίγους μήνες. Πρέπει να θυμάσαι ότι η ζωή συνεχίζεται...ακόμα και μακριά από αυτούς που αγαπάμε" μου αποκρίνεται και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δε θα την ξαναδώ. Δε θα μπορέσω να την ξανά αγκαλιάσω...ούτε καν να γευτώ τα πανέμορφα χείλη της. 

"Ξέρουμε με ποια πτήση θα έφευγε;" τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε ανίδεος. Όχι. Μη μου το κάνεις αυτό. 
"Εγώ δεν μπορώ να μείνω εδώ...με σταυρωμένα τα χέρια. Δε με νοιάζει η Νικόλ! Δεν μπορώ να ζήσω μακριά από την Ιφιγένεια!" συνεχίζω γεμάτος απόγνωση και χωρίς να περιμένω την απάντησή του, κατευθύνομαι προς την έξοδο και βγαίνω φουριόζος από το νοσοκομείο.

Δεν ξέρω τι κάνω. Δεν έχω ιδέα, αν την προλαβαίνω. Για το μόνο που είμαι σίγουρος...είναι ότι την έχω βρει και τη χάνω. Χάνω τον άνθρωπο που με έμαθε να ονειρεύομαι ξανά. Χάνω τη γυναίκα...που χάριζε το χαμόγελο στη ζωή μου. Την ευτυχία. Τον έρωτα. Την αγάπη. 
Πόσο θα ήθελα...να είχαμε γνωριστεί με διαφορετικό τρόπο. Βρεθήκαμε στο σωστό χώρο...τη λάθος στιγμή. 

Εδώ και αρκετή ώρα οδηγώ προς το αεροδρόμιο. Τα μάτια μου συνεχώς θολώνουν...και με εμποδίζουν να δω καθαρά. Χωρίς προσπάθεια...πέφτει ένα δάκρυ από τα μάτια...σιγά-σιγά και ένα δεύτερο...και ένα τρίτο...
Μέσα σε δευτερόλεπτα δακρύζω ανεξέλεγκτα. Τη χάνω. Χάνω το κορίτσι μου. 

Φτάνω στο αεροδρόμιο και, αφού βγω από το αυτοκίνητο...προχωρώ προς τα μέσα. Ψάχνω μανιωδώς τις πτήσεις και τις πύλες. Μία πτήση για Θεσσαλονίκη φεύγει...τώρα. Κοιτάζω προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να αφήσω σημείο για σημείο και παρακαλάω να τη δω. Εύχομαι να την αντικρίσω. Προχωρώ προς έναν, σχετικά μεγάλο σε ηλικία, υπάλληλο, υπεύθυνο για τα <check in> και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Σκουπίζω στιγμιαία τα μάτια μου και τον κοιτάζω.

"Η πτήση για Θεσσαλονίκη...έχει φύγει;" τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. 

Στο πρόσωπό μου σχηματίζεται η απογοήτευση. Τα δάκρυά μου δεν αργούν να εμφανιστούν και πάλι. Παίρνω γρήγορες και βαθιές αναπνοές. Έφυγε. Έφυγε το μωρό μου. 

"Αν είναι αληθινή αγάπη...τίποτα δεν έχει τελειώσει" μου αποκρίνεται ο υπάλληλος και γυρίζω να τον κοιτάξω δακρυσμένος. 

"Πώς είπατε;" τον ρωτάω γεμάτος απορία και μου χαμογελάει. 

"Μακριά ή κοντά...στη γη ή στον ουρανό...ό,τι αγαπάς βρίσκεται μέσα σου..." μου αποκρίνεται και ξεροκαταπίνω. 

Αρχίζω και σκέφτομαι την ξαφνική παρέμβαση του άνδρα και καθαρίζω και πάλι τα μάτια μου. 
"Πώς...πώς ξέρετε ότι πρόκειται για αγάπη;" τον ρωτάω αποσβολωμένος και ανασηκώνει τους ώμους του.

"Ίσως φταίει...ότι ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά...βρίσκεται στο αεροδρόμιο και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά και τη θλίψη του..." μου απαντά τελικά και σμίγω τα φρύδια μου. 
"Μόνο η πραγματική αγάπη...μπορεί να προκαλέσει τέτοια συναισθήματα σε έναν άνδρα..." συνεχίζει και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η Ιφιγένεια. 

Χωρίς να συνεχίσω τη συζήτηση με τον άνδρα, βγαίνω από το αεροδρόμιο και προσπαθώ να καλέσω στον αριθμό της Ιφιγένειας...όμως τίποτα. 
Τα μάτια μου δακρύζουν αβίαστα και συνεχώς. Συνειδητοποιώ...ότι την έχασα. Έφυγε μακριά μου...χωρίς να θέλει να με αποχαιρετήσει. 

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το σπίτι μου. Η Νικόλ θα πήγαινε στο σπίτι της μητέρας της...οπότε ελπίζω ότι δε θα τη βρω εκεί. Δεν πρέπει να με δει έτσι. Δεν είμαι σε κατάσταση που θα έπρεπε να με δει. Δε θέλω να αρχίσει τις ερωτήσεις και τους τσακωμούς. 

+++

Φθάνω στο σπίτι και μπαίνω μέσα γρήγορα. Πετάω άτσαλα τα πράγματά μου στον καναπέ και κατευθύνομαι φουριόζος και αναστατωμένος προς στην κουζίνα. Πιάνω τη βότκα και γεμίζω ένα ποτήρι. Πίνω αρκετό και σταματάω. Τα μάτια μου και πάλι αρχίζουν να υγραίνονται. Σιγά σιγά...κλαίω με λυγμούς. Ανεξέλεγκτα. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα της. Τα πράσινά της μάτια. Τα καλοσχηματισμένα χείλη της. Το όμορφο κορμί της. Η μυρωδιά της. Τα μαλλιά της. Η απουσία της με γονατίζει. Κάθε λεπτό μακριά της...είναι ένα βήμα προς το θάνατό μου. 

Κάθε μέρα που περνάει...πονάω όλο και περισσότερο μέσα μου για το κακό που της έχω προκαλέσει. Πόσο θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Πόσο θα ήθελα να την είχα κοντά μου. 

Πώς θα μπορούσα να συμβιβαστώ με την απουσία της...όταν είναι εκείνη που δίνει νόημα στη ζωή μου; Όταν κάθε τι...έχει να κάνει με εκείνη; Δεν μπορώ να ξέρω ότι είναι μακριά μου και  ότι παλεύει μέσα της να με ξεχάσει...

++++

Ιφιγένεια