Lovers by Accident

Part 40

Ιφιγένεια

Ο Άρης κοιτάζει πρώτα τον Ιάσονα και έπειτα ξεροβήχει. Το βλέμμα του συναντά το δικό μου και αισθάνομαι ότι η καρδιά μου θα σπάσει. Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, όμως, δυσκολεύεται. 

"Σε ευχαριστώ Ιφιγένεια...και από τα δικά σου..." μου απαντά και κλείνω τα μάτια μου απογοητευμένη.

Δεν μπορώ άλλο. Δε θα αντέξω για πολύ ακόμα να τον βλέπω. Το κορμί μου όλο έχει αρχίσει να γίνεται αδύναμο, τα μάτια μου έχουν υγρανθεί για τα καλά...και...δεν μπορώ. Θα παντρευτεί τη Νικόλ...

"Ιάσονα...σε παρακαλώ, πήγαινε στο γραφείο μου και θα έρθω να σε βρω, μόλις τελειώσω" του αποκρίνεται και, αφού μας χαιρετήσει, βγαίνει έξω και κλείνει την πόρτα. 

Ο Άρης αρχίζει να συναρμολογεί το βοηθητικό στήριγμα για τις ασκήσεις μου και εγώ κάθομαι σιωπηλή. Αβίαστα, ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια μου και με αστραπιαίες κινήσεις, το σκουπίζω με το χέρι μου. Δεν αντέχω άλλο να τον βλέπω...και να ξέρω ότι δε θα τον έχω ποτέ. Γιατί ξεγελάστηκα έτσι; Γιατί η καρδιά μου δε λέει να τον ξεπεράσει; Θα έδινα τα πάντα για να με ξαναφιλήσει...να τον νιώσω να με αγκαλιάζει σφικτά και να μου λέει, ότι όλα θα πάνε καλά...

"Είσαι καλά σήμερα;" με ρωτάει ξαφνικά χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει και ξεροκαταπίνω. 

"Έ-Έχει σημασία;" τον ρωτάω με σχεδόν <σπασμένη> φωνή και, αμέσως γυρίζει να με κοιτάξει. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Τα μάτια του κοιτάζουν τα δικά μου επίμονα και έπειτα, γυρίζω το βλέμμα μου αλλού. Τα μάτια μου αρχίζουν και πάλι να υγραίνονται και κάνω χίλιες προσπάθειες να αποτρέψω τα δάκρυά μου να κυλήσουν. Δε μου είναι καθόλου εύκολο να τον έχω απέναντί μου αυτή τη στιγμή. Με πονάει...

"Ιφιγένεια...γιατί αποφεύγεις να με κοιτάξεις; Σου έχω πει επανειλημμένα, ότι θέλω να με κοιτάς στα μάτια..." μου υπενθυμίζει και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Δε θέλω να τον κοιτάζω. Με κάνει χίλια κομμάτια. 

Αφήνει στην άκρη το στήριγμα και έρχεται προς το μέρος μου. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει σαν τρελή μέσα μου...τόσο που φοβάμαι ότι θα την ακούσει. 
Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι και γυρίζει το πρόσωπό μου προς το δικό του με το δεξί του χέρι.

"Τι έχεις Ιφιγένεια;" με ρωτάει, καθώς τα μάτια του <τρώνε> τα δικά μου. Σοβαρά τώρα; Με ρωτάει τι έχω; 

Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και προσπαθώ να χαμογελάσω.
"Ξέρεις κάτι Άρη; Είσαι δειλός!" ξεκινάω να του λέω και γουρλώνει τα μάτια του. 
"Λες ότι δεν ένιωσες ποτέ τίποτα για εμένα...αλλά φοβάσαι να μου πεις ότι παντρεύεσαι και ότι θα γίνεις πατέρας! Όταν μοιράστηκα μαζί σου τις ανασφάλειες και τους φόβους μου...εσύ έλεγες τάχα μου ότι θα είσαι για πάντα δίπλα μου! Γιατί δίνεις υποσχέσεις, αφού δεν μπορείς να τις κρατήσεις; Γιατί, θέλησες να παίξεις με τα συναισθήματά μου...για να μου πεις αργότερα ότι δεν ένιωσες τίποτα; Επειδή είμαι ανάπηρη...σημαίνει ότι μπορείς να με εκμεταλλεύεσαι με αυτόν τον τρόπο; Πες μου...τι όφελος είχες; Σου αρέσει να με βλέπεις να υποφέρω; Αν ήσουν <άντρας> Άρη...θα μου μιλούσες ειλικρινά...χωρίς ψέμματα και ανούσια λόγια! Αλλά ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις! Όμως...εγώ θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου, όπως ήμουν πάντα: σε ερωτεύτηκα πραγματικά...χωρίς φόβους και δισταγμούς, σε άφησα να μπεις στην καρδιά μου, σε εμπιστεύτηκα! Ένιωσα πράγματα για εσένα...που για κανέναν άλλον δεν έχω αισθανθεί! Μπορεί να ήμουν λίγη για εσένα Άρη...όμως...αληθινή. Λυπάμαι πάρα πολύ που έπρεπε να παίξεις μαζί μου...για να καταλάβεις ότι δε σημαίνω τίποτα για εσένα! Σου εύχομαι, όπως, και να έχει..να είσαι ευτυχισμένος...αφού δεν μπορώ να είμαι εγώ..." του αποκρίνομαι και παρατηρώ ότι φαίνεται σοκαρισμένος.