Lovers by Accident

Part 19

Άρης

Μου ζήτησε να πάμε βόλτα να δει την πόλη του Λονδίνου. Γιατί όλο αυτό εμένα με κάνει να αισθάνομαι άνω κάτω; Θέλει να βγει μαζί μου...ούτε με το Δημήτρη, ούτε με κανέναν άλλον. Και η Νικόλ; Με περίμενε, απόψε, να φάμε μαζί. Τι να κάνω; 

Δεν μπορώ να καταλάβω, αν η Ιφιγένεια απλώς με πειράζει ή αν πραγματικά έχει τσιμπηθεί μαζί μου. Κάθε φορά που μιλάω μαζί της...η συζήτηση πηγαίνει προς τα εκεί. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να κάνω τον ανήξερο και τον χαζό, όμως, για πόσο; Η μικρή μου πετάει συνεχώς υπονοούμενα. Πού να ήξερε ότι όχι μόνο ελεύθερος δεν είμαι, αλλά και ότι είμαι αρραβωνιασμένος! Δεν ξέρω γιατί...αλλά δεν έχω τα κότσια να της αποκαλύψω ότι είμαι σε σχέση. Είμαι δειλός...το ξέρω. 

Πώς γίνεται κάθε φορά αυτή η κοπέλα να είναι με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη; Έχει το πιο αγγελικό χαμόγελο που έχω ποτέ μου δει. Αυτό το βλέμμα...δε σε αφήνει να της αρνηθείς. 
Μία απλή βόλτα είναι...τι στο καλό; 

Μία απλή βόλτα, κάτω από το φως των αστεριών με μια πιτσιρίκα, ενώ η αρραβωνιαστικιά σου σε περιμένει στο σπίτι να δειπνήσετε...

"Λοιπόν Άρη; Θέλεις;" με ρωτάει η Ιφιγένεια και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Ξεροκαταπίνω. 

"Κοίταξε Ιφιγένεια--" 

"Κατάλαβα Άρη...δεν πειράζει. Ξέχνα το. Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής!" μου αποκρίνεται χαμογελώντας απαλά, αλλά καταλαβαίνω ότι πληγώθηκε. Τα μάτια της ανοιγοκλείνουν στιγμιαία και το βλέμμα της δεν κοιτάζει πλέον το δικό μου. 
Η καρδιά μου γίνεται χίλια κομμάτια. Δε θέλω να νιώθει και άλλο χάλια εξαιτίας μου.
"Αύριο θα κάνουμε κανονικά τις νέες ασκήσεις;" με ρωτάει, λογικά, για να αλλάξει κουβέντα.

Θέλω να βγω μαζί της βόλτα. Θέλω να τη γνωρίσω. Έχω την ανάγκη να το κάνω. Κάτι μέσα μου με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η κοπέλα...είναι πραγματικά ξεχωριστή. 
Αισθάνομαι, όμως, τρομερά ένοχος...γιατί εξαιτίας μου πάλι η Νικόλ θα στεναχωρηθεί. 
Όμως, μία βόλτα είναι. Δε θα γίνει τίποτα. 
Εγώ και η Ιφιγένεια είμαστε φίλοι. Τίποτα παραπάνω...τίποτα λιγότερο. 

"Ιφιγένεια...θα φωνάξω μία νοσοκόμα να σε βοηθήσει να αλλάξεις και να σε ετοιμάσει. Εγώ θα πάω να ζητήσω άδεια από τον προϊστάμενό μου, για να σε βγάλω εκτός νοσοκομείου" της ανακοινώνω και τα μάτια της γουρλώνουν. Παρατηρώ ότι χαμογελάει ακόμα και με τα μάτια. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Τόσο πολύ την ενθουσιάζει η ιδέα να βγει βόλτα μαζί μου; Τόσο πολύ με συμπαθεί;