Lovers by Accident

Part 35

Ιφιγένεια

Ο Δημήτρης, τελικά, πήγε αμέσως να μου φέρει έναν καθρέφτη, γύρισε και, αφού κάθισε για λίγο μαζί μου, έφυγε. 
Κάθομαι στο κρεβάτι και ακουμπώ τον καθρέφτη. Δεν έχω κοιτάξει ακόμα μέσα σε αυτόν. Φοβάμαι ότι θα δω την ταλαιπωρημένη πλευρά του εαυτού μου. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνω τον καθρέφτη προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Τα μάτια μου δείχνουν εντελώς κουρασμένα, το πρόσωπό μου είναι θαμπό και χλωμό...ενώ σε κάποια σημεία έχω λίγη ακμή. Τι στο καλό; Εφηβεία περνάω; 

Στον καθρέφτη δε βλέπω...σε καμία περίπτωση την Ιφιγένεια. Δεν βλέπω εμένα. Πώς μπορεί ο Άρης να λέει ότι του αρέσω; Πώς γίνεται να είναι ερωτευμένος μαζί μου...όταν η αρραβωνιαστικιά του είναι σαν μοντέλο; Είναι πραγματικά τόσο όμορφη! Το δέρμα της αψεγάδιαστο...η επιδερμίδα της φωτεινή...δεν μπορεί να έχει κολλήσει μαζί μου. Κάποιο λάθος έχει κάνει!
Είναι μπερδεμένος...δεν εξηγείται. Με βλέπει, συνεχώς, στα ίδια χάλια...γιατί να του αρέσω εγώ;

Κοιτάζω μερικά ακόμα δευτερόλεπτα τον καθρέφτη...εντελώς απογοητευμένη και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Άρης. Σχεδόν παθαίνω ανακοπή. Κρύβω όσο πιο γρήγορα μπορώ τον καθρέφτη κάτω από το σεντόνι...όμως είμαι σίγουρη ότι ο Άρης με είδε. 
Το βλέμμα του από χαμογελαστό, γίνεται καχύποπτο. Ξεροκαταπίνω. 

"Γεια σου Άρη..." του αποκρίνομαι, προσπαθώντας να χαμογελάσω χωρίς να συμβαίνει τίποτα, όμως ο Άρης κλείνει την πόρτα και με πλησιάζει αργά, γεμάτος απορία. 

"Ιφιγένεια τι έκρυψες εκεί;" με ρωτάει και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου. 

"Τίποτα τίποτα. Σκεπάστηκα λίγο καλύτερα απλά" του λέω ψέμματα, όμως προφανώς δε με πιστεύει. 

"Μικρή...λέγε τι έκρυψες! Τι φοβάσαι τόσο πολύ να μου δείξεις;" 

"Τίποτα μωρέ Άρη..." 

Με πλησιάζει ακόμα περισσότερο και τείνει το χέρι του για να πιάσει αυτό που κρύβω. Σηκώνει το σεντόνι και βλέπει τον καθρέφτη. Τα μάγουλά μου αρχίζουν να καίνε. 
Ο Άρης τον παρατηρεί έκπληκτος και κοιτάζει μία εμένα και μία τον καθρέφτη. 

"Αυτό είναι το <τίποτα>; Τι τον θες τον καθρέφτη Ιφιγένεια;" με ρωτάει γεμάτος περιέργεια και αποστρέφω το βλέμμα μου από το δικό του ντροπιασμένη. 

"Τίποτα" του απαντώ, χωρίς να τον κοιτάξω και νιώθω τα δάκτυλά του να πιάνουν απαλά το πιγούνι μου και να το στρέφουν προς το μέρος του, ώστε να βρίσκομαι αντιμέτωπη με εκείνον. Τα μάτια μας και πάλι <κολλάνε>. Μέσα μου αυτή την στιγμή...γίνεται ένας πανικός. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και ασταμάτητα. 

"Ιφιγένεια...σου έχω πει ότι θέλω να με κοιτάζεις στα μάτια και να μη με ντρέπεσαι. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση...απλώς μου φάνηκε περίεργο να έχεις έναν καθρέφτη εδώ πέρα. Τι να τον κάνεις;" με ρωτάει και σκύβω το κεφάλι μου απογοητευμένη. 

"Γιατί εμένα Άρη;" τον ρωτάω και μορφάζει. Ξύνει στιγμιαία το κεφάλι του γεμάτος απορία. 

"Τι εννοείς <γιατί εσένα>;" μου αποκρίνεται με ερώτηση και ξεροβήχω. 

"Γιατί...λες ότι σου αρέσω;" τον ρωτάω και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. 

"Γιατί αυτό νιώθω..." 

"Ν-Ναι...αλλά δεν είμαι σαν εκείνη..." του αποκρίνομαι και συνοφρυώνεται ακόμα περισσότερο. 

"Σε ποια αναφέρεσαι;" με ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τα μάτια του Άρη είναι προσηλωμένα στα δικά μου και δεν τα παίρνει από εκεί. 

"Ξέρεις πάρα πολύ καλά Άρη..." 

"Για τη Νικόλ μιλάς Ιφιγένεια;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Κλείνει τα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα το χέρι του πιάνει απαλά το δικό μου και το χαϊδεύει. 

"Είσαι αυτή που είσαι...και αυτό μου αρκεί" μου απαντά και ξεροκαταπίνω. 

"Πώς γίνεται να σου αρέσω ρε Άρη...τη στιγμή που δεν είμαι καν όμορφη; Το πρόσωπό μου είναι θαμπό...εγώ είμαι συνεχώς ένα χάλι...τι βρίσκεις ενδιαφέρον πάνω μου;" τον ρωτάω και γουρλώνει τα μάτια του. 

"Ιφιγένεια...μην σε ξανακούσω να λες όλες αυτές τις βλακείες! Είσαι πανέμορφη...και το λέω γιατί το πιστεύω. Δε με νοιάζει που δεν είσαι βαμμένη ή που δεν ντύνεσαι καλά και τα μαλλιά σου δεν είναι στην τρίχα! Με νοιάζει που μπροστά μου έχω έναν άνθρωπο γεμάτο καλοσύνη, έξυπνο, χαμογελαστό και γεμάτο ελπίδα! Δε θα άλλαζα τίποτα σε εσένα...ακόμα και αν είχα την ευκαιρία" μου αποκρίνεται χωρίς να έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου και ξεροκαταπίνω. 
"Η Νικόλ είναι αυτή που είναι. Ναι είναι όμορφη...είναι χάρμα οφθαλμών...όμως για το Θεό Ιφιγένεια...δεν είναι εσύ!" συμπληρώνει και προτού προλάβω να απαντήσω με πλησιάζει και μου δίνει ένα απαλό και γρήγορο φιλί στο μάγουλο. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να εκραγεί. 

"Άρη...δεν πρέπει...και το ξέρεις..." του αποκρίνομαι και σηκώνεται πάνω. 

"Το ξέρω Ιφιγένεια...αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.
Θα μιλήσω με τη Νικόλ. Θα τελειώσω μαζί της...θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα...
 


+++++

Αρκετή ώρα αργότερα και αφού έχω κάνει κάποιες εξετάσεις για την υγεία μου, ο Άρης ελέγχει τα αποτελέσματα. Τα διαβάζει εξονυχιστικά. Το βλέμμα του είναι τόσο προσηλωμένο στα χαρτιά...που για λίγο ξεχνιέμαι και τον παρατηρώ από πάνω μέχρι κάτω. 

Είναι πανέμορφος. Αυτά τα χέρια...αυτές οι πλάτες...τα μάτια...τα πάντα πάνω του...με κάνουν να λιώνω. Είναι όντως αληθινός;

"Ιφιγένεια...με ακούς;" με ρωτάει και βγαίνω από το λήθαργο των σκέψεών μου. 
"Δε βαρέθηκες να με χαζεύεις;" συνεχίζει και δαγκώνω το κάτω χείλος μου αμήχανα. 

"Με τέτοιο πισινούλη...πώς να μη σε χαζεύω;" τον ρωτάω και γελάει. 

"Επέστρεψε η παλιά, καλή Ιφιγένεια..." παρατηρεί χαμογελαστός και ανασηκώνω τους ώμους μου. 

"Ήσουν τόσο χαζός που δεν το έβλεπες! Συνεχώς με αγνοούσες...και τώρα καταλαβαίνω γιατί. Αν ήξερα...δε θα έκανα ποτέ την κίνηση να σε φιλήσω..." του αποκαλύπτω και δείχνει απογοητευμένος.