Lovers by Accident

Part 18

Ιφιγένεια 

Ποιος στο καλό είναι; Δε νομίζω να γύρισε ο Δημήτρης. Ο Άρης πλησιάζει την πόρτα καχύποπτα και την ανοίγει. 

"Γεια σας κύριε και κυρία Μαυρίδου. Μας συγχωρείτε, αλλά μόλις τελείωσε το ωράριο επισκέψεων για σήμερα για τη δεσποινίδα Ιφιγένεια" τους εξηγεί, αλλά ο πατέρας μου μπαίνει μέσα αγνοώντας, εντελώς, όσα τους είπε ο Άρης. 

"Σιγά που θα σε ρωτήσω κιόλας για να δω την κόρη μου!" σχεδόν του φωνάζει και ο Άρης μένει έκπληκτος.

"Αγάπη μου...είπαμε να είσαι ψύχραιμος" αποκρίνεται η μητέρα μου στον πατέρα μου και εκείνος κάνει μια γκριμάτσα του τύπου < άσε με και εσύ>.

"Ήρθα να μιλήσω στην Ιφιγένεια τώρα αμέσως...και αυτό ακριβώς θα κάνω" ανακοινώνει στον Άρη και εκείνος δείχνει να κοκαλώνει.

"Μπαμπά...δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε. Έχω ασκήσεις για τη θεραπεία μου αυτή τη στιγμή και εσείς παρεμποδίζετε το πρόγραμμά μου". 

"Μου φαίνεται έχεις τεράστιο θράσος νεαρή μου! Τελείωσε η προθεσμία που σου δώσαμε. Θα έρθεις πίσω στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις σε αυτό εδώ το νοσοκομείο λεπτό παραπάνω!" μου αποκρίνεται και τα φρύδια μου σμίγουν μεταξύ τους. Πώς τολμάει να κουμαντάρει τη ζωή μου με το έτσι θέλω; Είμαι 23 χρονών...όχι 5!

"Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω από εδώ πέρα! Δε θέλω σε καμία περίπτωση να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη". 

"Δε νομίζω ότι έχεις την επιλογή! Άλλωστε δεν υπάρχει καμία βελτίωση της κατάστασή σου! Δε σε βοηθούν οι γιατροί εδώ όσο και όπως σου αρμόζει!" μου τονίζει και τα χέρια μου γίνονται γροθιές. Τσιτώνομαι και μόνο στην ιδέα ότι συμπεριφέρονται τόσο άσχημα μπροστά στον άνθρωπο που είναι μαζί μου το μεγαλύτερο μέρος τους 24ώρου καθημερινά. 

"Ζήτα, αμέσως, συγγνώμη για αυτό που μόλις είπες!" φωνάζω στον πατέρα μου και ο Άρης σκύβει το κεφάλι του ντροπιασμένος και αμήχανος.

"Για ποιο; Για το ότι δεν κάνει σωστά τη δουλειά του ο μορφονιός από εδώ; Από αυτόν πρέπει να απαλλαγείς Ιφιγένεια! Μόνο κακό σου έχει προκαλέσει!" 

Ο Άρης με κοιτάζει στα μάτια και καταλαβαίνω ότι αισθάνεται τρομερά στεναχωρημένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο πατέρας μου του μιλάει με τέτοιον τρόπο! Πώς μπορεί;
Η μητέρα μου δεν τολμάει να μιλήσει. Θα την πάρει και εκείνη η μπάλα. Ο πατέρας μου είναι εκείνος που πάντοτε αποφασίζει για εμένα...και η μητέρα μου απλώς τον υπακούει χωρίς να έχει επιλογή. 

"Ζήτα τώρα συγγνώμη από τον Άρη!"

"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνω. Αύριο φεύγεις από εδώ μέσα!" με διατάζει και ξεροκαταπίνω. 

"Ο άνθρωπος αυτός που εσύ βρίζεις και υποτιμάς...είναι κοντά μου σχεδόν όλο το 24ωρο καθημερινά. Παρατάει οικογένεια και ό,τι άλλο έχει για να με βοηθά. Δε με αφήνει μόνη μου. Περνάει μαζί μου την ψυχοφθόρα αυτή κατάσταση που ζω και δε με αφήνει να τα παρατήσω--"

"Ιφιγένεια--" με διακόπτει ο Άρης.

"Όχι Άρη...έχω απόλυτο δίκιο και εκείνος είναι τυφλός και απαίσιος αν δεν μπορεί να το αντιληφθεί!" 

"Υποστηρίζεις έναν γιατρό της κακιάς ώρας και αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον πατέρα; Ένα κάθαρμα είναι" μου τονίζει ο πατέρας μου και χαμογελώ ειρωνικά. 

"Ο Άρης, όμως, μπαμπάκα...νοιάζεται για εμένα. Νοιάζεται για τις αποφάσεις και τα θέλω μου! Δεν με κατακρίνει συνεχώς, ούτε με πιέζει να κάνω πράγματα που δε θέλω!" του απαντώ τελικά και εκείνος ανοίγει το στόμα του έκπληκτος. Ο Άρης έχει κοκαλώσει. Δεν πιστεύει στα αυτιά του. 

"Ιφιγένεια μη...δεν υπάρχει λόγος να με επαινείς". 

"Το θέλω και θα το κάνω!" του αποκρίνομαι και ο πατέρας μου γυρίζει νευριασμένος προς τον Άρη και τον πιάνει από το γιακά.

"Τι έκανες ρε σιχαμένε στην κόρη μου; Την έστρεψες εναντίον μου;" τον ρωτάει και η μητέρα μου τον τραβάει από τον Άρη. 

"Μόνος σου το κατάφερες!Φύγε! Δε σε αντέχω!" του φωνάζω και με αγριοκοιτάζει. Στη στιγμή φτάνουν κάποιοι συνάδελφοι και τον βγάζουν κακήν κακώς από το δωμάτιο. Μένω μόνη και πάλι με τον Άρη, όντας πιο συγχυσμένη, θυμωμένη και στεναχωρημένη από ποτέ. Πώς μπορεί να συμπεριφέρεται τόσο απαίσια;

Για μερικά λεπτά δε μιλάει κανένας από τους δυο μας. Νομίζω, ότι δεν έχουμε ιδέα τι πρέπει να πούμε. Φοβάμαι ότι όσα είπε ο πατέρας μου για τον Άρη τον πλήγωσαν. Μα γιατί; Αφού θέλει το καλό μου!

"Ιφιγένεια συγγνώμη" μου αποκρίνεται ξαφνικά και τον κοιτάζω μπερδεμένη.

"Για ποιο λόγο Άρη;" 

"Εξαιτίας μου τσακωθήκατε με την οικογένειά σου...και λυπάμαι πάρα πολύ γι'αυτό" μου εξηγεί και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου.

"Όχι Άρη! Δε φταις εσύ! Ο πατέρας μου πάντοτε ήταν καταπιεστικός και δε δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Όμως τώρα το παράκανε! Δε λέει να δεχθεί, ότι θέλω να μείνω στο Λονδίνο! Επιμένει να με γυρίσει στη Θεσσαλονίκη, αγνοώντας το τι πραγματικά θέλω εγώ. Και όλα αυτά που είπε για εσένα...Θεέ μου...Άρη...μην πιστέψεις λέξη από όσα άκουσες! Είσαι ο καλύτερος γιατρός που θα μπορούσε να μου τύχει! Δεν ξέρεις πόσο ευγνώμων σου είμαι που αφιερώνεις όλον αυτόν τον χρόνο από τη ζωή σου για να είσαι δίπλα μου. Σε ευχαριστώ" του αποκρίνομαι και με κοιτάζει κάπως αμήχανα. Τα μάτια του κολλάνε στα δικά μου και δαγκώνει τα χείλη του. Ωχ Θεέ μου. Και τι δε θα έδινα για να φιλήσω αυτά τα χείλη!

"Δε θέλω να με ευχαριστείς Ιφιγένεια. Θέλω και το κάνω. Θέλω να είσαι καλά. Εγώ σε ευχαριστώ, που με υποστήριξες μπροστά στον πατέρα σου" μου λέει και του χαμογελώ.

"Ήθελα και το έκανα". 

+++++

Αρκετή ώρα αργότερα ο Άρης με ρωτάει αν θέλω να κάνω τις ασκήσεις. Δεν έχω καθόλου όρεξη. Νομίζω ότι θα ήθελα να πάρω αέρα. Λίγο καθαρό αέρα.

"Καλώς Ιφιγένεια...δε θα σε πιέσω. Και αύριο μέρα είναι" μου αποκρίνεται και παίρνω όσο κουράγιο μου απομένει για να του προτείνω κάτι.

"Άρη...θα μπορούσες να μου κάνεις μια χάρη;" τον ρωτάω και ξύνει το χέρι του. Με πλησιάζει και στέκεται δίπλα μου.

"Ναι...αν μπορώ".

"Θέλω πολύ να...δω το Λονδίνο. Μου έχει λείψει" του αναφέρω και εκείνος στρέφεται προς το μέρος μου. Το βλέμμα του πέφτει στο δικό μου και παγώνω. Η καρδιά μου χτυπάει σαν να θέλει να της ανοίξω και να πεταχτεί έξω. Κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα μου χαμογελά. 

"Μπορώ να ζητήσω από κάποιον συνάδελφο να σε πάρει βόλτα με το αμαξίδιο. Πιστεύω ότι ο Στιβ θα μπορέσει". 

"Όχι Άρη. Δεν κατάλαβες"τον διακόπτω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου ελαφρώς. 
"Όταν σου είπα ότι θέλω να δω το Λονδίνο...δεν εννοούσα με τον πρώτο τυχόντα. 
Εσύ θέλω να με συνοδέψεις..." του εξηγώ και χαμογελά και πάλι. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Με πεθαίνεις Άρη!

"Δε θα προτιμούσες να βγείτε με το Δημήτρη; Απόψε έχει υπέροχο φεγγάρι...και νομίζω ότι δεν πρέπει να το χάσετε" μου αποκρίνεται με μια περίεργη χροιά στη φωνή του. Όλο μου το είναι τραντάζεται στο πόσο διαφορετικά από άλλες φορές ακούστηκε μόλις τώρα. 

"Όχι Άρη. Μαζί σου θέλω..."


*********

Έτσι...σε κρίσιμο σημείο σας αφήνω ΧΑΧΑΧΑΧΑ <3 

Το επόμενο σε 2-3 μέρες κλασικαααα <3 <3 <3