Lovers by Accident

Part 13

Άρης

Έχει περάσει μιάμιση βδομάδα από την πρώτη φορά που ξεκίνησε η Ιφιγένεια τη θεραπεία και οφείλω να ομολογήσω, ότι δεν έχει παραπονεθεί καθόλου. Είναι πάντοτε ευδιάθετη και χαμογελαστή...πράγμα που με χαροποιεί. Υπάρχει μία πολύ μικρή βελτίωση στην κατάστασή της, όμως όχι κάτι το τρομερό.

Είμαι κάθε μέρα στο νοσοκομείο και παρακολουθώ την εξέλιξή της. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση, είναι πως κάθε φορά που έρχομαι βράδυ να τη δω, αισθάνομαι ότι κάποιος με παρακολουθεί. Ίσως είναι ιδέα μου, λόγω της κούρασης...όμως αυτό συμβαίνει από τότε που ξεκίνησα να προσέχω την Ιφιγένεια. Τίποτα. Βλακείες. Όταν είσαι άυπνος για μέρες...αρχίζουν οι παραισθήσεις.

Με τη Νικόλ, ευτυχώς, είμαστε πολύ καλά. Τη βλέπω αρκετά στη διάρκεια της μέρας, κάποιες φορές βγαίνουμε για καφέ ή ποτό, άλλες, πάλι, επιλέγουμε να καθίσουμε σπίτι αγκαλιά. Δεν έχει παράπονο.

Το πρόβλημα ξεκινά τα βράδια...την ώρα του ύπνου. Τις τελευταιες μέρες, ενώ ξαπλώνουμε με τη Νικόλ να κοιμηθούμε, για αρκετή ώρα δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Στριφογυρίζω, συνεχώς, και καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες να κοιμηθώ...αλλά τζίφος.
Έπειτα σηκώνομαι από το κρεβάτι, κατεβαίνω στο σαλόνι και κάθομαι να κοιτάζω το ταβάνι.

Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει. Νομίζω ότι το ατύχημα της Ιφιγένειας, έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου.  Αγχώνομαι, συνεχώς, ότι δε θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει. Στεναχωριέμαι και μόνο στη σκέψη, ότι εγώ είμαι υγιής, ενώ εκείνη παλεύει, για να αποκτήσει αυτό που εγώ ο ίδιος, με το έτσι θέλω, της πήρα.

Μου δίνει ελπίδα ο τρόπος που αντιμετωπίζει την κατάσταση. Πολλές φορές...είναι σαν να ξεχνάει εντελώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή κακό. Φοβάμαι ότι κάθε φορά που μένει μόνη της ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους...στεναχωριέται και κλαίει. Δεν ξέρω τι να κάνω για να τη βοηθήσω να το ξεπεράσει. 

"Άρη, τι θα βάλεις μετά, στην επίσκεψη που θα πάμε στους γονείς μου; Η μητέρα μου, μου είπε ότι θα ετοιμάσει το αγαπημένο σου φαγητό" μου υπενθυμίζει η Νικόλ και γουρλώνω τα μάτια μου. Όχι ρε γαμ*το! Πώς το είχα ξεχάσει; Δε γίνεται να λείψω σήμερα από το νοσοκομείο. Έχω προγραμματίσει ασκήσεις για τη θεραπεία της Ιφιγένειας. Θα με σκίσει. Την τύχη μου!

"Ε...αγάπη μου..."

"Καλά καλά...μην αγχώνεσαι! Θα σου βρω εγώ κάτι να φορέσεις. Η δουλειά σε έχει αποσυντονίσει τελείως. Ούτε τι ρούχα θα βάλεις δεν ξέρεις!" μου αποκρίνεται και χτυπάω το κούτελό μου σε ένδειξη απόγνωσης. Δεν μπορώ να της το κάνω αυτό!