Lovers by Accident

Part 49

{Μία εβδομάδα αργότερα...αλλά κατάφερα να ανεβάσω...
Δυστυχώς, δυσκολεύομαι πραγματικά τις τελευταίες μέρες να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να γράψω. Πέταξε η έμπνευση :(( Το παλέυωωω. Είναι μια φάση και ελπίζω να περάσειιιιιι...
Συγγνώμη, όπως και να έχει, για την αναμονή. Το εκτιμώ.}



Άρης 

Ξαναδιαβάζω άλλη μια φορά το μήνυμα και αρχίζω να σκέφτομαι ποιος θα μπορούσε να είναι. Δεν έχω ιδέα. 
Αποφασίζω να στείλω απάντηση στον αριθμό που μου έστειλε.

Ποιος είσαι;

Πληκτρολογώ και πατάω <Αποστολή>. Δεν πιστεύω ότι θα λάβω κάποια απάντηση. Κάποιος ήθελε απλώς να με ενημερώσει...αλλά ποιος;

Είναι καλά. Αυτό σημαίνει...ότι περπατάει...ή είναι ακόμα στάσιμη; Δεν αντέχω άλλο να ζω μέσα σε αυτή την άγνοια! Με πνίγει όλο αυτό! Αν δοκίμαζα να πάω να τη βρω; Θα με άφηνε άραγε να της μιλήσω; Ή θα απαιτούσε να με διώξουν από κοντά της; 


Ποιον κοροϊδεύω; Φυσικά και θα με έδιωχνε κλοτσηδόν! Είναι αρκετά πεισματάρα, για να με άφηνε να της μιλήσω. Και πληγωμένη. Πληγωμένη και πεισματάρα...
Τι θα κάνω; Τι πρέπει να κάνω; 

+++++


Μία μέρα αργότερα, βρίσκομαι στο νοσοκομείο και κοιτάζω επίμονα την οθόνη του κινητού μου, λες και με το βλέμμα μου θα καταφέρω να το κάνω να μου έρθει μήνυμα από τον άγνωστο που μου έστειλε! Πόσο χαζός είμαι; Τι περιμένω; Αφού ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου απαντήσει! 


-------
 
{Μία εβδομάδα αργότερα}

Ιφιγένεια

Σήμερα το πρωί έκανα γενικές εξετάσεις. Νιώθω αρκετά εξαντλημένη...όμως πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω τα αποτελέσματα! Τις τελευταίες μέρες καταφέρνω να κάνω κάποια βήματα με ελάχιστη βοήθεια του γιατρού μου και...δεν κρύβω ότι είμαι πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου! Ο γιατρός μου επαναλαμβάνει συνεχώς...ότι υπάρχει μεγάλη ελπίδα να τα καταφέρω. Η πρόοδος μου είναι τεράστια και αυτό είναι φανερό...


Με τον Νίκο βγήκαμε άλλη μια φορά...και ακολούθησαν και κάποια φιλάκια. Μιλήσαμε για τα χόμπι μας...τα όνειρά μας...τις συνήθειές μας...ήταν πολύ όμορφα. Ήταν από τις λίγες φορές...που πραγματικά δεν σκεφτόμουν τον Άρη. Σημασία για εμένα εκείνη τη στιγμή...είχε ο Νίκος και όχι εκείνος... 

Ο Δημήτρης με επισκέπτεται καθημερινά. Δεν έχει επιστρέψει ακόμα στο Λονδίνο και δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιδράσω. Έμεινε χωρίς δουλειά...και κάθεται μαζί μου στην Ελλάδα για να είναι σίγουρος ότι είμαι καλά. Πόσο υπέροχος μπορεί να είναι;


"Είσαι αγχωμένη;" με ρωτάει ο Δημήτρης και νεύω καταφατικά. Περιμένουμε μαζί τα αποτελέσματα των εξετάσεων. 


"Ναι. Όχι. Δηλαδή...δεν ξέρω. Δε φαντάζεσαι πόσο θα ήθελα να είναι θετικά όσα θα μου πει ο γιατρός! Έχω κουραστεί..." του αποκρίνομαι και παρατηρώ ότι μορφάζει και πιάνει το κεφάλι του. 
"Τι έπαθες;" τον ρωτάω τρομαγμένη και κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι του. 


"Τ-Τίποτα...όλα καλά. Μην ανησυχείς για τα αποτελέσματα..." με εμψυχώνει και του χαμογελάω. 


Χτυπάει η πόρτα και μέσα μπαίνει ο γιατρός μου κρατώντας έναν άσπρο φάκελο, ο οποίος φαίνεται ήδη ανοιγμένος. Το βλέμμα μου έχει επικεντρωθεί σε αυτό και όχι στον άνθρωπο που το κρατάει. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει σαν τρελή και παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές για να ηρεμήσω. Υπό άλλες συνθήκες...τον φάκελο αυτό, ίσως τον κρατούσε ο Άρης...


"Ιφιγένεια...έχω τα αποτελέσματα των εξετάσεών σου στα χέρια μου. Είσαι έτοιμη να ακούσεις;" με ρωτάει και με βγάζει απευθείας από τις σκέψεις μου. 


"Ναι! Είμαι έτοιμη!" του αποκρίνομαι ανυπόμονη και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο Δημήτρη, που δεν μπορεί να κρύψει ούτε εκείνος την αγωνία του. 


Ο γιατρός πιάνει με τα δυο του χέρια τον φάκελο και αφού μου ρίξει μια γρήγορη ματιά, τον ανοίγει και βγάζει το περιεχόμενο του. Στο ένα του χέρι έχει τώρα το <μέλλον> μου...
Μας πλησιάζει και χωρίς να πει κάτι, στρέφει το χαρτί προς το μέρος μας χαμογελαστός. Όλο μου το σώμα αρχίζει να μουδιάζει. Τα μάτια μου συγκεντρώνονται περισσότερο στο λευκό χαρτί και γουρλώνουν, όταν παρατηρώ ότι τα αποτελέσματα είναι θετικά. 


"Είσαι πολύ κοντά στο να περπατήσεις Ιφιγένεια. Ήδη μπορείς να κάνεις κάποια βήματα...όμως όχι κάτι έντονο. Σε πολύ λίγο καιρό...πιστεύω ότι θα είσαι έτοιμη να βγεις από εδώ μέσα...μόνη σου. Χωρίς τη βοήθεια κανενός..." μου εξηγεί χαμογελώντας και εγώ είμαι ανίκανη να του απαντήσω. Η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει μανιωδώς από τη στιγμή που άνοιξε το φάκελο. Θα ξαναπερπατήσω! Δεν το πιστεύω! Θα μπορέσω και πάλι να περπατήσω!
"Και για να σε προλάβω...λόγω της κατάστασής σου...ναι μεν θα μπορέσεις να περπατήσεις...όμως θα χρειαστείς κάποιο διάστημα για να μπορέσεις να χορέψεις...όπως πριν. Είναι φυσιολογικό. Πάντως...η ζημιά στο κεφάλι έχει υποχωρήσει. Ευτυχώς, δεν προκλήθηκε μόνιμη βλάβη, παρά τον βίαιο τρόπο που χτύπησες!" συνεχίζει και πραγματικά δεν έχω τι να του πω. Βρίσκομαι σε άλλον κόσμο αυτή τη στιγμή! ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΡΠΑΤΗΣΩ! 


Ούτε ο Δημήτρης ξέρει τι να πει. Το μόνο που κάνει είναι να με πλησιάσει γρήγορα και να με αγκαλιάσει σφιχτά. Τα μάτια μου υγραίνονται και καταλαβαίνω ότι είμαι έτοιμη να δακρύσω. Όμως αυτή τη φορά...θέλω να δακρύσω από χαρά!


"Εμένα με συγχωρείτε! Θα επιστρέψω αργότερα για τις ασκήσεις" μας ανακοινώνει ο γιατρός και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Η χαρά μου...δεν περιγράφεται!


"Δημήτρη...θα τα καταφέρω! Είμαι πολύ κοντά! Άκουσες τι είπε; του αποκρίνομαι με μια ανάσα και γελάει. Τον σφίγγω ακόμα περισσότερο πάνω μου. 


"Δεν ξέρεις πόσο θέλω να σε δω και πάλι να χορεύεις στρουμφάκι! Μου έχει λείψει!" μου λέει και αισθάνομαι το χαμόγελό μου να έχει φθάσει ως τα αυτιά. 


Η πόρτα χτυπάει και πάλι και αφού δώσω άδεια, ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Νίκος. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Το βλέμμα του πέφτει μία σε εμένα και μία στο Δημήτρη. Τα φρύδια του σμίγουν στιγμιαία και καταλαβαίνω ότι παραξενεύτηκε που είμαι εδώ με κάποιον άλλον. Το Δημήτρη τον έχει ξαναδεί...όμως δεν έχουν συστηθεί. 


"Νίκο! Ήρθες;" τον ρωτάω το προφανές και μας πλησιάζει. 


"Γεια σας!" μας αποκρίνεται χαμογελώντας και του ανταποδίδουμε το χαμόγελο. 

"Δημήτρη...από εδώ ο Νίκος...Νίκο από εδώ ο κολλητός μου ο Δημήτρης" τους συστήνω και το βλέμμα μου πέφτει στο Νίκο που με εξετάζει προσεκτικά. Δεν ξέρω τι είμαστε. Δεν έχω καταλάβει...αν είμαστε ζευγάρι...

Δίνουν τα χέρια τους και ο Δημήτρης στρέφει το βλέμμα του προς το δικό μου. 
"Εγώ να σας αφήσω...θα τα πούμε μικρή!" μας αποκρίνεται και ξεροκαταπίνω στη σκέψη ότι ο Άρης με αποκαλούσε πολλές φορές έτσι. 


Αφού χαιρετηθούμε, βγαίνει από το δωμάτιο και κλείνει την πόρτα πίσω του. Στο δωμάτιο βρισκόμαστε μόνο εγώ και ο Νίκος. Η ατμόσφαιρα...είναι τρομερά ηλεκτρισμένη...


"Καλό παιδί φαίνεται ο Δημήτρης..." παρατηρεί και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 


"Το καλύτερο!" του αποκρίνομαι χαμογελαστή και σηκώνει το ένα του φρύδι, σαν να ζηλεύει.
"Κι εσύ...καλός είσαι..." του λέω και πιέζει τα χείλη του μεταξύ τους. 


"Αυτά λες...και με πεθαίνεις..." μου αποκρίνεται και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου απαλά και εκείνος το παρατηρεί. 


"Νίκο...θέλω να σου πω κάτι...πολύ σημαντικό..." 


"Τι συμβαίνει; Όλα καλά;" με ρωτάει ανήσυχος και για να τον ηρεμήσω, κουνάω με γρήγορες κινήσεις το κεφάλι μου. 


Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καρφώνω το βλέμμα μου στο δικό του. 
"Θα ξαναπερπατήσω!" τον ενημερώνω και γουρλώνει τα μάτια του. Η αντίδρασή του κάνει την καρδιά μου να πεταρίζει σαν τρελή. 


"Δηλαδή...;" προσπαθεί να χωνέψει αυτό που του είπα και χωρίς να χάσει λεπτό, φέρνει τα χέρια του γύρω μου και με αγκαλιάζει τρομερά συγκινημένος. 

"Ναι! Έκανα την ολική εξέταση...και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όλα θα πάνε καλά!" του απαντώ και με σφίγγει πιο πολύ πάνω του. 


Βγαίνουμε τελικά ο ένας από την αγκαλιά του άλλου και κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς να πούμε το παραμικρό. 
Το χαμόγελό του κάνει και πάλι την εμφάνισή του...και μέσα μου νιώθω ένα παράξενο γαργάλημα. 


"Δεν ξέρεις...πόσο χαίρομαι για εσένα μωρό μου..." μου αποκρίνεται και γουρλώνω εντελώς στιγμιαία τα μάτια μου στο άκουσμα αυτών των δύο λέξεων. 


"Π-Πώς με είπες...;" τον ρωτάω διστακτικά και σμίγει τα φρύδια του γεμάτος απορία. 


"Ποιο λες; Το <μωρό μου>;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

"Σου αρέσει;" με ρωτάει με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου και του χαμογελώ ντροπαλά. 


"Ναι..." του απαντώ με κάθε ειλικρίνεια και, χωρίς να χάσει λεπτό κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. 

Τα απαλά του χείλη φιλούν με πάθος τα δικά μου και σιγά σιγά αρχίζω να αισθάνομαι οικεία. Είναι ωραία η αίσθηση των χειλιών του. Γλυκιά, δυναμική και...σέξυ! 
Ακόμα και μέσα από το φιλί μας καταλαβαίνω ότι χαμογελάει...και αυτό κάνει την καρδιά μου να θέλει να βγει από μέσα μου...χωρίς προειδοποίηση...


"Καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις τότε...γιατί είσαι το μωρό μου..." μου αποκρίνεται, τελικά, όταν σταματά το φιλί μας και δαγκώνω το κάτω χείλος μου χαρούμενη. 

Μου αρέσει. Μου αρέσει ο Νίκος...


********