Lovers by Accident

Part 41

Ιφιγένεια

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να άκουσα καλά. Δεν μπορεί να μιλούσαν για εμένα...ο Άρης...ο Άρης δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Εκείνος...δε θα μου κρατούσε ποτέ κρυφό...ένα τέτοιο γεγονός. 
Είναι μια παρεξήγηση...

Ανασαίνω βαριά και δεν κάνω καμία προσπάθεια να ακούσω, τι άλλο λένε. Φοβάμαι ότι...αν συνεχίσω...θα συνειδητοποιήσω ότι έχω σπάσει μέσα μου...και κανένας δε θα μπορέσει να με συνεφέρει. 

Τα μάτια μου, εντελώς ασυναίσθητα, αρχίζουν να δακρύζουν και νιώθω έναν πόνο κοντά στην καρδιά μου. Το στομάχι μου σφίγγεται και αυτομάτως, τα δάκρυά μου τρέχουν αβίαστα, όλο και περισσότερο. Δεν μπορεί ο Άρης να ήταν εκείνος που με χτύπησε! Δε γίνεται...

Η πόρτα χτυπάει, αλλά δε δίνω καμία απάντηση. Κλείνω τα μάτια μου και συνεχίζω να κλαίω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα και δυνατά...που φοβάμαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί. 
Η πόρτα τελικά ανοίγει...και μπαίνει μέσα ο Άρης. Δεν ξέρω γιατί...αλλά και μόνο που τον αντικρίζω...τα δάκρυά μου γίνονται όλο και περισσότερα. Ξέρω από τη στιγμή που το βλέμμα μου συναντά το δικό του...ότι είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω ότι είναι ένοχος...

"Ι-Ιφιγένεια..." πάει να μου πει και εγώ απλά τον κοιτάζω σοκαρισμένη. 
"Δ-Δεν ξέρω...τι άκουσες...αλλά...δ-δεν..." <μασάει> τα λόγια του και ξεφυσάω αναστατωμένη.

"Ήρθαν οι γονείς μου;" τον ρωτάω και με κοιτάζει γεμάτος απορία. 

"Ν-Ναι..." μου απαντάει και αισθάνομαι τα δάκρυά μου να πολλαπλασιάζονται. 
"Ι-Ιφιγένεια...σε παρακαλώ...άκουσέ με...πρέπει να σου μιλήσω..." 

"Πότε περίμενες να μου το πεις Άρη;" τον ρωτάω και με πλησιάζει, αλλά με μια κίνηση του χεριού μου τον σταματάω. 

"Δ-Δεν το ήθελα...δεν το έκανα επίτηδες...θα σου το έλεγα..." προσπαθεί να με πείσει...όμως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, με κάνει να αηδιάζω. 

"Γιατί; Γιατί μου φέρθηκες με αυτόν τον τρόπο Άρη; Για ποιον σκ*τά λόγο μου έκρυψες κάτι τόσο σημαντικό;" τον ρωτάω απογοητευμένη και ταυτόχρονα θυμωμένη. 

"Σε παρακαλώ...άφησέ με να σου εξηγήσω...δεν είχα τη δύναμη..." 

"Με κοιτούσες στα μάτια, σαν να μη συμβαίνει τίποτα...και μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά. Αναρωτιόμουν ποιος μου κατέστρεψε τη ζωή...και τον είχα ακριβώς μπροστά μου. Τι ειρωνικό...να έχεις κοντά σου...αυτόν που κατά βάθος...μισείς...και να μην έχεις ιδέα!" του αποκρίνομαι και κλείνει σφιχτά τα μάτια του. Με πλησιάζει με αστραπιαίες κινήσεις και είναι έτοιμος να με ακουμπήσει όμως, αρχίζω να νιώθω μεγαλύτερο θυμό μέσα μου.