Lovers by Accident

Part 8

Ιφιγένεια

Αισθάνομαι ένα χέρι να χαϊδεύει απαλά το δικό μου. Ακούω κάποιον να μου ζητάει να ανοίξω τα μάτια μου. Έλα που δεν μπορώ! Νιώθω αδύναμη. Πού είμαι; 

Όσο το χέρι βρίσκεται πάνω στο δικό μου...αισθάνομαι κάπως περίεργα. 
Με όση δύναμη διαθέτω αυτή τη στιγμή, σφίγγω, ελαφρώς, το χέρι. 
Ο άνδρας φωνάζει έκπληκτος το όνομά μου.

"Ιφιγένεια;"

Θέλω πολύ να ανοίξω τα μάτια μου...αλλά αδυνατώ. Τι μου συμβαίνει; Ξαφνικά νιώθω έναν έντονο πόνο στο κεφάλι και μορφάζω.

"Ιφιγένεια...πονάς;" με ρωτάει ο άνδρας, αλλά δεν μπορώ να του απαντήσω. Εκείνος αφήνει το χέρι μου και ακουμπά το λαιμό μου. Πιθανότατα ελέγχει το σφυγμό μου.
Ποιος στο καλό είναι αυτός ο άνθρωπος;

Ξαφνικά η εικόνα μου να χορεύω ανέμελη στο δρόμο, παρόλο που υπήρχε τεράστια κυκλοφοριακή συμφόρηση, έρχεται στο μυαλό μου.
Δε μπορώ να θυμηθώ, σε καμία περίπτωση, τη συνέχεια.

"Ιφιγένεια...είσαι καλά. Έλα άνοιξε τα ματάκια σου αργά. Είμαι εδώ τώρα...μη φοβάσαι."

Πραγματικά δε γνωρίζω καθόλου αυτή τη φωνή...όμως ταυτόχρονα μου ακούγεται τόσο γνώριμη. Κάνω άλλη μια προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά μάταια.

"Γλυκειά μου...δώσε μου ένα λεπτό να πάω να ειδοποιήσω έναν συνάδελφο και επανέρχομαι".

Η πόρτα ανοίγει και κλείνει. Έφυγε.

Άρης

Θεέ μου, επανέρχεται σταδιακά! Δεν μπορώ να το πιστέψω! Τα μάτια της ακόμα, βέβαια, δεν τα έχει ανοίξει...αλλά είναι εντελώς φυσιολογικό να νιώθει αδύναμη.

Βγαίνω από το δωμάτιο και πιάνω, αμέσως, το κινητό μου για να καλέσω τον Στιβ. Η ώρα, παρεπιπτόντως, είναι 23:50.

"Παρακαλώ;" μου αποκρίνεται όταν τελικά απαντάει.

"Έλα όσο πιο γρήγορα γίνεται στο νοσοκομείο. Ξύπνησε η μικρή!" του λέω βιαστικά.

"Σοβαρά; Εσύ πώς το γνωρίζεις; Δεν είσαι σπίτι με τη Νικόλ;" με ρωτάει και ξεροβήχω.

"Πέρασα να δω, πώς ήταν η Ιφιγένεια...και τελικά καλά έκανα".

"Καλώς γόη...έρχομαι"  μου λέει αλλά μου το κλείνει και δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Άκουσ' εκεί γόη!

Ξαναμπαίνω στο δωμάτιο της Ιφιγένειας και τη βλέπω, όπως την άφησα.
Την πλησιάζω αργά και εύχομαι από μέσα μου, να ανοίξει τα μάτια της.