Lovers by Accident

Part 45

Άρης

"Άρη! Με ακούς; Σου μιλάω!" μου αποκρίνεται ο Στιβ και γυρίζει να κοιτάξει προς την κατεύθυνση που κοιτάζω. 

"Δ-Δε βλέπω καθαρά...έτσι;" τον ρωτάω και δε μου απαντάει. Έχει μείνει αποσβολωμένος...όπως και εγώ. 

"Ά-Άρη...ψυχραιμία...μην κάνεις καμία βλακεία!" μου ζητάει και εντελώς ασυναίσθητα σηκώνομαι πάνω απότομα, αλλά ο Στιβ με τραβάει από το χέρι για να καθίσω. 

"Ποιος είναι αυτός ο αλήτης που φιλάει τη γυναίκα μου;" τον ρωτάω πιο αγριεμένος από ποτέ και, χωρίς να περιμένω δευτερόλεπτο, σηκώνομαι και πάλι και κατευθύνομαι με αστραπιαίες κινήσεις προς τη Νικόλ και τον εραστή της. Ο Στιβ με κυνηγάει. 

Πλησιάζω το ζευγαράκι και σηκώνω το ένα μου φρύδι. Όταν με βλέπει η Νικόλ, γουρλώνει τα μάτια της και διώχνει αμέσως τα χέρια του χλεχλέ από πάνω της. 

"Νικόλ! Και εσύ εδώ; Τι σύμπτωση!" της αποκρίνομαι τάχα μου ψύχραιμος...και ας βράζω μέσα μου. Αρχίζω να αμφιβάλλω και για το παιδί που περιμένει. Αμφιβάλλω, αν είμαι εγώ ο πατέρας. 

"Ά-Άρη...να...να σου ε-εξηγήσω..." προσπαθεί να μου πει, εντελώς σοκαρισμένη και τείνω το χέρι μου προς τον άνδρα δίπλα της. 

"Άρης. Άρης Παπαϊωάννου. <Δανείζομαι> τη Νικόλ τις πρωινές ώρες και τα βράδια...εσείς να υποθέσω ότι είστε...η λεγόμενη <Σοφία>; Ή μήπως είστε εκείνος που την έχετε τις απογευματινές ώρες;" τον ρωτάω με απίστευτα ειρωνικό τόνο στη φωνή μου και δείχνει να μην καταλαβαίνει. Ποια Σοφία και μαλ*κίες; Ο γκόμενος της είναι!

"Ά-Άρη...σε παρακαλώ...πάμε σπίτι..ν-να μιλήσουμε..." με παρακαλάει και γελάω υστερικά. 

"Ξέρατε ότι ήταν να παντρευτούμε με τη Νικόλ...μιας που περιμένει μωρό;" τον ρωτάω συνεχίζοντας να τον ειρωνεύομαι και γυρίζει να κοιτάξει τη Νικόλ ανίδεος. 

"Πώς είπες;" με ρωτάει εκείνος και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 

"Αλήθεια. Μόνο που άλλαξαν τα σχέδια. Φοβάμαι ότι θα πρέπει να την παντρευτείτε εσείς...από τη στιγμή που το μωρό που περιμένει...είναι αναμφίβολα δικό σας!" του αποκρίνομαι σχετικά ψύχραιμος και σκάω ένα χαμόγελο και στους δύο.  Στρέφομαι, τελικά, προς τη Νικόλ.

"Μπορεί να μην υπήρξα πάντοτε σωστός απέναντί σου...όμως δε θα σκάρωνα ποτέ κάτι τέτοιο για να σε παντρευτώ. Λυπάμαι που...ξεφτιλίστηκες τόσο πολύ στα μάτια μου...όμως χαίρομαι που συνέβη...γιατί θα παντρευόμουν κάποια που δεν ξέρω. Θα παντρευόμουν κάποια που δεν αγαπώ. Σου εύχομαι να βρεις κάποιο άλλο κορόιδο για να περάσεις την ώρα σου. Όσο το συντομότερο πάρεις τα πράγματά σου από το σπίτι μου και ξεκουμπιστείς...τόσο καλύτερα θα είναι και για τους δυο μας. Σε λυπάμαι πάντως. Σε λυπάμαι...γιατί έπεσες τόσο χαμηλά..." της αποκρίνομαι με μια ανάσα και έχουν μείνει και οι δυο να με κοιτάζουν σοκαρισμένοι. 

"Άρη...σε παρακαλώ..." προσπαθεί να μου πει, όμως με μια κίνηση του χεριού μου την κάνω να σταματήσει. 

"Τα πολλά λόγια...είναι φτώχεια!" της λέω και πάω προς το τραπέζι, για να πληρώσω. Ο Στιβ με ακολουθεί, χωρίς να μιλάει. 

Η Νικόλ κατευθύνεται μόνη της προς το μέρος μου και αρχίζει να μου ζητάει συγγνώμη και να με παρακαλεί να μου εξηγήσει...όμως την αγνοώ εντελώς και βγαίνω μαζί με το Στιβ από την καφετέρια. 

Μπαίνουμε μαζί στο αυτοκίνητό μου και βάζω μπρος. Τα πρώτα λεπτά επικρατεί μια αμήχανη σιωπή. Το μόνο που ακούγεται είναι να ξεφυσάω. 

"Άρη...θες να το συζητήσεις;" με ρωτάει και γελάω υστερικά. 

"Και ένιωθα στο  μέτωπό μου κάτι να φυτρώνει" του αποκρίνομαι γεμάτος ειρωνεία. 
"Όμως...ξέρεις κάτι; Μου άξιζε. Άλλωστε...ούτε εγώ της ήμουν εντελώς πιστός. Από ένα σημείο και μετά...την απατούσα και μόνο με το μυαλό και τις σκέψεις μου" παραδέχομαι και ξεροβήχει.

"Τουλάχιστον...γλίτωσες φίλε!" 

"Αυτό, όμως, που δε θα της συγχωρέσω...είναι το γεγονός ότι το παιδί που περιμένει...μου το παρουσίαζε ως δικό μου. Και ήμουν σχεδόν σίγουρος...ότι δεν είχε πάει κάτι στραβά. Άλλωστε...δεν το κάναμε καν συχνά! Πάντα προσέχαμε!" του αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. 

"Ούτε ο ένας...ούτε ο άλλος...ήταν πιστός. Φταίτε και οι δύο. Μίλα, όμως, μαζί της. Άκουσε τι έχει να σου πει...και ύστερα σούταρε την!" με συμβουλεύει και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. 

"Εξαιτίας της...είπα όσα είπα στην Ιφιγένεια. Την έχασα για ένα ψέμα!" του αποκρίνομαι ταραγμένος.

"...και για μια αλήθεια Άρη. Και για μια αλήθεια την έχασες!" μου υπενθυμίζει και ξεφυσάω σαν μανιακός. 

"Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο! Θέλω την Ιφιγένεια δίπλα μου. Μου λείπει πάρα πολύ. Φοβάμαι μακριά της. Ακούς; Φοβάμαι ότι δε θα είμαι ο ίδιος. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και είμαι μακριά της...αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι. Νιώθω τα μέσα μου να καίγονται και εγώ...δεν ξέρω καν, αν έχω τη δύναμη να το σταματήσω!" του αποκρίνομαι ειλικρινά και τον ακούω να αναστενάζει. 

Κοντεύουμε στο νοσοκομείο και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο κακήν κακώς. Πρέπει κάτι να κάνω. Δεν μπορώ να ζω μέσα στην άγνοια. Ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση, αν γυρίσω Ελλάδα, να μου επιτραπεί η είσοδος στο δωμάτιό της...όμως πρέπει να σκεφτώ κάτι. Με πνίγει όλη αυτή η κατάσταση. Με πνίγει να μη ξέρω τι κάνει, πώς είναι, αν βελτιώνεται...αν μπορεί να ζήσει μακριά μου! Μου λείπει η μικρή μου...

"Στιβ...αν μιλούσες εσύ στο τηλέφωνο; Λες να σου απαντούσαν;" τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. 

"Φοβάμαι Άρη...ότι έχει καταγραφεί και το δικό μου όνομα στη λίστα των ανθρώπων, που δεν επιτρέπεται να μάθουν το οτιδήποτε για εκείνη. Γενικά, πιστεύω ότι μας έχει αποκλείσει σαν νοσοκομείο!" μου αποκρίνεται και συνειδητοποιώ, πως έχει δίκιο. Προφανώς, και έδωσε και το όνομα του Στιβ. 
Με έχει γονατίσει. Με έχει διαλύσει η συμπεριφορά της. 

++++++

Ιφιγένεια

Ο Νίκος έχει φύγει και καθόμαστε με τη Ζωή ήσυχα. Εγώ διαβάζω ένα βιβλίο και η Ζωή κοιτάζει το ταβάνι. 

"Και δε μου λες Ιφιγένεια...είσαι μόνη σου αυτό το διάστημα;" με ρωτάει και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου στιγμιαία. Σηκώνω το βλέμμα μου από το βιβλίο και γυρνώ να την κοιτάξω.

"Πιο μόνη...πεθαίνεις!" της απαντώ και γελάει. 

"Καλό αυτό..." μου αποκρίνεται και παραξενεύομαι. 

"Γιατί καλό;" τη ρωτάω ανίδεη και ανασηκώνει τους ώμους της. 

"Ο Νίκος πώς σου φάνηκε;" με ρωτάει και σμίγω τα φρύδια μου, γεμάτη απορία. 

"Τι εννοείς...πώς μου φάνηκε;" 

"Ωραίος;" με ρωτάει και ξεροβήχω. 


"Κάτσε...γιατί με ρωτάς, αν μου άρεσε το αγόρι σου; Είναι περίεργο...". 

"Το ποιο; με ρωτάει με γουρλωμένα μάτια και ανασηκωμένα φρύδια. 
"Παρεξήγησες! Ο Νίκος...και εγώ...είμαστε αδέρφια" με διορθώνει και τώρα γουρλώνω εγώ τα μάτια μου. 

"Σοβαρά τώρα; Πραγματικά νόμιζα ότι..." 

"Δε μου είπες όμως...σου άρεσε καθόλου; Ελεύθερος είναι...και από ό,τι κατάλαβα...δεν του πέρασες καθόλου απαρατήρητη!" μου αποκρίνεται και μου χαμογελάει. 

Ο Άρης πετάγεται, αμέσως, στο μυαλό μου και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Μου λείπει γαμ*το! Δεν αντέχω μακριά του! Πώς θα καταφέρω να τον ξεπεράσω; Φοβάμαι ότι θα δυσκολευτώ πολύ. 
Παντρεύεται. Δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δε θέλω να το κάνω. 

Η πόρτα χτυπάει και μέσα μπαίνει μια νοσοκόμα. 

"Με συγχωρείτε δεσποινίς Μαυρίδου...όμως θα ήθελα να σας ενημερώσω, πως ο κύριος Παπαϊωάννου  δεν έχει σταματήσει να καλεί στο τηλέφωνο, ζητώντας να μάθει για εσάς. Μήπως, επιθυμείτε να του απαντήσουμε;" με ρωτάει και αισθάνομαι να ζαλίζομαι. 

"Ό-Όχι...δε θέλω να ξέρει..." 

Με ψάχνει. Ίσως του λείπω. Ίσως αισθάνεται τύψεις. Το σίγουρο είναι...ότι εμένα...πραγματικά με πονάει η απουσία του. Πραγματικά μου λείπει...


*******

Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανεβάζω καθημερινά...και ούτε όσο συχνά θα ήθελα. Λυπάμαι που σας έχω στην αναμονή. Πραγματικά, όμως,  σας ευχαριστώ για την υπομονή και τη στήριξή σας. Το εκτιμώ πολύ!!!

Φτάσαμε και τις 12k προβολέεεεεεες <3